Pedagogisch Engagement

Pedagogisch Engagement

 

Voor iedereen die zich inzet voor de jeugd...                                                                                                                                                                                                                                                                     

Je bent hier: Home / Archief voor archief

Rotterdam bedondert Ollongren

By Reageer

Dit is het concept van een brief aan minister Kajsa Ollongren en de Tweede Kamer, te tekenen en op te sturen door de Gebiedscommissies en Wijkraden van Rotterdam Zuid. Die bevat 12 aanbevelingen voor het Nationaal Programma Rotterdam Zuid en sluit aan op de kritische recensie van ervan: ‘De Valse Schijn van het NPRZ’.  Zie daarvoor www.pedeng.nl/vals (long read) en voor de armen van geest een samenvatting www.pedeng.nl/valspb.

Aan de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, mevrouw Kajsa Ollongren

En aan de Tweede Kamer der Staten Generaal, met het verzoek de minister aan te sporen om onderstaande aanbevelingen op te volgen en om een herontwerp van het NPRZ onderdeel te maken van huidig dan wel nieuw regeringsbeleid.

Van de Wijkraden van het gebied Feijenoord en de Gebiedscommissies Charlois en IJsselmonde

In afschrift aan

  • De Gemeenteraad van Rotterdam
  • Het College van B & W van Rotterdam
  • Het bestuur van het Nationaal Programma Rotterdam Zuid

Geachte mevrouw Ollongren,

Wij onderschrijven de notitie “De Valse Schijn van het NPRZ” met betrekking tot de jeugd in de wijk Feijenoord, geschreven door een van onze collega-volksvertegenwoordigers in de Wijkraad Feijenoord. Die probleemanalyse geldt ook voor de andere focuswijken van de gebieden Feijenoord en Charlois, en voor vergelijkbare aandachtswijken in het gebied IJsselmonde. Kort en goed komt het er op neer dat de kinderen en jongeren in deze wijken voor wat betreft hun vorming en hun kansen verder van huis zijn dan 10 jaar geleden, en dat het NPRZ een loopje neemt met de burgerdemocratie. Dat laatste is temeer een probleem omdat het merendeel van  de burgers die wij vertegenwoordigen kinderen hebben en daarom ook in die hoedanigheid de dupe zijn van het falende jeugd- en onderwijsbeleid. Beleid waar ze hoegenaamd geen invloed op hebben, dit terwijl zij wel primair verantwoordelijk zijn voor de opvoeding en vorming van hun kinderen. U beseft stellig niet dat u zich ingelaten heeft met malafide partners die van Rotterdam Zuid een Pyongyang aan de Maas hebben gemaakt. 

Daarom doen wij u de volgende dringende verzoeken.

  1. Het openbreken van Regiodeal Rotterdam Zuid met het oog op een herontwerp van het NPRZ dat in elk geval betrekking heeft op een aanzienlijk effectievere aanpak van de vorming van de jeugd in onze aandachtswijken. Wij zijn graag betrokken bij zo’n herontwerp en ook bereid daar zelf ingrediënten voor aan te dragen.
  2. Het ontslag van Marco Pastors als directeur van het NPRZ. Hij heeft niets waargemaakt van de belofte van een ‘succesvolle toekomst’ van de kinderen in de focuswijken; het tegendeel is het geval. Uit zijn feitelijk handelen blijkt dat hij behept is met een obsessie voor de schooltijduitbreiding, waardoor wethouders en andere gemeentelijke dienstonderdelen zich niet gecommitteerd hebben aan de nationale status aparte van de focuswijken. Gezien zijn trage  leercurve hebben wij geen enkele fiducie in een mogelijke verandering van visie op dit terrein en het bijbehorende handelen. Bovendien zit hij niet op deze post voor zijn eigen scholing maar voor de vorming van de jeugd en het is inmiddels  zonneklaar dat hij daar totaal geen kaas van gegeten heeft.
  3. Spoor het College en Vestia aan om met onmiddellijke ingang de sloop van de Tweebosbuurt te stoppen. Dat geldt ook voor de andere maatregelen die er op gericht zijn de woningvoorraad sociale huur op Zuid te verkleinen. Het is een hele onbeschofte bejegening van onze burgers die het qua inkomenspositie minder getroffen hebben. Het gaat niet aan hen door dit malafide woonbeleid uit onze wijken te weren en te deporteren. Het is een heel slecht voorbeeld voor de jeugd en het past niet bij de beschaving die Erasmus ons voorhoudt.
  4. In plaats daarvan pleiten wij bij de Regering voor een toereikende en stabiele inkomenspositie van deze medeburgers. Dit door middel van een hoger minimumloon en bijstandsuitkering, het terugdringen van flexwerk, het slopen van de schuldenindustrie en zo nodig maatregelen op het gebied van belasting en toeslagen. Dit geldt in het bijzonder voor de ouders, opdat zij weer de gemoedsrust en de tijd hebben om zich te wijden aan de opvoeding en vorming van hun kinderen. Een taak immers waar zij primair verantwoordelijk voor zijn.
  5. Het College aan te sporen per direct te stoppen met zijn sturingsfilosofie en met zijn financiële beleid op het gebied van jeugd- en onderwijsbeleid. Die geven blijk van een ernstige miskenning van het belang van de ouders en van de velen die zich vrijwillig of beroepsmatig inzetten voor de jeugd. De bejegening van deze Vip’s voor de jeugd hoort er een van dialoog te zijn die begint met de vraag: wat kan de gemeente voor u doen?
  6. Dat niet alleen leraren in de prijzen vallen als het gaat om een (al dan niet tijdelijke) opslag op hun inkomen, maar dat dit ook geldt voor de ouders, vrijwilligers en de andere professionals die zich voor de jeugd in de aandachtswijken van Zuid inzetten. Spoort u het College aan daar zoveel mogelijk zelf werk van te maken, maar doe dat ook in richting van de departementen die verantwoordelijk zijn voor deze werksoorten en hun sociale partners. Het betreft hier in elk geval de werkers in de armoedebestrijding, opvoedingsondersteuning, sociaal werk, geboortezorg, kinderopvang, speeltuinen, sport, muziek, theater en andere kunstbeoefening, natuur en platteland, gezondheidszorg, kinder-, en jongerenwerk, jeugdzorg, wijkpolitie, geestelijke gemeenschappen, (sociale) media, bibliotheekwezen, en leermeesters die de jeugd inwijden in de wereld van arbeid en beroep. Hier ligt dus ook een opdracht voor SZW, VWS, JenV, LNV en OCW, die laatste dan voor zover het de werkers betreft die zich vanuit cultuur en media inzetten voor de vorming van de jeugd.
  7. Dat de focuswijken van Feijenoord en Charlois en de aandachtswijken op IJsselmonde met recht focuswijken zijn in die zin dat elke wethouder en elk gemeentelijk dienstonderdeel besef heeft van de nationale status aparte van deze wijken en dat alle beleid gericht is op de versterking van de kwaliteit en leefbaarheid ervan, in het bijzonder ook voor de jeugd. Wilt u het College daartoe aansporen?
  8. Dat u het NPRZ aanspoort te werken aan hechte pedagogische wijkgemeenschappen waarbij in elk geval teruggegrepen wordt op het advies aan de gemeente uit 2012 van het Expertteam Children’s Zone en op voortschrijdend inzicht over het belang van zulke wijkgemeenschappen voor de vorming van de jeugd.
  9. Erken dat het NPRZ er in de eerste plaats is voor de Zuiderlingen; het gaat om hún leven, leren, wonen en werken. Zij zijn de belangrijkste belanghebbenden, ja zelfs de opdrachtgevers van het programma. Spoort u daarom het College aan werk te maken van de versterking van de burger- en wijkdemocratie door middel van de volgende maatregelen:
  • Per direct invoeren van het model van de wijkafspraak zoals bedoeld in Wijk aan Zet, daar waar de Wijkraden en de Gebiedscommissies dat wensen. Dus dat niet aan het volgende College overlaten.
  • Dat elke wethouder en de burgemeester een focus- dan wel aandachtswijk op Zuid adopteert.
  • Dat de ambtelijke top zijn wekelijkse werkoverleg houdt in de wijken in Rotterdam, om te beginnen op Rotterdam Zuid.
  • Dat de ambtenaren van het centrale beleidsapparaat hun kantoor voor tenminste twee dagen in de week verplaatsen naar plekken in de wijk waar burgers komen en de mensen van de dagelijkse praktijk hun werk doen. Zodat zij een veel beter zicht en gevoel krijgen van wat er onder de burgers en in wijken leeft. Om te beginnen op Rotterdam Zuid.
  • Dat elk Raadsvoorstel van het College een ‘burgerparagraaf’ bevat waarin staat hoe de ambtenaren zich hebben vergewist van wat het voorstel betekent voor de burgers die door het voorstel geraakt worden en wat de uitkomst daarvan is.
  • Het in bespreking brengen onder de Rotterdamse ambtenaren van de Amsterdamse ambtseed die een veel betere uitdrukking is van wat de beroepsbeoefening van ambtenaren verwacht mag worden dan de oubollige en archaïsche tekst die daarvoor in Rotterdam gebruikt wordt. Laat het infantiele 010-020 gedoe hierin geen belemmering zijn.
  • Herhaling van de Burgertop die in 2012 plaatsvond, dan wel afzonderlijke conferenties per wijk of gebied. Hoe dan ook te houden op datums die er nog toe doen in het kader van de Gemeenteraadsverkiezingen van 16 maart 2022

 

  1. Anders dan bij de deelgemeente Feijenoord heeft het College volstrekt gefaald op het terrein van het welzijnswerk op Feijenoord. Daarom doen wij u het dringende verzoek het College aan te sporen de nu lopende aanbestedingsprocedure Welzijn Feijenoord stop te zetten zodat ruimte ontstaan voor een nieuw ontwerp op basis van een wijkafspraak waarbij de burgers wél een belangrijke inbreng hebben. Stopzetting ook met het oog op een evaluatie van de performance van de huidige welzijnsorganisatie Humanitas waarvan inmiddels ook bekend is dat die financiële malversaties gepleegd heeft. En omdat bij deze aanbesteding de hand gelicht wordt met de spelregels voor de openbare mededinging; daarvan is melding gedaan bij de Autoriteit Consument & Markt (ACM).
  2. Het College aan te sporen helderheid te scheppen in de schimmige delta van geldstromen die de vorming van de jeugd ten goede moeten komen maar waarbij volstrekt onhelder is wat de bestemming ervan is en is de rationale die erachter schuilgaat. Zodat de burgers in de wijken en hun volksvertegenwoordigers weten waar ze in financieel opzicht aan toe zijn, evenals de ouders, de vrijwilligers en de professionals.
  3. Het NPRZ aan te sporen te komen met robuust wetenschappelijk programma waarbij onbevangen en deugdelijk onderzoek plaatsvindt naar de relatie tussen het gevoerde beleid van het NPRZ op alle drie de pijlers en de effecten daarvan, op een zodanige wijze dat het beleid ook op een verstandige en verantwoorde manier kan worden bijgesteld. En dat de belastingbetaler een antwoord krijgt op de vraag of het geld goed besteed is. Dit betekent in de eerste plaats een veel steviger positionering en facilitering van de relevante Kenniswerkplaatsen. En het verdient dringend aanbeveling hier ook samenwerking aan te gaan met het Kenniscentrum Ongelijkheid te Amsterdam. Ook hier geldt, laat het infantiele 010-020 gedoe geen belemmering vormen die samenwerking te zoeken.

Hoogachtend,

De Wijkraden van het gebied Feijenoord

De Gebiedscommissie Charlois

De Gebiedscommissie IJsselmonde

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Institutionele verwaarlozing

By Reageer

Afwijzing. Dat is het probleem van de kinderen hier op Feijenoord. Afwijzing door hun huidskleur of hun migratieachtergrond. Omdat ouders door bestaansonzekerheid in een permanente overlevingsstand staan waardoor de kinderen zich te veel voelen. Of omdat hun wijk als probleemwijk of afvoerputje wordt beschouwd. Als dit het levensgevoel is waarmee kinderen opgroeien is het dan vreemd dat ze op latere leeftijd grensoverschrijdend gedrag vertonen en zich tegen de samenleving keren? Dat was de boodschap die Joany Muskiet en ikzelf de bezoekers uit het artikel NRC-artikel hieronder van vrijdag 9 september jl. hebben meegegeven en dat zag ik daarin niet terug. Dat reken ik mezelf aan want ik had de gelegenheid op het concept ervan te reageren maar deze omissie heb ik over het hoofd gezien.

Maar die afwijzing is wel het kernprobleem van deze kinderen en die wordt door het NPRZ en achtereenvolgende Colleges niet geadresseerd. Terwijl ze beter kunnen weten op basis van hun eigen Beleidskader Jeugd en als de ambtenaren die voor dat beleid verantwoordelijk zijn zich nu eindelijk eens gaan verdiepen in de echte wereld waarin de jeugd op Feijenoord opgroeit. In plaats daarvan verliezen ze zich in een volstrekt contraproductieve en oubollige meetcultuur van targets, ‘kritische prestatieindicatoren’ en ‘scherpe afspraken’ die op geen enkele wijze recht doen aan die werkelijkheid. Het is dan ook niet ondanks maar door toedoen van het beleid dat de jeugd op Feijenoord voor diens vorming en kansen verder van huis is dan 10 jaar geleden, toen het NPRZ werd gelanceerd. Dit fiasco verwijt ik ook Marco Pastors. Die is van meet af aan volledig geobsedeerd door schooltijduitbreiding vanuit zijn veronderstelling dat op die manier de CITO-scores wel omhoog gaan en hij kan pronken met andermans veren. Wat een armoede, zeg! Wat een gebrek aan inlevingsvermogen! Is hij zelf ooit jong geweest?

