Het lerarentekort in de NPRZ -gebieden Feijenoord en Charlois is exorbitant. Dat komt door de veronachtzaming van schoolexterne omstandigheden die het werk van leraren onnodig bemoeilijken. Onnodig want die omstandigheden zijn door de inzet van de partners in het NPRZ best in positieve zin te beïnvloeden maar die zijn in gebreke gebleven. Daardoor dweilen leraren terwijl anderen de kraan openlaten. De problematiek was dus vermijdbaar en is verwijtbaar. Want men had beter kunnen weten.

Dat is de kern van mijn toespraak op 18 januari 2023 aan de Gemeenteraad naar aanleiding van de wethoudersbrief lerarentekort in het primair onderwijs. Die is medio december 2022 door wethouder Said Kasmi naar de Gemeenteraad gestuurd. In de laatste tabel van deze brief is te zien dat de lerarentekorten in gebieden Feijenoord en Charlois fors hoger zijn dan elders in de stad. In fte 80 resp. 62, dat is 16% resp. 17%. Als je ervan uit gaat dat de meeste leraren in deeltijd willen werken heb je dus al gauw minstens 200 vacatures te vervullen. Niet best dus voor 10 jaar NPRZ-beleid dat er juist op gericht was de condities voor de vorming van de jeugd te verbeteren, met het oog op een ‘succesvolle toekomst’. Het tegendeel blijkt dus het geval.

https://gemeenteraad.rotterdam.nl/Reports/Document/008c0b57-53c3-4668-8975-f7af2fc472e8?documentId=d412c130-12fe-4881-bf1a-71cf612ff267

De verklaring hiervoor? Dat is de optelsom van de tunnelvisie van Marco Pastors, geen ruimte bieden aan voortschrijdend inzicht vanuit de dagelijkse praktijk, adviezen in de wind slaan en een zeer gebrekkige oriëntatie op de enorme hoeveelheid wetenschappelijke kennis over de condities die de vorming van de jeugd bepalen. Ook blijkt hieruit hoe funest de verkokering in het jeugdbeleid uitpakt, die zowel binnen het beleidsapparaat als binnen het College hardnekkig is. 

In het betoog aan de Gemeenteraad wordt verwezen naar een graphic van het NPEC. Die is in november 2021 ook getoond en toegelicht aan een Raadscommissie, in aanwezigheid van wethouder Kasmi. Uit de wethoudersbrief valt niet op te maken dat hij deze graphic daarbij betrokken heeft. Wat ik toch wel een ernstige omissie vind want ik deel mijn kennis met de Raad en het College niet voor de flauwekul natuurlijk.  https://nepc.colorado.edu/sites/default/files/publications/balloons-nepc-infographic.pdf

 

Beste raadsleden,

It takes a village to raise a child. Dit besef lag ten grondslag aan het ontwerp van de Children’s Zone. Dat zou vanaf 2012 vorm zou krijgen in de focuswijken van Feijenoord en Charlois. Die Children’s Zone kwam erop neer dat iedereen die zich inzet voor de vorming van de jeugd dat ook als een gezamenlijke opdracht ziet, in een wijkgemeenschap waarin elk kind kan gedijen en groeien. Naast goed onderwijs voorzag het ontwerp ook in een rijk aanbod aan vormende vrijetijdsbesteding, zodat de jeugd in alle opzichten uit de verf kan komen en de schoolprestaties verbeteren. Qua invoering zou het gaan om een lerende aanpak met ruimte voor voortschrijdend inzicht.

Totdat Marco Pastors aantrad. Die vond dit allemaal maar niks en zette volledig in op de school en op schooltijduitbreiding. Dat is een obsessie geworden die hem niet meer heeft losgelaten. En de gemeente liet het er ook bij zitten. De beoogde wijkaanpak kwam niet stand en de vormende vrijetijdsbesteding is zienderogen aan het verschralen.

Daarmee hebben we al twee van de vijf factoren te pakken die het de scholen en de leraren onnodig moeilijk maken. Ze zijn medebepalend voor de zwaarte van de gewichten die u in de bijgevoegde graphic aan de scholen ziet hangen. https://nepc.colorado.edu/sites/default/files/publications/balloons-nepc-infographic.pdf

Een derde factor is armoede. Amerikaans onderzoek leert dat lage schoolprestaties voor 46% daaraan kunnen worden toegerekend. Kinderen komen met leerachterstand de school binnen. Maar dat is voor een levenslustig kind best in te halen. Het probleem is dat die levenslust al in de vroegste jeugd een flinke knauw heeft opgelopen. Door de permanente stress die armoede bij de ouders teweegbrengt. Die werkt verwaarlozing of zelfs huiselijk geweld in de hand, en is beschadigend is voor de breinontwikkeling van het kind. Leraren hebben daardoor te stellen met allerlei gedragsproblematiek.