Maar ook achtereenvolgende Colleges en de Raad treffen blaam. Want die zie je hier pas als de pleuris uitbreekt door de schietpartijen en het messengeweld van de afgelopen zomer. En dan komen ze met verklaringen van de kouwe grond en gaat het vooral over de vraag hoe de geest zo snel mogelijk weer terug in de fles kan door symptoombestrijding en symboolpolitiek. Want het is natuurlijk niet de bedoeling dat het bruisende imago van Rotterdam geweld wordt aangedaan. Wat zullen ze in hun handjes knijpen dat het straatgeweld pas na het Songfestival heeft plaatsgevonden en niet in de aanloop ervan. En liever geven ze de ouders de schuld. Maar de Rotterdamse beleidsmakers maken zich zelf schuldig aan institutionele verwaarlozing van de jeugd op Feijenoord, grenzend aan kindermishandeling. Want als je weet wat goed beleid is en je doet het tegenovergestelde dan heb je zelf het straatgeweld van de afgelopen zomer en de mentale staat van de opgroeiende jongeren op je geweten. De Raad, het College, het NPRZ en de beleidsambtenaren van Rotterdam, ze zijn een heel slecht voorbeeld voor de jeugd.

https://www.nrc.nl/nieuws/2021/09/09/hoe-keert-afvoerputje-feijenoord-het-geweld-en-verloedering-a4057597?utm_source=SIM&utm_medium=email&utm_campaign=nrcrotterdam&utm_content=&utm_term=20210912

 

 

 

 

De valse schijn van het NPRZ

By Reageer

Harde kritiek op het Nationaal Programma Rotterdam Zuid

Dankzij 10 jaar NPRZ-beleid is de jeugd op Feijenoord verder van huis dan daarvoor. En er heerst op Rotterdam Zuid een ernstig democratisch tekort. Minister Ollongren, tevens de minister die de burgerdemocratie actief wil bevorderen, zal onaangenaam verrast zijn dat zij zich voor 130 mln. rijksgeld gecompromitteerd heeft met malafide partners die van Zuid een Pyongyang aan de Maas hebben gemaakt. Het is de combinatie van de obsessie van Marco Pastors met schooltijduitbreiding, het onoordeelkundige jeugdbeleid van achtereenvolgende Colleges, de schrale burger- en wijkdemocratie en een gebrekkige alertheid van de Gemeenteraad die uiterst contraproductief hebben uitgepakt voor de vorming van de jeugd op Feijenoord.

Dat is in het kort de boodschap van een uitvoerige recensie van 10 jaar jeugdbeleid van het NPRZ en de gemeente. Hij is geschreven door Ype Akkerman, bewoner van de wijk Feijenoord en volksvertegenwoordiger via de Wijkraad Feijenoord. Aanleiding is ‘Het Verhaal van het NPRZ’, een essay van Willem van Spijker en Pieter Tops, dat een veel te rooskleurig beeld geeft van het NPRZ en blijk geeft van een onverholen bewondering voor Marco Pastors. Wat volkomen onterecht is. Zie www.pedeng.nl/vals

High noon op Feijenoord

Het stuk van Akkerman staat ook in het teken van de schietpartijen op Feijenoord. Die horen ook tot de kwalijke gevolgen van het falende beleid. Criminaliteit gedijt immers bij anonimiteit en de beleidsmakers konden weten hoe belangrijk communityvorming is voor de preventie ervan. Pastors heeft dat van meet af aan maar een linkse hobby gevonden en is tot op heden geobsedeerd door schooltijduitbreiding. Hugo de Jonge heeft in zijn Kendoe-tijd met ferme hand het kind- en jeugdwerk op Feijenoord om zeep gebracht en een veelbelovend proces van samenlevingsopbouw naar de Filistijnen geholpen. Humanitas, de welzijnsaanbieder die hij in huis haalde heeft dat wat er nog van over was helemaal met de grond gelijk gemaakt en wethouder Sven de Langen hield deze daarbij de hand boven het hoofd.  Akkerman heeft in het verleden zowel de wethouders Hugo de Jonge (2 keer!) als Bert Wijbenga aangeboden om samen met de bewoners, de vrijwilligers en de professionals te komen tot een wijkafspraak Jeugd op Feijenoord maar die werden steevast hooghartig afgewezen. Ook bij burgemeester Ahmed Aboutaleb, tevens voorzitter van het NPRZ, kwam hij van een kouwe kermis thuis.

Arrogantie van de Rotterdamse beleidsambtenaren jegens de echte Vip’s

Verder wordt het beleid gekenmerkt door een ernstige miskenning van de werkers van de dagelijkse praktijk, toch de mensen bij uitstek die voor de jeugd het verschil maken. De leraren en de werkers in de wijkteams worden geteisterd door targets en prestatieindicatoren die een ernstige aanslag zijn op hun intrinsieke motivatie en op de kwaliteit van hun werk.  Omdat bovendien de besteding van allerlei geldstromen erg schimmig is komt te veel geld terecht bij personen en organisaties die niet leveren en gaat dat voorbij aan diegenen bij wie dat wel het geval is. En Pastors mag dan eindelijk de waarde van sport en cultuur hebben ontdekt, in de dagprogrammering worden de werkers ervoor met een fooi afgescheept. Geen wonder dat bij veel werkers van de dagelijkse praktijk van het jeugdbeleid sprake is van uitval, burn-out  en personeelstekorten. En een enorme personele discontinuïteit waardoor Feijenoord wel een Afrikaans weeshuis lijkt

Ons kent ons

Minister Ollongren is namens het Kabinet het eerste aanspreekpunt voor het NPRZ maar ook de minister die zich inzet voor meer burgerparticipatie en -initiatief. Die denkt dat het hier met de burgerdemocratie allemaal botertje aan de boom is. Dat wordt ook niet gecorrigeerd door Bert van Delden, haar topambtenaar in het NPRZ, die zich te goed voelt om af en toe eens in de focuswijken te vragen hoe de burgers er zelf over denken. Hij heeft daar geen zin in, zo zegt hij. Ook de auteurs van het essay moeten het ontgelden. Door uitsluitend te praten met mensen van het NPRZ zelf en niet met bewoners, werkers van de dagelijkse praktijk en  volksvertegenwoordigers in de Wijkraden en Gebiedscommissies schetsen zij een veel te rooskleurig beeld. Ze hebben zich door Pastors en de zijnen laten sensibiliseren, waarmee ze zowel de bestuurswetenschap als de democratie een hele slechte dienst bewijzen.

De Stem des Volks

Pastors wordt door Akkerman consequent de Stem des Volks genoemd sinds hij in een talkshow beweerde dat hij  de burgers wel kan raadplegen ‘maar dat daar toch uitkomt dat de aanpak van het NPRZ de beste is’. Dan zijn hem de bewonersprotesten ontgaan van de Tweebosbuurt en ook de twijfels van de ouders bij de hem zo gekoesterde dagprogrammering.  Hij lijkt dan ook eerder op de tamboer maître die parmantig voortstapt terwijl zijn korps inmiddels een zijstraat is ingeslagen en een terrasje heeft opgezocht. Dat in de focuswijken de opkomst bij de landelijke verkiezingen 30% was en het vertrouwen van de Zuiderlingen in de overheid tot beneden het vriespunt gezakt is, interesseert hem klaarblijkelijk niet.

Dat burgers niets over het NPRZ te zeggen hebben geeft dus blijk van een ernstig gebrek aan democratisch besef van deze zelfbenoemde volksmenner. Het gaat immers om de besteding van hun belastinggeld en om hun leven, leren, wonen en werken. Burgers horen dan ook geen object van het NPRZ-beleid te zijn maar opdrachtgever. Dat geldt in het bijzonder voor burgers met kinderen, ook wel ‘ouders’ genoemd. Die hebben immers de primaire verantwoordelijkheid voor de vorming van hun kinderen; dan kan het toch niet zo zijn dat ze totaal niets  in te brengen over het jeugdbeleid en over het personeel en de organisaties die hen bij die verantwoordelijkheid ten dienste staan? Hier op Zuid zijn de ouders op zijn best meewerkend voorwerp maar veel vaker object van de moraliserende en belerende bejegening van de Stem des Volks. 

Focuswijken zijn wegkijkwijken

De term focuswijk veronderstelt dat iedereen binnen het gemeentelijk bestuurs- en beleidsapparaat om de wijk heen gaat staan om er gezamenlijk iets moois te maken. Echter, door de obsessie van de Stem des Volks met schooltijduitbreiding voelen die zich daarop niet aangesproken en behandelen ze de focuswijken niet anders dan andere aandachtswijken in Rotterdam. En nog vaak heel slecht ook. Het beleid is verkokerd omdat iedere wethouder op zijn eigen potje zit en de ene beleidsambtenaar niet weet wat de andere doet. Het grootste verwijt naar de beleidsambtenaren is echter dat zich niet willen verdiepen in het echte leven in de wijken en in de waan verkeren dat zij het allemaal beter weten dan de burgers en de werkers van de dagelijkse praktijk. Het leidt steevast tot beleid dat op zijn best nergens op slaat, vaker bestaand initiatief frustreert of doorkruist  en niet zelden desastreus uitpakt. Ze beseffen ook totaal niet dat ze ten dienste staan van de burgers. Akkerman vergelijkt het Rotterdamse beleidsapparaat met een auto-immuun ziekte waarbij de natuurlijke weerstand zich tegen de eigen weefsels keert. In dit geval de burgers van Zuid en de velen die zich in de praktijk van alledag inzetten voor de vorming van de jeugd. 

Een herontwerp van het jeugdkansenbeleid op Zuid

Akkerman pleit verder voor onbevangen en deugdelijk wetenschappelijk onderzoek naar de performance van het NPRZ op de Pijler School, want dat weigert men stelselmatig. Ook bepleit hij een wijkafspraak Jeugd op Feijenoord en een herontwerp van het NPRZ naar een aanpak waarbij de jeugd op Zuid in alle opzichten uit de verf kan komen. Want het is zoals Erasmus zegt: mensen worden niet geboren maar gevormd. Dat kan op basis van een Jeugdkansenprogramma waarvoor deze Feijenoorder eerder een voorstel gemaakt heeft. 

 

Breien

By Reageer

Toespraak Ype Akkerman voor de Raadscommissie ZOCS, 4 december 2019

Beste leden van de Raadscommissie ZOCS, beste wethouder de Langen,

Hebben jullie de tijd nog meegemaakt dat er een foutje door de brievenbus deur hing? Die vraag stelde ik pas aan een groep oudere Feijenoorders. Mensen die aan de wederopbouw hebben gewerkt, die de stadsvernieuwing hebben doorstaan en die de pijn voelen van hoe de wereld die zij hebben opgebouwd teloorgegaan is. Er kwam heel wat los op deze vraag. Daaruit bleek dat in de wijk een grote saamhorigheid was, sociale controle ook en denken om elkaar. Een wijk ook waar kinderen kansen kregen in liefde en structuur. En waar sprake was van sociale en pedagogische cohesie. Als een kind van ouder A iets uithaalde dan mocht ouder B daar iets van zeggen zonder dat ze ruzie met elkaar kregen. In beleidstaal heet dat een ‘pedagogische civil society’ en dat is al heel lang ook het oogmerk van het gemeentelijk jeugdbeleid.

Die saamhorigheid en die cohesie zijn niet vanzelf gekomen maar het resultaat van samenlevingsopbouw van decennia en over generaties heen. Het is als breien. Breien is een ontspannen en haast terloopse bezigheid die geduld vraagt maar dan ook geleidelijk aan een mooi resultaat laat zien. Eén recht, één averecht, insteken, doorhalen en af laten gaan. En zo wij bewoners, vrijwilligers, beroepskrachten en sociaal ondernemers op Feijenoord bezig met het breien van een mooie trui.

Maar dan komt de gemeente en die roept: we willen geen gebreide trui! We willen gebreide sokken! En dan komt Hugo de Jonge met Humanitas op de proppen. Met in zijn kielzog één of andere held op sokken die alles wat zorgvuldig was opgebouwd weer afbreekt. En die bovendien de mensen die eraan hebben gewerkt minacht, manipuleert, ja zelfs maltraiteert. Die door wethouder Sven de Langen de hand boven het hoofd gehouden wordt. En die het zo framet alsof bij ons ‘weerstand tegen verandering’ is. Tegen het “rijke gedachtengoed” dat Humanitas voor ons in petto heeft. Maar niets is minder waar. Wij weten op Feijenoord heel goed wat we willen. En we maken daarbij graag gebruik maken van personeel om van Feijenoord een leefbare wijk te maken waar het ook voor de jeugd goed opgroeien is. Personeel dat van ons belastinggeld betaald wordt.

Daarom heeft de Wijkraad Feijenoord het initiatief genomen voor een bewonersonderzoek naar de vraag wat er op Feijenoord op gebeuren om het een wijk te maken waar je je kind graag op laat groeien. Daar zijn studenten van de Hogeschool Rotterdam inmiddels mee bezig. En we willen op basis van dit onderzoek graag komen tot een Wijkdeal Jeugd op Feijenoord. Een set van gezamenlijke afspraken met de gemeente, de bewoners, de Wijkraad en de wijkpartners die gericht is op een samenleving waarin de jeugd veilig en kansrijk opgroeit, in een langzaam maar zeker proces. Wij deden daarbij een beroep op wethouder Wijbenga omdat hij op Feijenoord was naar aanleiding van de drie schietpartijen in de Oranjeboomstraat. En omdat hij ook zag dat hier een relatie ligt met het pedagogisch klimaat. Maar toen zei hij: nee.

Wij dachten, Wijbenga, wat krijgen we nou? Je bent wethouder handhaving, buitenruimte, integratie en samenleving. Welnu, op Feijenoord is jeugdcriminaliteit schering en inslag, op straat is het een gribus en de wijk segregeert. En dan wil je niet meewerken aan een door de mensen op Feijenoord gedragen proces dat gericht is op een samenleving waar kinderen veilig en kansrijk op kunnen groeien? Is Feijenoord bovendien niet een focuswijk in het kader van het NPRZ? Waarom ben je dan niet juist heel coöperatief?

Ik heb drie voorstellen:

  1. Zet de Projectleider Welzijn van Humanitas op non-actief, hangende een onderzoek naar zijn antecedenten en zijn functioneren. Wat een verademing zou dat zijn, niet in de laatste plaats voor hemzelf.
  2. Spoort u wethouder Wijbenga aan op zijn weigering terug te komen en alsnog wel te participeren in de Wijkdeal en in de ontwikkeling die we met die Wijkdeal willen bevorderen.
  3. Aan beide wethouders de oproep: Staak toch je verzet. Vertrouw je toe aan de Feijenoorders en geef je over aan de beweging die zij willen maken. Zeg ook tegen je beleidsambtenaren dat ze hun weerstand tegen het goede opgeven, dat ze de strijdbijl begraven en dat ze gewoon lekker met ons mee doen. Het zal een zegen zijn voor de publieke zaak en een boost voor hun beroepstrots.

Dank voor jullie aandacht.

Ype Akkerman, 4 december 2019

 

8,5 mld. NPO. Een kans op kansen!

By Reageer

De 8,5 mld. NPO geld is geen probleem maar een kans. Een kans voor elk kind om de brede vorming te krijgen die wij het gunnen, in alle 140 aandachtswijken van Nederland. Want met dit geld kan een eerste 2 à 3 jarige impuls worden gegeven aan een structureel Jeugdkansenprogramma met een duurzaam effect op meer kansengelijkheid. Eén ook die zo naar meer smaakt dat een nieuwe Regering en de gemeenten wel móeten investeren in zo’n structurele aanpak. Maar dan moeten de gemeenten hier hun kansen wel grijpen en dat kan vandaag nog. Het is niet moeilijk, zo leert de ervaring. Het is een kwestie van willen en twee heel eenvoudige maatregelen nemen. Die staan in paragraaf 4.

Het voorstel is in vieren.

1. Hevel de helft van het NPO-bedrag over naar andere jeugddisciplines. 

Dat de 8,5 mld. voor het NPO tot problemen leidt kon je van tevoren voorspellen. Daarom heb ik op 25 mei het voorstel gedaan aan de Tweede Kamer en de relevante bewindslieden om de helft van dit bedrag over te hevelen naar andere jeugddisciplines. Vergeefs uiteraard maar daar zal men op terug moeten komen. De komende Algemene Politieke Beschouwingen bieden daarvoor de eerstvolgende mogelijkheid.

Voordelen van deze overheveling zijn:

  1. Voorkomen dat het geld wordt uitgegeven omdat het er nu eenmaal is, dat het weglekt naar bestemmingen waarvoor het niet bedoeld is of dat het opgepot wordt bij de schoolbesturen. Wat hele slechte bestedingen zijn van belastinggeld.
  2. Het geld komt ook ten goede aan de bondgenoten van de leraren in alle andere leefdomeinen en disciplines: dat is belangrijk en terecht omdat ook zij hun inbreng hebben in de brede vorming van de jeugd.
  3. Het geld kan tevens worden ingezet voor de ontwikkeling van aandachtswijken tot hechte pedagogische (wijk)gemeenschappen of ‘villages tot raise a child’.
  4. Het biedt de impuls en de opmaat voor een structureel Jeugdkansenprogramma.

Zie voor een uitgebreidere onderbouwing en uitwerking van deze overheveling: www.pedeng.nl/hevel

2. Gebruik het als impuls voor een structureel Jeugdkansenprogramma 

Dit Jeugdkansenprogramma berust op vier pijlers:
1. Een toereikend en stabiel inkomen in de gezinnen
2. Goede en betaalbare (sociale) huisvesting
3. Voldoende en goed personeel in alle jeugddisciplines, vanaf de geboortezorg tot en met werkervaring in bedrijven
4. Hechte pedagogische wijkgemeenschappen (villages tot raise a child)

Het geheel van de NPO-middelen, herverdeeld als hierboven voorgesteld, is bedoeld voor de pijlers 3 en 4. Overigens heeft ook VWS middelen beschikbaar gesteld voor de jeugd na corona. Die worden gepoold met de herverdeelde NPO-middelen.

Voor een uitvoeriger beschrijving en onderbouwing van dit Jeugdkansenprogramma, zie www.pedeng.nl/jkp

3. Begin per direct met de samenlevingsopbouw naar hechte pedagogische (wijk)gemeenschappen

De eerste drie pijlers van het Jeugdkansenprogramma duren even en er gaat lang werk in zitten; ze vergen voorbereiding, overleg, wetgeving en een langdurig implementatietraject.

Dat is niet het geval bij pijler 4, hechte pedagogische wijkgemeenschappen. Daar kan elke gemeente vandaag nog mee beginnen. De voordelen van zo’n wijkgemeenschap zijn groot:

  1. De geduldige en gestage samenlevingsopbouw die het vergt is niet duur en heeft een groot inverdieneffect.
  2. Het doorbreken van segregatie naar migratie-achtergrond, tussen arm en rijk en tussen praktisch en theoretisch opgeleid.
  3. Jeugdproblematiek ontstaat minder of wordt eerder afgevangen voordat het uit de hand loopt.
  4. In zo’n gemeenschap werkt iedereen samen aan de brede vorming van de jeugd. Daardoor kan de school meester in de beperking te zijn door zich vooral toe te leggen op die zaken waarvoor het onderwijs garant moet staan: talen, rekenen en kennis op vele terreinen, en dat alles op het hoogst mogelijke niveau.
  5. Het doorbreekt de verkokering in het jeugd- en onderwijsbeleid daar wat het ertoe doet. Namelijk op het niveau van de dagelijkse praktijk; daar wordt immers voor de jeugd het verschil gemaakt.
  6. Het verzacht de problematiek van de personeelstekorten in belangrijke sectoren als onderwijs, kinderopvang en jeugdzorg. Hand in hand bereik je immers meer dan wanneer iedereen zijn eigen spel speelt. Dit laat onverlet dat die tekorten wel moeten worden aangepakt (zie pijler 3 Jeugdkansenprogramma)
  7. Het samenwerken van ouders, vrijwilligers en professionals in zo’n gemeenschap en de resultaten die zo worden geboekt zijn motiverend en versterken de beroepstrots van de werkers van de dagelijkse praktijk. Dat maakt zo’n gemeenschap ook als arbeidsomgeving aantrekkelijk; het is een begeerlijke plek voor  iedereen die zich voor de jeugd inzet. Dan willen veel meer mensen dan nu het geval is er ook werken en dat draagt bij aan het inlopen van de personeelstekorten die zich vooral in de 140 aandachtswijken het scherpst voordoen.

 

4. Hoe maak je een begin met deze samenlevingsopbouw?

Elke gemeente volgt hier simultaan twee adviezen op:

1. Organiseer per wijk een pedagogische wijkconferentie waarin ouders, vrijwilligers en professionals uit alle relevante leefdomeinen en disciplines bij elkaar komen voor (nadere) kennismaking, om te ontdekken wat ze aan elkaar kunnen hebben en om gezamenlijk initiatieven af te spreken die betrekking hebben op de brede vorming van de jeugd in de wijk.

2. Stel een ‘wijkburgemeester’ aan, dit wil zeggen een competente ambtenaar die de vrijheid heeft en het gezag om naar bevind van zaken te handelen gericht op de ontwikkeling van de wijkgemeenschap. De uitkomsten van de wijkconferentie bieden voor diens werk de eerste aangrijpingspunten.

Waarom zijn dit goede adviezen? Een casus uit de praktijk.

Dit waren ca. 10 jaar geleden de twee aanbevelingen van de Veldacademie van Henk Oosterling aan de Deelgemeente Feijenoord. Nu had ik zelf een bewonersorganisatie opgericht die als eerste wapenfeit zo’n wijkconferentie organiseerde. De deelgemeente stelde een regisseur aan, naderhand een hele competente opbouwwerker en ikzelf heb als bewoner ook verbindende activiteiten en ontmoetingen georganiseerd. Deze ontwikkeling mondde uit in het zgn. PCF-manifest dat ook een pedagogisch wijkprogramma bevat. Zie www.pedeng.nl/pcf en daarbinnen het manifest van het Pedagogisch Collectief Feijenoord.

http://www.pedeng.nl/wp-content/uploads/2016/02/PCFManifest-11.pdf

Dit veelbelovende proces van ca. 3 jaar is door voormalig CDA-wethouder Hugo de Jonge niet gesteund en naderhand zelfs om zeep geholpen. Dit door middel  van drie aanbestedingsrondes welzijn waarbij alle kind- en jongerenwerk uit de wijk verdwenen is en de samenlevingsopbouw gestaakt. Zijn -eveneens van het CDA afkomstige- opvolger Sven de Langen heeft het nog erger gemaakt door een welzijnscowboy genaamd Humanitas de hand boven het hoofd te houden, die wat er nog aan samenlevingsopbouw restte helemaal de vernieling in hielp. Dit laat onverlet dat zo’n ontwikkeling nog steeds mogelijk is. Niet alleen op Feijenoord maar in alle 140 Nederlandse aandachtswijken. Dat veronderstelt dan wel betere wethouders dan de bovengenoemde twee maar dat kan onmogelijk een probleem zijn.

Zie voor een beknopt relaas www.pedeng.nl/dreams

 

 

 

Recht op Vorming

By Reageer

Dit betoog is geschreven naar aanleiding van de thuiszittersproblematiek en mondt uit in de volgende aanbevelingen:

  • Stop per direct met de klopjacht op de tot-thuiszitters-gemaakten en hun ouders via de leerplicht en Veilig Thuis. Concreet betekent dit ook stopzetten van het Thuiszitterspact.
  • Verken de wettelijke uitwerking van het recht op vorming, zoals hierboven geschetst. Met als centrale vraag: wat zou er gebeuren als we het zo deden, in termen van kansen en risico’s?
  • Zorg er voor dat het reguliere onderwijs voor zoveel mogelijk kinderen weer passender wordt door het aanpakken van de situationele beperkingen zoals te grote klassen, het lerarentekort, burn-out onder leraren, administratieve verplichtingen, te hoge prestatiedruk en andere knelpunten die dit in de weg staan.
  • Stop in alle jeugdsectoren met de sturing op basis van het New Public Management en vervang die door dialoog die begint met die ene vraag die een beleidsmaker een werker van de dagelijkse pedagogische praktijk hoort te stellen: wat kan ik voor je doen?
  • Biedt, zolang deze beperkingen in het onderwijs niet zijn opgelost, ruimte aan thuisonderwijs en aan trajecten van het soort zoals beschreven door Movisie. Het zijn innovaties en waardeer ze dan ook in het kader van innovatiebeleid. Beschouw ze niet meer als tijdelijke en uit nood geboren alternatieven, maar erken ze als volwaardige onderdelen van de pedagogische en educatieve infrastructuur. Biedt dan ook de ruimte voor aanvullende initiatieven op de reeds bestaande, dit conform de motie van Westerveld en Kwint.
  • OCW en de gemeenten stellen in die gevallen tenminste het bedrag beschikbaar dat het bespaart doordat het kind niet gebruik maakt van bekostigd onderwijs en dat er minder beroep gedaan wordt op de jeugdzorg. Voor OCW is dat een bedrag wat ligt ergens tussen wat het ministerie kwijt is aan regulier- en aan speciaal onderwijs. En de gemeenten een bedrag wat ze normaliter voor dit situaties aan WMO-geld kwijt zijn.
  • Doe onderzoek naar de vormende merites van thuisonderwijs en trajecten als beschreven door Movisie.
  • Doe onderzoek naar manieren over op hoe kinderen die gebruik maken van trajecten en voorzieningen, niet zijnde een school, een diploma met civiel effect kunnen verwerven. Hoe gaat dat nu en hoe kan dat waar nodig worden verbeterd?
  • Voor Paul van Meenen: zet hangende deze verkenning uw initiatief-wetsvoorstel on hold. Of liever, trek het in.
  • Verwijder de term thuiszitter uit de beleidsvocabulaire. Immers, als je dit betoog volgt krijg je een situatie waarbij ieder kind en iedere jongere de vorming ontvangt op de manier die bij hem past. En daarin is elk kind en elk traject even waardig. We hebben die stigmatiserende term dus niet meer nodig!