Als die leraren dan ook nog onderhevig zijn aan een meetcultuur waarbij hun werk pas gewaardeerd wordt als de kinderen hoge Cito-scores halen dan zet hen dat ook onder zware druk. Daarmee hebben we direct ook de vierde verzwarende factor te pakken: de sturing van het new public management met zijn targets en kritische prestatieindicatoren. Het wordt steeds duidelijker hoezeer dit de intrinsieke motivatie en de kwaliteit van het werk van de leraren ondermijnt.  Het is een tirannie die hen ’t hert doorwondt. Het is dan ook bizar dat het NPRZ nog steeds vasthoudt aan dit achterhaalde en oubollige sturingsconcept.

Als vijfde factor noem ik huisvesting. Het maakt veel uit of je woning een thuis is waar ruimte is voor hobby’s, spel, huiswerk, om vriendjes te ontvangen en goede nachtrust. Die laat op Zuid in veel gevallen sterk te wensen over. En aangezien veel gezinnen op Zuid het van sociale huur moeten hebben is ook een beleid dat gericht is op sloop in plaats van renovatie en uitbreiding funest voor de leef- en leeromstandigheden van de jeugd.

Al deze verzwarende factoren zijn aan te pakken. Door het Rijk, de gemeente, de woningcorporaties en de schoolbesturen zelf. Maar omdat die in gebreke blijven dweilen leraren zich het schompes daar waar deze NPRZ-partners de kraan openlaten. Dit verklaart ook waarom de jeugd geen steek opgeschoten is met 10 jaar NPRZ.  De Cito-scores mogen dan licht gestegen zijn en de VSV-cijfers gehalveerd, daar is een enorme prijs voor betaald. Door de leraren. Vandaar dat die het allemaal wel voor gezien houden.

Zeker is ook dat de condities voor de vorming van de jeugd verslechteren. Want het aantal mensen dat zich in allerlei pedagogische disciplines inzet voor de jeugd neemt af, doordat in allerlei sectoren van de arbeidsmarkt krapte ontstaat. Dan is het spelen met vuur door ze ook nog eens het vel over de oren te halen zoals dat op Feijenoord en Charlois gebeurt. In plaats daarvan met de rode loper voor ze uitgaan.

Wat dan wel? Een ingrijpende beleidswijziging op alle vijf de factoren die ik beschreef. Dat houdt in:

1. Bestaanszekerheid in de gezinnen door een structureel toereikende en stabiele financiële positie. Dit betekent dat het Rijk veel meer tempo maakt met de maatregelen die het nu schoorvoetend heeft genomen: hoger minimumloon & uitkering, terugdringen flexwerk en een lagere belasting op arbeid. Zodat ouders de gemoedsrust en de tijd hebben weer aan de verantwoordelijkheid voor hun kinderen te nemen. Dan nog zal er steun nodig zijn in de vorm van traumaverwerking, opvoeding en empowerment, maar de angel van structurele armoede is er tenminste uit.

2. Een fijn thuis voor elk kind dat ruimte biedt aan spel, hobby’s, huiswerk en goede nachtrust,. Dit betekent verbetering en uitbreiding van de woningvoorraad sociale huur.

3. Dat het wemelt van de goede mensen die zich vanuit elke relevante discipline vrijwillig of beroepsmatig inzetten voor de vorming van de kinderen en jongeren en die de vorming van de jeugd als een gezamenlijke opdracht zien. In elke leeftijdsfase, klokjerond en zeven dagen in de week. Dat betekent in elk geval zuinig zijn op degenen die het nu nog doen, ondanks de toenemende krapte op de arbeidsmarkt.

4. Sturing op procesfactoren. Dat is in elk geval de intrinsieke motivatie van deze werkers om hun beste beentje voor te zetten voor de vorming van de jeugd. Dit betekent een bejegening van belangstelling en respect, waarbij het antwoord op de vraag ‘wat kan ik voor u doen?’ leidend is voor het beleid. En radicaal en per direct stoppen met dat domme en contraproductieve new public management op outputfactoren. 