 

Een Erasmiaans betoog[1]

1. Tot-thuiszitter-gemaakten

Je gaat naar school of je bent thuiszitter. Beter kan het stigmatiserende en manipulerende frame rond deze kinderen niet worden beschreven. Het lijkt bijna bedácht door de apparatsjiks van de educratie die het kennelijk niet kunnen hebben dat er kinderen zijn die niet van de door hen zo gekoesterde scholen gebruik willen of kunnen maken. Manipulatief ook, want ‘zitten’ is niet het onderscheidende kenmerk tussen een kind dat wel naar school gaat en een kind waarbij dat niet het geval is. Zeker, je gaat weliswaar naar school, maar eenmaal daar aangekomen breng je het leeuwendeel van de tijd ook zittend door. En een ‘tot- thuiszitter-gemaakte’ kan een heel actief leven hebben met belangrijke vormende merites, bijvoorbeeld door te sporten, lekker banjeren in de natuur, viool leren spelen of mee te doen in een de ‘thuiszittersinitiatieven’ die in opdracht van VWS door Movisie zijn geïnventariseerd[2]. En tenslotte, wat is er mis met thuis? Thuis ben je waar je je thuis voelt en het is gebleken dat je online ook veel kunt opsteken. En waar het in de meeste gevallen veilig is.

Door dit dedain faalt de overheid in zijn grondwettelijke opdracht tot aanhoudende zorg voor het onderwijs voor ieder kind. Want het ministerie van OCW bespaart op elk kind dat niet naar school gaat een bedrag van tenminste 6000,- tot mogelijk 15.000, -per jaar en het is niet bereid dat geld in te zetten voor het soort voorzieningen dat in het Movisie-rapport beschreven is. Dat is in strijd met artikel 23 van de Grondwet. Tenslotte valt op hoezeer in de decennia van het thuiszittersbeleid de oplossing van het probleem voortdurend gezocht wordt in het systeem dat het probleem produceert.

2. Beperkingen van de school als aanbieder van onderwijs

Tot-thuiszitter-maken is het gevolg van een mismatch tussen het kind en de school. De school schiet op verschillende manieren tekort.

1. Inherente tekorten

Het organiseren van onderwijs in een school en in groepen is niet primair op pedagogische of didactische overwegingen gebaseerd maar op financieel-economische. Het is immers goedkoper om per leraar meer kinderen te bedienen dan minder. Dit alles is op zich ook helemaal niet erg: de bomen reiken niet immers tot de hemel en efficiency is een waarde op zich. Maar je mag dan niet op voorhand verwachten dat een school voor elk kind de aangewezen manier is om onderwijs te ontvangen. Tegen die achtergrond is het dan ook niet passend, ja zelfs dictatoriaal, om elk kind te dwingen naar een school te sturen, wat in de praktijk van alledag wel de toepassing is van de leerplichtwet.

De functie van de school voor de persoonlijke en sociale vorming van de school verdient ook relativering. Als kinderen vanaf hun 4de tot hun 18e verkeren in een groep met leeftijdsgenoten is dat niet bepaald een natuurlijk stamverband. Natuurlijk heeft de school zekere merites bij het opdoen van persoonlijke vorming en sociale vaardigheden. Maar die zijn eerder het effect van schoolbezoek dan het oogmerk ervan en ze leren het kind vooral zich op school te handhaven. Wat nog niet a priori wil zeggen dat ze daarmee de vaardigheden opdoen die ze in het echte leven nodig hebben. Daarom is een bijbaan op de markt of bij je vader in de zaak een tijdsbesteding met meer vormende kwaliteit dan een langdurig verblijf in klasverband.

Ook de bijdrage die de school levert aan kansengelijkheid is betrekkelijk. ‘Onderwijs emancipatiemotor’ is een mythe die niet door historische feiten wordt ondersteund, zo betoog ik elders.[3]

2. Situationele tekorten

Situationele tekorten vloeien voort uit de huidige staat van het onderwijs: te grote klassen, een groot lerarentekort, een burn-outpercentage van 25%, administratieve verplichtingen in combinatie met een hoge prestatiedruk.  Als je dit optelt bij de inherente beperkingen van de school, dan mag duidelijk zijn dat die voor een toenemend aantal kinderen een slechte biotoop is en verzuim volstrekt gerechtvaardigd. Erasmus zegt hierover  “dat we moeten kiezen tussen onderricht thuis of een klasje samen met anderen. Het laatste is een gemakkelijke oplossing en het meest gebruikelijk. Het is namelijk veel eenvoudiger met één boeman een hele klas onder de knoet te houden, dan dat één persoon één leerling opvoedt tot een mens met een open geest”. Nu zal ik de laatste zijn om leraren een boeman te noemen maar als je overspannen voor de klas staat dan doe je de kinderen onvermijdelijk tekort.

Uitval is in deze gevallen juist een teken van gezondheid en de terechte wens tot zelfbescherming tegen trauma’s die kinderen in zulke situaties hun leven lang kunnen achtervolgen. Tegen die achtergrond is het Thuiszitterspact, dat er op gericht is alle kinderen kost wat kost weer op school te krijgen effectief noch verdedigbaar in moreel opzicht[4]. Het is kindermishandeling. Als dan ook nog organisaties als Veilig Thuis eraan te pas komen door ouders van ‘tot-thuiszitters-gemaakten’ achter de broek te zitten en met allerlei disciplinaire maatregelen te dreigen of te komen, dan is het zonneklaar dat de overheid en de instituties hier hun boekje ver te buiten gaan. Het is ‘détournement de pouvoir’, gebruik van je gezag op een manier waarvoor je die niet gekregen hebt. Daarom moet deze klopjacht op kinderen en hun ouders per direct stoppen.

Als we uitgaan van wat een kind nodig heeft voor diens leerproces en vorming, dan schiet de school dus in vele gevallen tekort. Dat kan ook een goede verklaring ook zijn voor het gebrek aan motivatie dat kinderen hebben voor de school, zoals de Inspectie al sinds jaar een dag constateert. Manifest verzuim is dan waarschijnlijk het topje van de ijsberg. Daaronder zit een grote populatie aan kinderen voor wie de school op z’n best een verplicht nummer is. Innerlijk zijn ze al lang afgehaakt. (pm 5%)

3. Alternatieven op waarde schatten

Willen we dat elk kind het onderwijs krijgt dat passend is, en blijven scholen onderhevig aan de hierboven geschetste beperkingen, dan is er behoefte aan alternatieve trajecten. En die zijn er toenemende mate. Klaarblijkelijk heeft het ministerie van VWS het belang ervan beter door dan het ministerie van OCW. De opdracht aan Movisie voor de eerder beschreven inventarisatie van thuiszittersinitiatieven is immers van VWS afkomstig. OCW komt maar niet los van zijn schoolgecentreerde preoccupaties, wat bijvoorbeeld ook blijkt uit het onderzoek naar ‘onderwijs op andere locaties dan de school’. Met andere woorden, op school moet het gebeuren en alternatieven worden beoordeeld vanuit het perspectief van de school. Terwijl het toch veel terechter is om te kijken naar wat het een kínd nodig heeft voor diens vorming en leerproces? In feite is het beleid gebaseerd is op de behoeften van de educratie in plaats van die van het kind. Daarom is het een goede zaak dat er een motie van de Kamerleden Peter Kwint en Lisa Westerveld is aangenomen, waarin gevraagd om experimenten met thuiszitters initiatieven[5]. Een kamerbrede motie ook, hetgeen deze burger moed geeft. Dat is aanzienlijk minder het geval met het initiatief-wetsvoorstel van Kamerlid Paul van Meenen; die vergroot het probleem slechts (zie par. 9).

4. Een wisseling van paradigma

4.1 Ouders zijn verantwoordelijk voor de vorming van hun kind

Als we nu eens een ander paradigma hanteren? Dat gaat uit van de primaire verantwoordelijkheid van ouders voor de vorming van hun kind die gericht is op menswording. Eerst de term vorming. Hierbij wordt aangesloten bij Erasmus als die stelt dat ‘mensen niet worden geboren maar gevormd’. Die vorming is breed en divers want is er op gericht het kind in al zijn mogelijkheden en talenten mens te laten worden. Dat is dus persoonlijk, sociaal, cognitief, creatief, artistiek, sportief, fysiek, psychisch, motorisch, praktisch, qua gezondheid, professioneel, in deugd, behulpzaamheid, omgaan met de teleurstellingen en de gebrokenheid des levens, en het vermogen lief te hebben. Kortom, alles wat we onze kinderen graag toewensen en waarmee we ze graag toerusten. Vorming is dus een combinatie van ontwikkeling en beschaving. Een kind mag zich in alle vrijheid en opzichten ontplooien maar moet ook rekening houden met anderen. Vorming in deze definitie omvat dus alle gebruikelijke begrippen als opvoeden, leren, ontwikkelen en beschaven, zorg, hulpverlening, training en instructie; anders gezegd alle activiteit die we met elkaar verrichten om elk kind tot een volwaardig mens uit te laten groeien. Om met Erasmus te spreken, een persoon die “de trots en helpende hand van zijn ouders kan zijn, aan wie ze een groot deel van het beheer van hun bezittingen kunnen overlaten, wiens toewijding een troost en steun zijn zal zijn naarmate de jaren gaan wegen, die een trouwe beschermer zal zijn van de familie, een goede echtgenoot voor zijn vrouw, een moedig en verdienstelijk burger voor zijn land. Laat ik maar zwijgen over het feit dat juist deugdzaamheid en kennis, meer dan wat ook, een mens tot rijkdom, waardigheid, gezag, ja zelfs een goede gezondheid, kortom tot alles wat ouders hun kinderen uit de grond van hun hart toewensen”.

 Dit zijn belangrijke functionele redenen voor deze vorming. Maar de basis van het waartoe ervan zit ‘m in de intrinsieke waarde van het leven. Want, zo stelt Erasmus, de belangrijkste voorwaarde voor geluk is dat je wilt zijn wat je bent.

 4.2 Vorming thuis

In deze benadering nemen ouders de vorming van hun kind in eerste instantie en zover mogelijk zelf ter hand, door zaken als voorlezen, goede nachtrust, interessante uitjes, spelletjes, museumbezoek, balletje trappen, knuffelen, het bieden van structuur, voorbeeldgedrag, etiquette, leren fietsen en allerlei andere activiteiten met een vormend en educatief karakter. Er zijn ook ouders die  thuisonderwijs geven; die gaan zo ver in hun verantwoordelijkheid dat het kind een diploma verwerft zonder ooit een school van binnen te hebben gezien. Dat moet niet worden verboden maar juist gewaardeerd! Eigenlijk zou thuisonderwijs de norm moeten zijn, maar dan wel in combinatie met een soepel dispensatiebeleid als ouders hun kind toch liever op een school willen hebben.

Iedere ouder doet hier wat redelijkerwijs in zijn vermogen ligt. Uiteraard kunnen naast de ouders ook mensen in de directe informele omgeving van het kind een rol in de vorming spelen. Die komen uit de kring van mensen die bij het kind op kraambezoek komen als het pas geboren is: familie, vrienden, kennissen en buren. Die reken ik gemakshalve ook tot de thuissituatie. 

4.3 Vorming buitenshuis

De verantwoordelijkheid voor de vorming van hun kind houdt ook in dat ouders op een verstandige manier voorzieningen en mogelijkheden voor ‘vorming buitenshuis’ benutten. Iedereen denkt dan meestal aan de school. Maar wie wat breder en inclusiever kijkt ziet veel meer. Dan zie je de vele werkers die zich op vrijwillig of beroepsmatig voor de voor de vorming van de jeugd inzetten via geboortezorg[6], kinderopvang, speeltuinen en kinderboerderijen, sport, muziek, theater en andere kunstbeoefening, natuur en platteland, gezondheidszorg, kinder-, en jongerenwerk, jeugdzorg, wijkpolitie, geestelijke gemeenschappen, (sociale) media, bibliotheekwezen, reïntegratie, reclassering en leermeesters die de jeugd inwijden in de wereld van arbeid en beroep. Het is aan de ouders om te bepalen in welke mate en op welke manier ze gebruik willen maken van al deze voorzieningen. Zij hebben de regie over de tijdsbesteding van hun kinderen. Dat kan dus ook betekenen dat ouders slechts van een deel van het aanbod van de school gebruik willen maken.

Dit geheel aan mogelijkheden en voorzieningen omvat dan ook initiatieven die door Movisie op verzoek van het ministerie van VWS geïnventariseerd zijn. Die maken dus volwaardig deel uit van de pedagogische en educatieve infrastructuur. Hetgeen ook betekent dat ouders er direct voor kunnen kiezen en niet pas nadat het kind eerst een lange martelgang in scholen heeft moeten ondergaan.

4.4 Voor wat hoort wat

Ouders moeten de pedagogen buitenshuis wel zorgvuldig selecteren: Of zoals Erasmus stelt: ‘als er thuis niemand beschikbaar is met de nodige culturele achtergrond, dan moeten we meteen een vakman in dienst nemen, echter na een grondig onderzoek van zijn karakter en kennis. Het zou dom zijn je zoon aan een risico bloot te stellen om uit te maken of de man die je hebt gekozen inderdaad een deskundig en goed mens is’.

Dan spreekt het ook vanzelf dat ouders ook verantwoordelijkheid nemen voor een navenante waardering. Want ‘wie angstig zit te rekenen als het om de opvoeding van zijn zoon gaat, is voor mij geen echte vader. Sommige ouders draaien angstvallig iedere cent twee keer om als het er om gaat een goede leraar in dienst te nemen; ze betalen hun stalknecht meer dan de opvoeder van hun kroost. Intussen verwennen ze zichzelf met kostbare festijnen, verliezen ze dag en nacht bij het dobbelen, besteden ze kapitalen aan jachtpartijen en amusement. Alleen als het gaat om onderwijs zijn ze zuinig en spaarzaam, hoewel dit juist een passend excuus kan zijn om het in alle andere gevallen sobertjes aan te doen. Waren er maar minder ouders die liever geld geven aan een vieze hoer’.

Deze ‘voor wat hoort wat’ relatie tussen de ouder en de pedagoog van de ‘vorming buitenshuis’ hoort ook de basis te zijn van de governance van het onderwijs. Die is echter zo gederailleerd dat ouders en leraren er helemaal niet meer aan te pas komen; eerder worden ze tegen elkaar uitgespeeld. Ook dat is een misstand. Maar goed, dat is even terzijde[7].

5. Diplomering

De school is natuurlijk wel een handige voorziening, want het verwerven van een diploma is inbegrepen. Dat is niet a priori het geval als ouders kiezen voor een andere route. En zolang de arbeidsmarkt, vervolgonderwijs en de samenleving dit vragen mogen we de jeugd een diploma met civiel effect niet onthouden. Het staatsexamen zou hier een mogelijkheid kunnen zijn en wellicht is het dan nodig examentrainingen of intensief diplomagericht onderwijs te volgen. Ook is het denkbaar te werken met ‘elders of anders verworden competenties’ (EVC). Hoe dan ook is het van belang te kijken hoe je vanuit alternatieve trajecten kunt komen tot een diploma met het normale civiel effect, en dat vergt wetenschappelijke reflectie en onderzoek. Sowieso is het goed onderzoek te doen naar de vormende en educatieve merites van de thuiszittersinitiatieven die we nu kennen. Dat kan ook interessante informatie opleveren voor het reguliere onderwijs.

Maar het verwerven van een diploma moet hoe dan ook een recht zijn, als onderdeel van ‘recht op vorming’.

6. Recht op vorming

Binnen de onderwijswereld is het jargon gebaseerd op de term ‘leren’; we hebben leerplicht en we denken na over leerrecht. Movisie zinspeelt op de term ontwikkelrecht: dat verraadt het jargon uit de wereld van het jeugdbeleid. Maar kinderen zijn niet in stukjes op te knippen, zo zei stelde Edith Hooge eens[8]. Dat pleit er dus voor deze begrippen te vervangen door het meer overkoepelende begrip vorming zoals ik het in par. 4 beschreven heb.

Recht op vorming is dan de combinatie van twee dingen

  1. Het recht op menswording door vorming zoals Erasmus dat stelt.
  2. Het recht om een diploma te verwerven met civiel effect. Dan gaat het om een diploma in het voortgezet onderwijs en middelbaar beroepsonderwijs.

7. Wie gaat dat betalen?

Uitgangspunt is als volgt. De overheid dient zodanig geld ter beschikking te stellen dat:

  1. Elk kind gratis naar school kan en dat het toegang heeft tot elke andere vormende voorziening (sport, kunsten, scouting etc.). Dat laatste hoeft niet per se gratis maar wel bijvoorbeeld tegen een inkomensafhankelijke contributie[9]
  2. De alternatieve trajecten zoals Movisie beschrijft worden betaald uit het OCW-geld dat dit ministerie nu bespaart. Zo nodig aangevuld met WMO-geld, op basis van het ‘mengkraanprincipe’. Wie dan dat geld dan ontvangt is ook kwestie voor nadere verkenning. Het is denkbaar dat dit via een rugzak gaat, maar je zou misschien ook de instelling kunnen bekostigen waar het kind een groot deel van de tijd doorbrengt.
  3. Elk kind een diploma kan halen met civiel effect, dus voortgezet onderwijs of middelbaar beroepsonderwijs[10]. Dat is een diploma dat uitdrukt waartoe het kind in staat is qua kennis en vaardigheden naar de beste mogelijkheden van het betreffende kind. Dus als een hoogbegaafd kind niet verder komt dan een vmbo-diploma dan is het geen recht gedaan; die verdient een gymnasiumdiploma, zo mogelijk op haar 15de.

Ook is denkbaar dat een landelijk fonds wordt aangelegd waarin OCW zijn deel stort en de gemeenten een WMO-deel. Dat biedt ook de mogelijkheid dat bijvoorbeeld particuliere partijen en fondsen een bijdrage leveren.

8. Wat en hoe

In onderwijskringen wordt altijd gesproken over het wat en het hoe. Het ‘wat’ is bij par. 4.2 al de revue gepasseerd en daarbij is tevens het ‘waartoe’ of ‘waarom’ van die vorming uiteengezet. In het onderwijs gaat men er op voorhand van uit dat het ‘hoe’ een zaak van de school en de leraar is. Uit het voorgaande mag echter blijken dat de vorming van de jeugd een opdracht is voor bijna iedereen.

De hoe-vraag is dan ook niet gemakkelijk te beantwoorden want die is voor elke jeugddiscipline anders. Wel is sprake van een gemeenschappelijk noemer. Die zit in de definitie van Goed Werk van Howard Gardner c.s.[11] Dat zijn drie E’s die met elkaar een ‘driedubbele helix’ vormen: engagement, ethics en excellence:

  1. Engagement: Dit is je betrokkenheid bij je werk en de genegenheid voor de kinderen waarvoor je het doet. Dat is de intrinsieke motivatie die voortvloeit uit genegenheid voor het kind en het verlangen om het in alle opzichten uit de verf te laten komen.
  2. Ethics gaat over deugd en integriteit. Voor leraren is deugdzaamheid in de Grondwet opgenomen maar geldt deze waarde niet voor iedereen die zich vrijwillig of beroepsmatig inzet voor de jeugd? Het is niet voor niets dat zij in toenemende mate moeten beschikken over een Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG)
  3. Excellence: Een grote mate van handelings- en vakbekwaamheid in pedagogisch en didactisch opzicht en in je eigen specialiteit; als leraar Duits, als balletjuf of als voetbaltrainer. Dat hoge niveau wordt bereikt door opleiding en langdurig en zorgvuldig opgebouwde werkervaring.

De sturing in elke jeugddiscipline moet er op gericht zijn dat deze die eigenschappen maximaal uit de verf komen. Dat betekent hoe dan ook stoppen met de verslavende middelen van het New Public Management zoals targets, prestatie-indicatoren en administratieve verplichtingen. Laat de sturing er een zijn van dialoog die begint met die ene vraag die een beleidsmaker een werker van de pedagogische praktijk hoort te stellen: wat kan ik voor je doen?

9. Initiatief-wetsvoorstel leerrecht

Er ligt een initiatiefwetsvoorstel van D66 Kamerlid Paul van Meenen over leerrecht. Die stelt niet gerust, want het is eerder een nadere specificering van de situaties waarin een kind ontheffing kan krijgen van de schoolplicht, dan een doordachte uitwerking van recht op vorming op de wijze die ik bepleit. Er wordt ook op geen enkele manier verwezen naar de mogelijkheid van alternatieven als een kind die ontheffing krijgt. Dit initiatief-wetsvoorstel is eerder bedacht vanuit het systeem (je gaat naar school, tenzij…) dan vanuit het belang van het kind en de verantwoordelijkheid van de ouders. Dit wetsvoorstel is dan ook eerder contrair aan het belang van tot-thuiszitter-gemaakten dan dat het ze uit de brand helpt. Liever zou ik een wetsvoorstel zien dat gaat over recht op vorming zoals hierboven betoogd.

10. Aanbevelingen aan de rijksoverheid (VWS en OCW)

  1. Stop per direct met de klopjacht op de tot-thuiszitters-gemaakten en hun ouders via de leerplicht en Veilig Thuis. Concreet betekent dit ook stopzetten van het Thuiszitterspact.
  2. Verken de wettelijke uitwerking van het recht op vorming, zoals hierboven geschetst. Met als centrale vraag: wat zou er gebeuren als we het zo deden, in termen van kansen en risico’s?
  3. Zorg er voor dat het reguliere onderwijs voor zoveel mogelijk kinderen weer passender wordt door het aanpakken van de situationele beperkingen zoals te grote klassen, het lerarentekort, burn-out onder leraren, administratieve verplichtingen, te hoge prestatiedruk en andere knelpunten die dit in de weg staan.
  4. Stop in alle jeugdsectoren met de sturing op basis van het New Public Management en vervang die door dialoog die begint met die ene vraag die een beleidsmaker een werker van de dagelijkse pedagogische praktijk hoort te stellen: wat kan ik voor je doen?
  5. Biedt, zolang deze beperkingen in het onderwijs niet zijn opgelost, ruimte aan thuisonderwijs en aan trajecten van het soort zoals beschreven door Movisie. Het zijn innovaties en waardeer ze dan ook in het kader van innovatiebeleid. Beschouw ze niet meer als tijdelijke en uit nood geboren alternatieven, maar erken ze als volwaardige onderdelen van de pedagogische en educatieve infrastructuur. Biedt dan ook de ruimte voor aanvullende initiatieven op de reeds bestaande, dit conform de motie van Westerveld en Kwint.
  6. OCW en de gemeenten stellen in die gevallen tenminste het bedrag beschikbaar dat het bespaart doordat het kind niet gebruik maakt van bekostigd onderwijs en dat er minder beroep gedaan wordt op de jeugdzorg. Voor OCW is dat een bedrag wat ligt ergens tussen wat het ministerie kwijt is aan regulier- en aan speciaal onderwijs. En de gemeenten een bedrag wat ze normaliter voor dit situaties aan WMO-geld kwijt zijn.
  7. Doe onderzoek naar de vormende merites van thuisonderwijs en trajecten als beschreven door Movisie.
  8. Doe onderzoek naar manieren over op hoe kinderen die gebruik maken van trajecten en voorzieningen, niet zijnde een school, een diploma met civiel effect kunnen verwerven. Hoe gaat dat nu en hoe kan dat waar nodig worden verbeterd?
  9. Voor Paul van Meenen: zet hangende deze verkenning uw initiatief-wetsvoorstel on hold. Of liever, trek het in.
  10. Verwijder de term thuiszitter uit de beleidsvocabulaire. Immers, als je dit betoog volgt krijg je een situatie waarbij ieder kind en iedere jongere de vorming ontvangt op de manier die bij hem past. En daarin is elk kind en elk traject even waardig. We hebben die stigmatiserende term dus niet meer nodig!

11. Ook het laatste woord is aan Erasmus

De vorming van de jeugd is een opdracht voor iedereen. En waarom niet? De instandhouding van de soort is immers een van de belangrijkste evolutionaire principes en daarom zit het in ons aller DNA om iets voor kinderen te voelen en te betekenen. Daarom kan ook iedereen zich laten inspireren door deze laatste ontroerende aansporing van Erasmus: “Laten we bedenken hoeveel we van onze kinderen houden, hoe veelzijdig en veeleisend een goede opvoeding is, maar ook hoe schitterend haar resultaat. Vergeet niet hoe vlot kinderen alles opnemen en hoe soepel hun geest is, hoe gemakkelijk ze iets aanleren dat goed is en bij de menselijke natuur past, zeker als vriendelijke, deskundige mensen het spelenderwijs weten aan te brengen”.

 

Voetnoten

[1] De citaten van Erasmus in deze notitie komen uit zijn Opvoeding van Kinderen. Er is geen document over opvoeding en vorming dat beter is dan deze brief. Qua inhoud, eloquentie, schrijfstijl en hartelijkheid topt deze brief ze allemaal.

[2] https://www.movisie.nl/publicatie/leren-thuiszittersinitiatieven

[3] www.pedeng.nl/verheffing

[4] Het is dan ook geen pre voor ex-Kinderombudsman Marc Dullaert dat hij zich zo aan dat pact verbonden heeft.

[5] https://www.tweedekamer.nl/kamerstukken/detail?id=2020Z21724&did=2020D46288

[6] Het noemen van de geboortezorg is gerechtvaardigd door deze uitspraak van Erasmus over waar opvoeding over gaat: “Hoe kinderen meteen na hun geboorte als vrije mensen dienen te worden opgevoed in deugdzaamheid en kennis”. En verder is bekend dat onoordeelkundige begeleiding  van zwangerschap en geboorte kan leiden toe misvorming, fysiek en psychisch.