5. Samenlevingsopbouw naar vriendelijke wijkgemeenschappen met veiligheid en structuur, waar elk kind zich geliefd weet om wie die is en uitgedaagd op wat die kan. Wat een dempend effect heeft op het ontstaan van jeugdproblematiek. Waarin de school beperking in de meester kan zijn door zich in elk geval toe te leggen op taal, kennis en rekenen op een zo hoog mogelijk niveau. En waarin het ook voor leraren veel fijner werken is. Wie weet, misschien nemen ze er wel een dagje bij.

Al deze maatregelen zijn haalbaar en uitvoerbaar. Want ze sluiten aan bij reeds bestaand beleid en/of hebben zich in de praktijk bewezen. Maar laat u het na dan vrees ik het ergste voor nog eens 10 jaar  NPRZ.

Dan heeft u aan mij een hele lastige klant; want het zal mij niet gebeuren dat de kinderen van Feijenoord naar de kloten gaan door nog eens 10 jaar van dit kutbeleid.

Dank voor uw aandacht.

 

 

 

Op woensdag 21 december 2022 heb ik ingesproken in de Raadscommissie ZWCS. Onderwerp was de positie van CJV Feijenoord, maar het betoog had ook een meer algemene strekking. Namelijk de afbraak van de vormende vrijetijdsbesteding in de wijk Feijenoord door zeer onoordeelkundige aanbestedingsbeslissingen welzijn, die bovendien in strijd zijn met de Europese spelregels die monopolisering tegengaan en moeten voorkomen dan gevestigde belangen prevaleren boven kwaliteit. Hele domme beslissingen ook omdat het aantal mensen dat zich in de wijk Feijenoord inzet voor de vorming van de jeugd terugloopt. Het gevolg van de algehele krapte op de arbeidsmarkt in combinatie met de moeilijkheidsgraad van het werk en de negatieve bejegening door de autoriteiten van de mensen van de dagelijkse praktijk. De kwestie CJV is daarvan een treffend voorbeeld. En tot op heden is die nog niet opgelost.

Wel zijn door het Raadslid Tim Kind (VOLT) vragen gesteld naar aanleiding van deze en vergelijkbare kwesties[1]. Ik mag hopen dat die het College tot inkeer brengen.

 

Beste leden van de Gemeenteraad, wethouder Buijt,

Er is pas een kunstwerk onthuld voor de Rotterdamse bleekneusjes. Welnu, bleekneusjes hebben we nog steeds. En de CJV op Feijenoord heeft dit jaar twee keer een busreisje voor 40 van zulke kinderen geregeld. Eentje naar het Archeon en eentje naar Walibi. Dan zou je verwachten dat de gemeente dat prijst. Maar nee hoor, de CJV krijgt stank voor dank. Want het afgelopen jaar heeft deze toegewijde organisatie het moeten stellen zonder de schamele subsidie van 25.000, -. En omdat men inmiddels door zijn reserves heen is kan de CJV voor het nieuwe jaar kan de rekeningen niet meer betalen.

De CJV verricht al 133 jaar belangrijk werk voor de wijk. Er is voor 100 kinderen en 100 ouderen een activiteitenniveau waar menige welzijnsorganisatie niet aan kan tippen. Hoe oneerlijk is het dan, maar ook hoe oliedom van de gemeente om deze organisatie zo af te serveren. Immers, het aantal mensen en dat zich voor de vorming van de jeugd inzet loopt al terug, en kennelijk kan de CJV daar dan ook nog wel bij. Op Feijenoord nota bene, een wijk die gezien de armoede- en jeugdproblematiek niet voor niets een nationale status aparte geniet in het kader van het NPRZ. Snapt deze wereldvreemde gemeente niet dat we iedereen keihard nodig hebben? Want besef goed: de vorming van de kinderen en het welslagen van het jeugdbeleid is geheel en al afhankelijk van de mensen van de dagelijkse praktijk.  Maar in plaats van de rode loper voor ze uit te leggen worden ze als oud vuil behandeld. En had dit college niet een groot probleem met de explosieve toename van de zorg? Nou dan moet je vooral zo doorgaan. Er gaat op Feijenoord een kleine miljoen naar een welzijnsorganisatie die in de verste niet levert wat de CJV doet. Dit is dus regelrechte diefstal van belastinggeld.