 [7] Zie www.pedeng.nl/zorg

[8]https://pure.hva.nl/ws/files/147214/477538_2008_Op_de_grenzen_van_het_onderwijs_professioneel_onderwijs_in_de_grote_stad.pdf

[9] Verder kunnen kinderen ook profiteren van fondsen zoals de stichting Leergeld, het  Jeugdeducatiefonds, het Jeugdcultuurfonds en het Jeugdsportfonds

[10] Hoger onderwijs laat ik hier even buiten beschouwing. Dit betoog biedt al complicaties genoeg.

[11] Howard Gardner cs. Het Good Work Project: enkele resultaten van vijftien jaar onderzoek. Artikel uit Thijs Jansen c.s. Beroepstrots, een ongekende kracht. Amsterdam 2009

Feijenoorders onwel van Rotterdams welzijnsbeleid

By Reageer

Op woensdag 23 juni deed ik deze toespraak in de Raadscommissie Zorg, Onderwijs, Cultuur en Zorg. Dit naar aanleiding van de aanbestedingsprocedure welzijn Feijenoord. Het bevalt een pleidooi om de procedure stop te zetten zodat het ontwerp en het programma van eisen onderwerpen worden van de werkwijze zoals B&W Rotterdam zich dat voorstelt in het kader van Wijk aan Zet: nl. een groep van burgers en ambtenaren die samenwerken om voor een beleidsonderwerp de beste oplossing te vinden. Daarom is een motie van die strekking bijgevoegd. 

Ik hou van mijn Feijenoordse medeburgers. En de mensen die zich hier voor de jeugd inzetten hebben mijn  hart gestolen. Wie aan hen komt die komt aan mij. Vandaar de emotie in deze toespraak. 

 

ZOCS-vergadering 23 juni 2021, inbreng Ype Akkerman.

Beste Raadsleden, wethouder,

Ik heb jullie gisteren een concept-motie toegestuurd. Morgen is de Raad in de gelegenheid er over te stemmen. Ik ga de argumenten voor deze motie niet herhalen, maar met elkaar bieden ze heel veel redenen om als bewoners van Feijenoord volstrekt niet te vertrouwen op de goede afloop van het aanbestedingsproces Welzijn Feijenoord. Het is toch ook compleet van de pot gerukt, zeg! Het gaat om ons welzijn en we betalen er ook nog voor. En we hebben er niks over te zeggen! Wie denken die ambtenaren wel dat zij zijn? Wie denkt de wethouder wel wie die is! Ter verdediging stuurt hij ook nog een brief van 17 kantjes waarin hij jullie medeplichtig maakt voor zijn vergrijpen.

Hebben we als volksvertegenwoordigers niet allemaal last van dit dictatoriale College en dit doofblinde beleidsapparaat? Daarom heb ik bij Wijk aan Zet ook gezegd dat er van de ‘wijkdemocratie nieuwe stijl’ niets terecht komt. Tenzij er een ingrijpende verandering in de attitude van het College en van dit beleidsapparaat gaat plaatsvinden. En jullie hebben daarvoor de sleutel. Jullie zijn hier toch de baas? www.pedeng.nl/gericht

Want de kwestie Welzijn Feijenoord staat voor een breder vraagstuk. Namelijk de vraag of het zin heeft dat burgers zich bemoeien met de politieke besluitvorming. Elke keer als het College of de ambtenaren een voorstel vanuit de bewoners afwijzen, en jullie laten dat gebeuren, dan krijgen die burgers een knauw. En dat is schering en inslag. Daarom hoor je heel veel mensen niet meer. Dan komt niet omdat ze het met het beleid eens zijn. Nee, ze geloven het wel. 

Nu hoor ik tot het soort burgers dat ze op Zuid graag wil hebben. Ik heb ergens voor doorgeleerd, heb een 30 jaar lange staat van dienst als beleidsadviseur bij de overheid en ik geef blijk van betrokkenheid bij mijn wijk Feijenoord. Maar ook mijn soort wordt geacht naar de pijpen van het College en het beleidsapparaat te dansen, alleen dan iets eleganter. Ik ben nu lid van de Wijkraad Feijenoord en ik heb me de afgelopen tijd uitgesloofd om dit welzijnsbeleid te beïnvloeden en ook dat van Wijk aan Zet. Maar als ik voortdurend bot vang, dan vind ik het ook best en dan zit ik het laatste jaar van de Wijkraad wel uit.

Beste Raadsleden

Ik heb bij Wijk aan Zet voorgesteld de ‘1000 op Zuid’ bijeenkomst te herhalen. Zodat de stem van de Zuiderlingen weer eens gehoord wordt. Dit is ook van belang met het oog op de Gemeenteraadsverkiezingen. Jullie kunnen de Zuiderlingen vertellen wat jullie met hen voor hebben. Maar die zijn niet op hun achterhoofd gevallen. Ze zullen jullie vragen wat jullie in deze collegeperiode voor hén hebben betekend. Wat hebben jullie gedaan om de bewoners van Zuid te beschermen tegen de dictatuur van dit College en zijn beleidsapparaat? Wat is dan jullie verhaal? 

Bij elk voorstel staan jullie dus voor de keus of je de burgers van Zuid wilt teleurstellen of bemoedigen. Maar dat geldt bij dit voorstel in het bijzonder, want dit gaat over welzijn. Welzijn wordt bepaald door de ervaring dat je grip hebt op je eigen leven en dat je maatschappelijke inbreng wordt gewaardeerd. Maar veel mensen zijn ónwel geworden door de botte en onverschillige manier waarop ze door het College en het beleidsapparaat zijn bejegend. Ze zijn murw, cynisch, getraumatiseerd zelfs. Neem Tweebos. Niet alleen huizen worden gesloopt maar ook de zielen van de mensen die er wonen. En zo hebben de Feijenoorders ook het welzijnsbeleid ervaren. Bewoners zijn geschoffeerd. Werkers van de dagelijkse praktijk zijn gemaltraiteerd. Het is de banaliteit van het kwaad, dat aangericht wordt door een collectief van mensen die geen flauw benul hebben van wat ze de mensen in de wijken aandoen. Daarom is het ook zo belangrijk dat de beleidsambtenaren in de wijken werken. Maar ze verdommen het en daarom hebben jullie zo’n werkdruk.

De vraag is dus: wil je een Pyongyang aan de Maas met een dociele bevolking die het allemaal wel gelooft? Of wil je actieve burgers die hun stem laten horen om hun leven te verbeteren en die Rotterdam tot een levendige democratische stad maken?  

Zeg je ja tegen het leven? Zeg dan ook ja tegen deze motie!

Dank voor jullie aandacht.

 

 

Concept Motie Stopzetten Aanbesteding Welzijn Feijenoord

 

De Gemeenteraad van Rotterdam

 

Overwegende dat: 

  • Welzijn er is voor de burgers.
  • Wethouder Sven de Langen de Wijkraden Feijenoord, laat staan de burgers van het gebied Feijenoord niet geraadpleegd heeft over het ontwerp en de procedure van de openbare aanbesteding welzijn.
  • Dat de Wijkraden Feijenoord geen stem hebben in de aanbestedingsbeslissing en in de sturing van de welzijnsorganisatie. 
  • Dat dit gezien het debacle die het gevolg is van de drie eerdere aanbestedingsrondes welzijn een ernstige omissie is.
  • Dat er bovendien gerede twijfel bestaat over de vraag of deze procedure in overeenstemming is met de wettelijk spelregels die openbaarheid voorschrijven en een gelijk speelveld, en dat daarom de ACM gevraagd is dit te toetsen.
  • Dat het College in Wijk aan Zet de hand in eigen boezem steekt over de mate waarin hij de wijkdemocratie kansen biedt en daarom voorstellen gedaan heeft voor de verbetering ervan.

Draagt de wethouder op: 

  • De aanbesteding per onmiddellijke ingang stop te zetten en te hervatten na de gemeenteraadsverkiezingen van 2022
  • De Wijkraden Feijenoord en de bewoners in de tussenliggende periode in de gelegenheid te stellen zich uit te spreken over het ontwerp en de procedure van de aanbesteding welzijn.  
  • De bevindingen van de ACM in te wachten. 
  • Op basis daarvan het ontwerp en de procedure te herzien en opnieuw voor te leggen aan de Gemeenteraad in de nieuwe samenstelling.

 En gaat over tot de orde van de dag 

 

Feijenoorders pikken Sven de Langen niet langer

By Reageer

Oproep

Willen jullie deze petitie tekenen? En vervolgens breed verspreiden via al jullie kanalen? Deze oproep geldt ook voor al diegenen die niet op Feijenoord of in Rotterdam wonen. Want de Feijenoorders kunnen de steun van iedereen goed gebruiken!

https://welzijnfeijenoord.petities.nl

Toelichting

Schort de procedure voor de aanbesteding van het welzijn Feijenoord tot nader order op
Dat vindt een aantal bewoners van Feijenoord. Ze hebben de Gemeenteraad dringend verzocht de wethouder hiertoe opdracht te geven, zo nodig bij motie. Deze pauze kan worden benut om de Wijkraden Feijenoord en de bewoners alsnog te raadplegen over de aanbesteding zodat het ontwerp en het programma van eisen ervan kan worden bijgesteld. Dan kunnen daarin ook de bevindingen van de Autoriteit Consument en Markt (ACM) worden meegenomen.

Een hardleerse wethouder
Deze bewoners zijn het zat. Want voormalig wethouder Hugo de Jonge heeft in drie aanbestedingsrondes de complete infrastructuur van het welzijnswerk om zeep geholpen en vervangen door een organisatie die de welzijnsopdracht niet waard is. En zijn opvolger Sven de Langen heeft nauwelijks iets gedaan om het puin te ruimen. Deze drie aanbestedingsrondes zijn volledig buiten de bewoners van Feijenoord omgegaan en dat is nu ook weer het geval. Drie keer is scheepsrecht zou je zeggen, maar de wethouder is kennelijk even vergeten dat Rotterdam een havenstad is. Zeker na het debacle met de laatste aanbesteding had Sven de Langen beter moeten weten. Toen kregen de Feijenoorders Humanitas op hun dak, die met zijn hooghartige en eigengereide optreden de Feijenoorders schoffeerde, wat felle debatten heeft opgeleverd in de Gemeenteraad. Dat Sven de Langen bij deze aanbesteding de bewoners weer buitenspel plaatst geeft blijk van de hardleersheid van deze bestuurder.

‘Closed shop’
Deze Feijenoorders vinden verder dat de wethouder de hand licht met de spelregels van openbare aanbesteding en vrije mededinging. De procedure is slechts bekend gemaakt onder ingewijden en kleine aanbieders maken geen enkele kans. Daarom is een klacht ingediend bij de Autoriteit Consument Markt (ACM), de voormalige Nederlandse Mededingingsautoriteit. De ACM is ook gevraagd de wethouder aan te sporen de procedure op te schorten. De reactie van de ACM wordt afgewacht en de wethouder doet er maar beter aan dat ook te doen.

Stiekem gedrag
De Wijkraden van het gebied Feijenoord en bewoner Ype Akkerman hebben verschillende keren berichten gestuurd waarin ze Sven de Langen advies, vermaningen en waarschuwingen hebben gegeven. Allemaal vergeefs want er kwam geen reactie. Ze moesten er zelfs bij toeval achter komen dat de procedure al gestart was. De wethouder heeft verzuimd dat per omgaande te melden, wat je gerust achterbaks zou kunnen noemen. Speculeerde hij erop dat de bewoners pas na het verstrijken van de deadline van 24 juni door zouden krijgen dat deze procedure liep? En dat hij dan altijd nog zijn ‘welgemeende excuses’ kon aanbieden? En dan toezeggen dat dit nooit meer gaat voorkomen omdat het nieuwe College de wijkdemocratie beter vorm gaat geven?

Hoezo wijkdemocratie?
Ook meent de wethouder dat de bewoners niet hoeven te worden geraadpleegd omdat dit al meegenomen is in de consultaties over de beleidsnota Hel de Stad. Het is echter niet aan de wethouder maar aan de bewoners om dat uit te maken. Was het vertrouwen in de wethouder al niet groot, door dit gedrag is dat gezakt naar het vriespunt. Hoe dan ook, het gaat volstrekt niet aan de Feijenoorders zo denigrerend te bejegenen. Want is welzijn niet voor hén bedoeld? Het gedrag van deze wethouder van de tweede stad van Nederland is volstrekt ondemocratisch; het is hier immers niet Pyongyang aan de Maas.

 

Rotterdam burgergericht of Rotterdams burgergericht?

By 2 Reacties

Met het oog op een steviger wijk- en burgerdemocratie heeft de Rotterdamse Gemeenteraad op 17 juni 2021 het beleidsvoorstel Wijk aan Zet aangenomen. Het besluit houdt in dat er over de hele stad 39 wijkraden komen. En een nieuwe werkwijze die geïnspireerd is op de stadsvernieuwing in de 70er jaren, waarbij het huisvestingsbeleid een gezamenlijke aanpak was van bewoners, ambtenaren en experts. Dit model wordt dan verbreed naar andere beleidsterrreinen. Het is aan het volgende College dit besluit uit te voeren. Onderstaande voorstellen heb ik op donderdag 3 juni 2021 voorgelegd aan de Gemeenteraad. 

Maar eerder al, op 14 april heb ik ze voorgelegd aan het College. Daarop kwam op 11 juni een ambtelijke (!) reactie die zo slap was en zo tegengesteld aan het slagvaardige imago van de gemeente Rotterdam dat ik hem hier maar niet publiceer. Wel heb ik het stuk met dit commentaar aan de Gemeenteraad gestuurd, compleet met motie die men zo over had kunnen nemen. Vergeefs. Veel wijst erop dat de Gemeenteraad, die toch de baas is in Rotterdam, zich heeft laten sensibiliseren. En wel door de beleidsambtenaren. Want díe regeren de tweede stad van Nederland.

Windy City. 

 

Beste raadsleden, burgemeester en wethouders,

Het huidige stelsel van de wijkraden is indertijd gewoon gedropt in de wijken. Dat wij nu inspraak hebben in het nieuwe stelsel is winst en dat waardeer ik.

Echter, ik heb geen enkele fiducie in de slaagkans van dit plan. En dat zit ‘m vast op het Rotterdamse beleidsapparaat. Dat zijn alle ambtenaren die op centrale locaties in de stad resideren en die de beleidsvoorstellen maken. Ze hebben geen idee van de werkelijkheid in de wijken. Daardoor komen ze vaak met beleid dat rampzalig uitpakt.

Want neem het Timmerhuis, waar maatschappelijke ontwikkeling zit. Die maakte voor Hugo de Jonge een prachtige nota over het jeugdbeleid. En diezelfde organisatie lukt het om in drie aanbestedingsrondes welzijn alle jeugdwerk op Feijenoord op te doeken, en alle samenlevingsopbouw ongedaan te maken. Ze timmeren er op los, daar in het Timmerhuis, maar ze timmeren niet aan de weg.

Dan Stadsontwikkeling. Die kunnen vanaf het gebouw van Rem Koolhaas met het blote oog zien hoe de Tweebosbuurt wordt gesloopt. Wat doet dat deze ambtenaren? Het zullen ongetwijfeld aardige mensen zijn. Maar als collectief maken ze beleid dat funest uitpakt voor de Tweebossers. Ik denk dan aan de uitspraak van Hannah Arendt naar aanleiding van het proces tegen Adolf Eichman: het is de banaliteit van het kwaad.

Dames en heren,
Het gaat ‘m met de ‘wijkdemocratie nieuwe stijl’ niet worden als de cultuur en de attitude van het beleidsapparaat niet grondig verandert. Daarom bepleit ik een ‘sensibiliseringsoffensief’. In Den Haag is het zo dat de macht de tegenmacht sensibiliseert. Is het dan niet mooi als het in Rotterdam andersom is?

De volgende 6 voorstellen creëren samen de mentale voedingsbodem die nodig is om de nieuwe werkwijze wel te laten slagen. Bovendien zal de werkdruk van Raadsleden erdoor verlicht worden, waardoor ze beter in staat zijn om hun taken te vervullen.

Nummer 1. In het plan staat dat de Rotterdamse bestuurders van het volgende College wijken gaan adopteren. Dat is een hele goede zaak. Daarom stel ik voor dat het huidige College er zelf vast mee begint. Dat kan per direct en het is een voorbeeld voor de ambtenaren.

Nummer 2. De ambtelijke top houdt voortaan zijn wekelijkse werkoverleg niet meer op de Coolsingel maar in de wijken. Daar hebben we op Feijenoord één hele goede ervaring mee opgedaan, toen een vorige gemeentesecretaris hier met zijn directeuren zijn werkoverleg hield. Aansluitend was er nog een gesprekje met enkele bewoners en dat hebben beide partijen als een feest ervaren. Dus wat let hen er een wekelijkse routine van te maken? Zij krijgen daardoor meer idee van de ‘look and feel’ in de wijken.

Nummer 3. De beleidsambtenaren verplaatsen voor twee dagen in de week hun werkplek naar een wijk. Ze doen daar het werk wat ze normaal op kantoor ook doen maar dan in een setting waarin ze verkeren onder de bewoners, bijvoorbeeld in een Huis van de Wijk. Zo krijgen ze op een hele terloopse manier veel meer inzicht in, en empathie met wat er in de wijken en onder de bewoners leeft. Bovendien maakt dat hun beleidsvoorstellen trefzekerder. Ook met deze maatregel kan direct worden gestart.

Nummer 4. Elk beleidsvoorstel bevat een ‘burgerparagraaf’. Daarin wordt beschreven hoe de ambtenaren zich hebben vergewist van de gevolgen voor de burgers. Blijkt daaruit dat ze dat integer hebben gedaan dan geeft dat de Gemeenteraad vertrouwen. Die kan dan volstaan met de burgerparagraaf om daar een idee van te krijgen. Dan hoeven ze er zelf niet met stoffer en blik achteraan en kan het raadsdebat zich concentreren op de hoofdlijnen en op de punten die politieke keuzes vergen. Dat is natuurlijk grote winst voor de Rotterdamse democratie. Ook dit voorstel kan per direct worden overgenomen.

Nummer 5. Ik neem u even mee naar Amsterdam. Daar hanteert de gemeente voor zijn ambtenaren een ambtseed die in positieve zin afwijkt van de Rotterdamse. Die Amsterdamse tekst geeft namelijk goed aan dat de ambtenaar zijn weg moet vinden in een spanningsveld. Tussen de burger, het College, de Gemeenteraad en de publieke dienaren van de dagelijkse praktijk. Dat prikkelt om er over na te denken en het er met je collega’s over te hebben. Daarom stel ik voor dat deze tekst onder alle Rotterdamse ambtenaren verspreid wordt en de komende maanden onderwerp van gesprek is. Op basis daarvan kan de Raad besluiten dat Rotterdam deze ambtseed overneemt. Dat moet in deze Collegeperiode nog kunnen.

Nummer 6. Gaat over Zuid. Ja, Marco Pastors, daar kun je mee lachen. Die beweerde op TV doodleuk dat je bewoners niet hoeft te raadplegen; er komt immers toch uit dat de aanpak van het Nationaal Programma Rotterdam Zuid de beste is . Prachtig, hoe hij zich hier als de Stem des Volks profileert. Nu was er bij de start van het NPRZ, 10 jaar geleden, de bijeenkomst “1000 op Zuid”. Dat was de eerste én laatste keer dat wij Zuiderlingen ons uit mochten spreken over het beleid voor onze wijken. Sindsdien is sprake van een ernstig democratisch tekort. Daarom stel ik voor dat deze bijeenkomst herhaald wordt. En dat we er dan ook direct een tweejaarlijks gebeuren van maken: de Biënnale op Zuid. Als het College nú de opdracht geeft tot het voorbereiden van zo’n bijeenkomst dan kan die dit jaar nog plaatsvinden.

Dames en heren,

Dit was mijn inbreng en dit zijn mijn voorstellen. Als het College deze overneemt laat het zien dat het haar ernst is met de beoogde cultuurverandering, en die niet voor zich uitschuift naar een volgend College. Dus, stel niet uit tot morgen wat je vandaag nog kunt doen. Geen woorden maar daden. En denk er altijd aan: you’ll never walk alone!

Dank u zeer voor uw aandacht.

Ype Akkerman
Rotterdam, 3 juni 2021

 

 

Bijlage
Ambtseed gemeente Amsterdam
Ik beloof als ambtenaar plechtig het volgende:
Ik zal de gerechtigheid dienen.
Ik zal trouw zijn aan de grondwet en de overige wetten van het rijk.
Ik zal mij inzetten voor de rechten en het welzijn van alle burgers van Amsterdam.
Ik zal onpartijdig handelen en de democratische beginselen en procedures respecteren.
Ik ben loyaal ten opzichte van de bestuursorganen van de stad en het door hen vastgestelde beleid.
Ik zal van de overheidsmacht die mij is toevertrouwd geen misbruik maken.
Ik zal zorgvuldig omgaan met informatie.
Ik zal de geloofwaardigheid van het ambt niet schaden.
Ik zal het vertrouwen, dat de burger in mij mag stellen niet beschamen.
Ik zal mij een zelfstandig oordeel vormen over de morele juistheid van mijn handelen.

Iedereen doet er toe

By Reageer

 

Open brief aan de onderwijswoordvoerders in de Tweede Kamer

Geachte onderwijswoordvoerders,

Op woensdag 26 mei a.s. is er in uw Commissie een rondetafelgesprek over het Nationaal Onderwijsprogramma (NPO). Daarbij zal het ongetwijfeld gaan over de besteding van de 8,5 miljard dat voor het NPO is uitgetrokken. In dit bericht geef ik u dringend in overweging om een substantieel deel van dit budget over te hevelen naar andere sectoren die van belang zijn voor kansen en de vorming van onze kinderen en jongeren. Dat dient zowel hun belangen als dat van een passende en doeltreffende besteding van belastinggeld. Dit is uitgewerkt in vier voorstellen die zo constructief zijn dat u er niet om heen kunt.

1. Het NPO-budget gaat alle perken te buiten
Vooraf. Ik woon op Feijenoord en ben betrokken en belanghebbend bij de vorming van de jeugd in deze aandachtswijk. Ik ben ook burger van dit land en zit nu nog naar adem te happen na de recente berichtgeving over het financiële wanbeleid van de Regering. In beide hoedanigheden meen ik dat onderwijs in het bredere jeugdbeleid zodanig overschat wordt dat er een disproportioneel grote hoeveelheid veel geld naar toe gaat. Geld bovendien waarvan een flink deel aan de strijkstok blijft hangen. Dat is zeker het geval als je dit vergelijkt met de middelen die beschikbaar zijn voor andere werksoorten die er toe doen in het leven en de vorming van de jeugd: die komen er doorgaans aanzienlijk bekaaider van af en dat is volkomen ten onrechte. Maar het budget voor het NPO overschrijdt werkelijk alle grenzen van het fatsoen dat een integere besteding van belastinggeld vergt. De onderwijssector weet van gekkigheid niet wat ze er mee aan moeten, zo blijkt alom. Dat heb je ervan als de zo contraproductieve verkokering in het jeugd- en onderwijsbeleid nooit eens stevig wordt aangepakt. Dat is echter nu wel mogelijk, door een substantieel deel van het NPO-budget te gunnen aan andere jeugdsectoren. Dit is uitgewerkt in de volgende vier voorstellen.

2. Vier voorstellen die de kansen van de jeugd versterken en die een passender besteding van belastinggeld zijn

  1. Dring bij de Regering aan op vermindering van het budget voor het NPO met minstens de helft, zodanig dat er een bedrag overblijft waarvoor de onderwijssector wél een zinvolle bestemming weet te vinden.
  2. Dring er bij de Regering eveneens op aan dat die andere helft ten goede komt aan werkers in andere sectoren die van belang zijn voor de kansen en de vorming van de jeugd. En aan samenlevingsopbouw in aandachtswijken gericht op ‘villages to raise a child’. Ik raad u aan hierbij aan samen op te trekken met uw ambtgenoten die over die jeugdsectoren gaan
  3. Dring er bij de Regering verder op aan dat die andere helft wordt verdeeld over de gemeenten en nodig hen uit het zo aan te wenden dat dit de kansen op vorming van de jeugd ten goede komt, onder de voorwaarden genoemd bij voorstel 2.
  4. Dring er bij de Regering tenslotte op aan dat die met een structureel programma komt gericht op de brede vorming van de jeugd die nu de kansen daarop misloopt. Een Deltaplan desgewenst, maar hoe dan ook een programma dat iedereen die er toe doet in het leven van de jeugd waardeert en erkent op diens inzet. Trek bij de opzet en uitwerking ervan ook hier nadrukkelijk samen met uw ambtgenoten die over andere voor de jeugd relevante werksoorten gaan. Dit is immers een ‘joint effort’.

3. Algemene toelichting. De vorming van de jeugd is een taak voor velen
Mensen worden niet geboren maar gevormd, zo schrijft Erasmus. Die vorming houdt in dat de jeugd in velerlei opzicht uit de verf komt: persoonlijk, sociaal, cognitief, creatief, artistiek, sportief, fysiek, psychisch, motorisch, praktisch, qua gezondheid, professioneel……kortom al die kwaliteiten en eigenschappen die we onze eigen kinderen toewensen. Maar gunnen we het niet alle kinderen en jongeren dat ze zo op mogen groeien? En moeten we dan niet vooral prioriteit geven aan de jeugd die de kansen op zulke brede vorming mis dreigt te lopen?