Dit zou niet gebeurd zijn als de gemeente zich bij de aanbesteding welzijn gehouden had aan de aanbestedingsregels. Die veronderstellen een gelijk speelveld, zijn er om monopolies te voorkomen én dat gevestigde belangen niet prevaleren boven kwaliteit. Maar nu heeft SOL het monopolie in het gebied Feijenoord. De Raad is in slaap gesust met de suggestie dat kleinere organisaties wel aan de bak komen via constructies als right to coöperate en right to challenge. Maar die zijn voor SOL volstrekt vrijblijvend. En wethouder Achbar trekt zijn handen ervan af. “Ja kijk, ik ga er niet over”, zegt hij, wat zeer onbeschoft is jegens de CJV. Hij heeft een gevestigd belang gecreëerd heeft in plaats van doorbroken.

Dit zou ook niet gebeurd zijn als het NPRZ en de gemeente het advies over de Children’s Zone hadden opgevolgd. Want dan hadden organisaties als de CJV wél de waardering gekregen die ze toekomt. Als partner in een wijkgemeenschap waarin kinderen in alle opzichten uit de verf komen en betere schoolprestaties halen.

Ook was dit niet gebeurd zijn als ‘Rotterdam Groeit’, de Jeugdnota van het Kendoecollege was uitgevoerd.[2] Want ook die gaf blijk van waardering voor iedereen die zich inzet voor de vorming en ontwikkeling van de jeugd. Die nota is echter heel slecht uitgevoerd. Op Feijenoord zijn zelfs beslissingen genomen die rechtstreeks tegen dat beleidskader ingaan.

En dit zou ook niet gebeurd zijn als de gemeente geleerd had van het debacle met Humanitas Welzijn. De gemeente wíl er ook niet van leren. Want anders had hij wel werk gemaakt van de klokkenluidersmeldingen over de financiële malversaties en over de performance van deze welzijnscowboy[3]. En van de DENK-motie over de financiële handel en wandel ervan.[4] Wethouder Achbar heeft geen deel gehad aan de puinhoop die zijn voorgangers hebben aangericht, maar hij is er wel politiek verantwoordelijk voor. Laat hij dus snel schoon schip maken, want nu lijkt het erop dat hij de zaak in de doofpot wil stoppen.

Ik heb wethouder Achbar meerdere keren dringend opgeroepen zich met de CJV te verstaan. Dat kan ik hier niet doen, maar ik ga er van uit dat wethouder Buijt de boodschap begrepen heeft.

Dank voor uw aandacht.

 

[1] VragenTimKindWelzijn [2305843009251783097].pdf

[2] https://www.kennisbanksportenbewegen.nl/?file=7626&m=1488798726&action=file.download

[3] www.pedeng.nl/doof

[4] https://rotterdam.raadsinformatie.nl/document/11242837/2/22bb2221

 

 

Hypocrisie is de knieval die de duivel maakt voor de deugd, aldus de filosofe Susan Neimann. Na aanhoudende kritiek op de gebrekkige burgerdemocratie op Rotterdam Zuid en de dramatisch lage opkomst bij de laatste verkiezingen zal Marco Pastors gedacht hebben toch maar eens wat consessies te doen op zijn autocratische werkstijl. Bovendien is er een momentum, want na 10 jaar NPRZ is het tijd om de balans op te maken van dit 20-jarige nationale programma. Maar liever niet al te grondig want onbevangen onderzoek en vreemde ogen die dwingen zouden de veronderstellingen van de Stem des Volks maar geweld aandoen. Het gevolg is een slecht voorbereide burgerraadpleging, op een uiterst ongelukkig moment en met een volstrekt gebrek aan informatievoorziening aan de volksvertegenwoordigers in de Gebiedscommissies en Wijkraden op Zuid. Dit deugt dus van geen kant, zoals ik hieronder betoog in deze berichten aan het College, het NPRZ-bestuur en de Gemeenteraad (11 april 2022). 

Inmiddels is deze Burgertop afgezegd, wegens te weinig aanmeldingen. Dat heeft Marco Pastors gemeld in een brief aan de Raad van 6 mei jl. (1). Die gaf mij aanleiding tot deze oproep aan de Gemeenteraad.

 

Mail van 10 mei 2021

Onderwerp: Zet Pastors onder curatele

Fractievoorzitters van de Rotterdamse gemeenteraad!

De Griffie adviseert u om deze brief van het NPRZ voor kennisgeving aan te nemen. Zie (1)

Mag ik u daarentegen aansporen deze brief wél te agenderen, en dan voor de Actualiteitenraad van donderdag 12 mei? En daar dan ook de onderstaande mail te betrekken die ik u op 11 april jl. gestuurd heb?