Deze vorming is niet voorbehouden aan de school en dat hoeft ook helemaal niet. Het is bovendien in de praktijk ook niet zo. Immers, ouders vervullen hier een belangrijke, zelfs primaire rol, door thuis allerlei activiteiten met hun kinderen te doen. En verder zijn er vele mogelijkheden van vormende vrijetijdsbesteding, zeker als daarbij sprake is van de inzet van betrokken en handelingsbekwame personen. Ik noem ze verderop. Samen met de leraren kunnen ze een rijke biotoop vormen waarin de jeugd gedijt en groeit. Dit is ook de situatie bij het merendeel van de Nederlandse jeugd. Maar het schiet in de ca. 140 aandachtswijken in Nederland ernstig tekort en dat wordt steeds erger. Veel van deze wijken zijn vergaand gesegregeerd zodat kinderen en jongeren gemakkelijk tussen de wal en het schip vallen. Ouders zijn onmachtig door permanente armoede, krakkemikkige huisvesting en falend beleid op het gebied van taal, inburgering, opvoedingsondersteuning en maatschappelijke participatie. De werkers in andere pedagogische disciplines dan onderwijs worden als tweederangs beschouwd ten opzichte van leraren; het beleid, de financiering en de arbeidsvoorwaarden in deze sectoren zijn er naar, en dat beïnvloedt hun inzet in negatieve zin. En de scholen kampen met een toenemend aantal onbevoegden en een gapend lerarentekort. Zo wordt de jeugd in wijken als Feijenoord op velerlei wijze gepakt. Ik zie het hier voor mijn ogen gebeuren. Is het niet de hoogste tijd dit tij te keren en met een structurele kansenaanpak te komen?

Tegen die achtergrond is het budget voor het NPO ongetwijfeld goed bedoeld maar veel te hoog om voor het totaal een zinvolle en verantwoorde bestemming te vinden, althans binnen het onderwijs. Als zelfs veel leraren en schoolleiders dat al zeggen dan mag je die conclusie wel trekken. De voorstellen hierboven zijn daarom gericht op een evenwichtiger inzet van dit budget over alle werksoorten die er toe doen in het leven en de vorming van de jeugd. Dat biedt betere kansen voor dit doel dan wanneer het via het onderwijs weglekt naar bestemmingen waar het niet rendeert. Het vierde voorstel tenslotte biedt een structureel perspectief voor een aanpak van jeugdkansen die iedereen die daarbij van betekenis is waardeert en ondersteunt. En die hen aanmoedigt de vorming van de jeugd ook als een nadrukkelijk gezamenlijke opdracht te beschouwen, bij voorkeur op het niveau van de wijk. Zo’n gezamenlijke missie heeft bovendien als voordeel dat de school zich meer kan toeleggen op een hoog niveau van taal, rekenen en kennis op velerlei terrein. Daar moet onderwijs immers garant voor staan en dat gaat nu niet goed. Zacht gezegd.

4. Toelichting per voorstel

Ad 1. Het is dus zonneklaar dat het NPO-budget veel te hoog is en dat het onmogelijk is om voor het totaal ervan een zinvolle bestemming te vinden in het onderwijs. Ik ga er dan ook gemakshalve van uit dat het budget van het NPO moeiteloos met de helft kan worden verminderd. Het gaat dan ook niet aan dat u als onderwijswoordvoerders alles in het werk stelt dit bedrag kost wat kost voor het onderwijs te behouden. U bent immers eerst en vooral gekozen om de belangen van de burgers te dienen en niet die van een bepaalde werksoort. Dat primaat geldt ook onze jeugdige medeburgers.

Ad 2. De vorming en kansen van de jeugd vergen niet alleen goede leraren, maar ook de inzet van anderen. Ouders voorop. En vervolgens de velen die zich vrijwillig en beroepsmatig voor de jeugd inzetten in de armoedebestrijding, opvoedingsondersteuning, sociaal werk, geboortezorg, kinderopvang, speeltuinen, sport, muziek, theater en andere kunstbeoefening, natuur en platteland, gezondheidszorg, kinder-, en jongerenwerk, jeugdzorg, wijkpolitie, geestelijke gemeenschappen, (sociale) media, bibliotheekwezen, en leermeesters die de jeugd inwijden in de wereld van arbeid en beroep. Zij zijn de bondgenoten van de leraren maar worden in de praktijk veel minder erkend en gewaardeerd voor hun inbreng, wat ook doorwerkt in beleid, financiering en arbeidsvoorwaarden. Met de voorgestelde overheveling wordt die onbalans enigszins rechtgetrokken. Wanneer bovendien elk van de werkers voor de jeugd diens kansen en de vorming van de jeugd als een gezamenlijke opdracht neemt kunnen ze meer betekenen dan wanneer ze op eigen houtje opereren. Dat is ook mijn ervaring hier in de wijk Feijenoord en de rationale onder een ‘village to raise a child’; een gezellige en ontspannen gemeenschap waarin elk kind geliefd wordt om wie het is en uitgedaagd wordt op wat het kan.

Ad 3. Gemeenten zijn verantwoordelijk voor de sturing en de financiering van de meeste van de hierboven genoemde werksoorten. Doorgaans zijn dat geen vetpotten en ik denk dat de gemeenten het surplus van het NPO-geld goed kunnen gebruiken. Dit kan op basis van een tijdelijke doeluitkering waaraan de voorwaarde verbonden is dat het zo ingezet wordt dat de werkers van de dagelijkse praktijk er baat bij hebben. Dat is immers ook uw oogmerk met de inzet van het NPO-geld in het onderwijs, zo mag ik tenminste hopen. Daarnaast is de bedoeling dat de gemeenten dit geld benutten voor een eerste impuls aan samenlevingsopbouw die nodig is om in hun aandachtswijken te komen tot ‘villages to raise a child’.

Ad 4. Met u en vele anderen ben ik zeer voor structurele investeringen in de brede vorming van de jeugd, en dan vooral de kinderen en jongeren wier kansen onder druk staan. Dat is een morele opdracht waar bovendien grote maatschappelijke en economische belangen mee gemoeid zijn. Dit is óók een opdracht en een verantwoordelijkheid van velen. Een ‘Deltaplan Vorming Jeugd’ hoort dan ook te gaan over het werk van iedereen die er toe doet in het leven van de jeugd en die zich inzet voor diens vorming. Dat vergt ook een goed samenspel van alle betrokken departementen. Maar dan is het zeker ook een gezamenlijke maatschappelijke en pedagogische opdracht van u en van uw ambtgenoten die zich over andere jeugdwerksoorten bekommeren. Basis voor zo’n Deltaplan kan het Jeugdkansenprogramma zijn dat ik u enkele weken terug gestuurd heb. Dat bevat ook voorstellen die gericht zijn op een betere en meer stabiele inkomenspositie van ouders, en op goede sociale huur in voldoende mate. Die condities bepalen immers ook de uitgangspositie van de jeugd. www.pedeng.nl/jkp

5. Spring over uw schaduw heen
Ik haal Erasmus nog eens aan: De opvoeding van kinderen is een taak die het meest genade vindt in Gods ogen. Dat geldt ook voor ongelovigen, voeg ik er altijd aan toe. Laat de vorming en de kansen van de jeugd dan ook onze hoogste prioriteit zijn. Deze prioriteit moet uiteraard tot uitdrukking komen in de omvang van de budgetten. Maar ook in een ontkokerde en samenhangende inzet ervan, waarbij het algemeen belang prevaleert boven deelbelangen. En dan moet u wel over uw schaduw heenstappen. Want werd onderwijs vroeger gezien als harde kern van de verzuiling, tegenwoordig is het de harde kern van de verkokering. Dat vond ik al toen ik nog bij het ministerie van OCW werkte en dat vind ik tegenwoordig des te meer. En dat blijft zo als u hier niet een doorbraak mogelijk maakt door krampachtig te proberen dit NPO-budget voor de onderwijssector te behouden en het andere jeugddisciplines te misgunnen. Dat is contrair aan het belang van onze jeugdige medeburgers en dat van een passende en zinvolle besteding van belastinggeld. U bent er voor om namens de búrgers de regering te controleren en niet namens de onderwijssector. Controleert u dan ook uw eigen impulsen om slechts voor een deelbelang te gaan. Deze overheveling is een geste die alleszins past bij de waardigheid van uw ambt en bovendien een goed voorbeeld voor de jeugd. Ik meen dan ook dat ik u met deze voorstellen een heel constructief aanbod doe dat u niet kunt weigeren.

6. Wees ook een voorbeeld voor de werkers van de dagelijkse praktijk
Natuurlijk besef ik het. Ik heb lang genoeg bij het Rijk gewerkt om maar al te goed te weten dat het ‘not done’ is dat Kamerleden elkaar de budgetten van hun portefeuilles gunnen of misgunnen. Maar als nood al wetten breekt, dan toch zeker de ongeschreven regels van een politieke cultuur die hier wel erg contraproductief uitpakt? Deze voorstellen zijn rechtvaardig, terecht en alleszins uitvoerbaar. En uw ambtgenoten die over de hierboven genoemde werksoorten zijn uw bondgenoten in een gezamenlijke missie voor de kansen van onze kinderen. Door deze geste toont u zich de wijste en bent u een voorbeeld voor al diegenen die het in de pedagogische praktijk van alledag ook met elkaar moeten zien te rooien. Is dat niet het minste wat zij van parlementariërs mogen verwachten? Noblesse oblige.

7. ‘Onderwijs emancipatiemotor’ is een mythe
Tenslotte verwijs ik u graag naar bijgaande historische opfrisser die duidelijk maakt dat de kansen van de jeugd ook in het verleden een zaak van velen was. Daarmee wordt tevens afgerekend met de mythe van ‘onderwijs als emancipatiemotor’. Een mythe die leraren met een mission impossible opzadelt en die de inbreng van ieder ander in de vorming van onze kinderen miskent. De geschiedenis van de verheffing leert ons anders. www.pedeng.nl/verheffing

Bij wijze van service heb ik een concept-motie gemaakt. Zo ben ik dan ook weer. Zie daarvoor de bijlage.

Dit bericht heb ik ook gestuurd naar voorzitters van de Commissies VWS, BZK, J&V, SZW, EZK, LNV en Financiën met het verzoek dit onder de aandacht te brengen bij uw ambtgenoten die de hierboven genoemde jeugdprofessies in het portefeuille hebben. Ook de ministers Arie Slob en Wopke Hoekstra en de onderwijswethouders van de Grote Vier hebben een kopie. Dat geldt ook voor de voorzitter en de directeur van de VNG Jan van Zanen en Leonard Geluk, Reshma Roopram, wethouder Barendrecht en Jan Hamming, de burgemeester van Zaanstad. Het bericht staat ook op mijn website.

Ik wens u veel wijsheid bij uw besluitvorming.

Hoogachtend,

Ype Akkerman
Pedagogisch Collectief Feijenoord
Rotterdam
06 55107637
www.pedeng.nl
ype@pedeng.nl
Twitter @ypakk

Het Pedagogisch Collectief Feijenoord is ook op Facebook. Volgen mag!

 

Bijlage

Motie overheveling NPO-budget

De Kamer,

Gehoord de beraadslaging,

Overwegende dat

  • de coronacrisis een negatieve uitwerking heeft gehad op de brede vorming van de jeugd, in het bijzonder de kinderen en jongeren die al in een minder kansrijke uitgangspositie zitten;
  • dat daarom een financiële impuls nodig is om de kansen op die vorming van vooral deze kinderen en jongeren weer op niveau te brengen;
  • de vorming van de jeugd niet alleen de inzet vergt van onderwijs maar ook van andere werksoorten die van belang zijn voor het leven van kinderen en jongeren;
  • dat het budget voor het NPO veel te groot is voor een zinvolle, rechtmatige en doelmatige besteding binnen het onderwijs.

Verzoekt de Regering om

  • Het NPO budget met minstens de helft te verminderen tot op het niveau waarop nog een zinvolle, rechtmatige en doelmatige inzet in het onderwijs kan plaatsvinden.
  • De andere helft te bestemmen voor andere werksoorten die er toe doen in het leven en de vorming van de jeugd.
  • Dit bedrag te verdelen onder de gemeenten waarbij de voorwaarde is dat het zo ingezet wordt dat de werkers van de dagelijkse praktijk in die werksoorten er baat bij hebben en dat in aandachtswijken samenlevingsopbouw plaatsvindt met het oog op een ‘villages to raise an child’.
  • Het initiatief te nemen voor een structureel ‘Deltaplan Vorming Jeugd’ waarin de inbreng van iedereen die er toe doet in het leven en de vorming van de jeugd erkend en gewaardeerd wordt, wat ook tot uitdrukking komt in de omvang en de onderlinge verdeling van het budget voor dit Deltaplan.
  • Dit Deltaplan een gezamenlijke onderneming te laten zijn van in elk geval de departementen van OCW, VWS, BZK, SZW, LNV, EZK, V&J en Financiën, gecoördineerd door het ministerie van AZ. Met de VNG als belangrijke partner namens de gemeenten.

En gaat over tot de orde van de dag.

 

 

Neem contact op

Ype@pedeng.nl
06 55 10 76 37

 of gebruik het contactformulier

Open Google Maps Widget settings to configure the Google Maps API key. The map can't work without it. This is a Google's rule that all sites must follow.

Ype Akkerman

Wie ben ik

Met Pedagogisch Engagement wil ik bevorderen dat mensen die zich inzetten voor kinderen en jongeren meer waardering krijgen voor die inzet, meer gezamenlijk optrekken en als collectief een sterk pedagogisch vakmanschap aan de dag leggen. Kinderen … Lees verder