Want u moet dit niet zo maar laten passeren, zo meen ik. Het NPRZ-beleid van de afgelopen 10 jaar is ver beneden de maat, er is een ernstig democratisch tekort en de opkomstcijfers van de laatste gemeenteraadsverkiezingen op Zuid zijn beschamend laag. Deze brief van Pastors getuigt echter niet van enig besef van urgentie. Mogen de 200.000 burgers op Zuid, en zeker die van de focuswijken van het NPRZ, er nu eens op vertrouwen dat u hier als volksvertegenwoordiging echt voor hen opkomt? Door niet alleen uw tanden te laten zien, maar om ook eens door te bijten?

De mail hieronder bevat hele concrete voorstellen. Ze bieden ook voldoende stof voor een indringende en kritische bevraging over de minimalistische manier waarop de tussentijdse evaluatie plaatsvindt van het NPRZ.

Aanvullend stel ik voor dat u als Raad zelf een hoorzitting over het NPRZ organiseert, voor bewoners, werkers van de dagelijkse praktijk en experts. Want grossiert Pastors al in beleidsfalen, ook de burgerdemocratie is bij hem niet in goede handen, zo mag toch voor iedereen duidelijk zijn. 

Rotterdam Zuid is te kostbaar en te precair om aan Pastors over te laten; als hoogste bestuurlijke orgaan van deze stad hoort ú hier uw verantwoordelijkheid te nemen. Neem zelf het heft in handen, geachte volksvertegenwoordiging, en zet Pastors desnoods onder curatele!

Groet,

Ype Akkerman

Vrije burger van Rotterdam

Trotse bewoner van Feijenoord

(1) https://gemeenteraad.rotterdam.nl/Reports/Item/54a22178-8010-40f0-86ff-3ba699f03d62

 

Mail van 11 april 2022

Onderwerp: het houdt niet op, niet vandaag

Aan:

Het College van B&W Rotterdam,

Het bestuur van het NPRZ,

De Gemeenteraad van Rotterdam, met het verzoek:

1. Deze melding zo snel mogelijk bij het College aan te kaarten.
2. Het College te vragen om een heldere en logische planning van de Burgertop, de Midterm Review en de onderhandelingen over de nieuwe Regiodeal. Inclusief een planning voor de consultatie van de Wijkraden op Zuid over deze onderwerpen.
3. Met tevens het verzoek aan het College de Wijkraden zo snel mogelijk te informeren over de nota Menskracht op Zuid en de uitvoering van de motie ‘Van Zuid Voor Zuid’.

Dames en heren,

Op het gevaar als een kniesoor over te komen met deze reactie op de huidige burgerraadpleging over het NPRZ, deze procedure deugt van geen kant. Dat licht ik hieronder toe.

1. Onverhoeds voorbereidende gesprekken

Via twitter kwam ik erachter dat er online gesprekken zouden zijn ter voorbereiding op een Burgertop. Dat die op 15 mei zou plaatsvinden bleek pas tijdens zo’n gesprek waaraan ik deelnam. Marco Pastors, alias de Stem des Volks, meldde me desgevraagd dat de Gebiedscommissies en Wijkraden van Zuid geïnformeerd noch geraadpleegd zijn over deze procedure, want hij wilde pas met de nieuwe Wijkraden een start maken. Dat komt mij voor als minachting van de bestuurscommissies van Zuid die na vier jaar noeste arbeid net hun werk hebben afgerond.

2. Gebiedscommissies en Wijkraden op Zuid zijn bewust omzeild

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de bestuurscommissies van Zuid bewust onkundig gehouden zijn van deze procedure, vanuit de vrees van bemoeienis of kritisch commentaar vanuit deze inmiddels goed ingevoerde en gelouterde volksvertegenwoordigers. De Burgertop vindt bovendien plaats op 15 mei. Dat is een datum waarop de nieuwe Wijkraadsleden hooguit hebben kunnen snuffelen aan elkaar en dus gemakkelijk kunnen worden gepasseerd en voor voldongen feiten worden gesteld. Is dat de manier om met je volksvertegenwoordiging om te gaan? En de burgemeester en de minister van BZK zich maar het hoofd breken over de lage opkomst bij de recente verkiezingen.

3. Burgertop in september is beter.

Dat er een Burgertop plaatsvindt is natuurlijk prima. Ik heb er vorig jaar april zelf voor gepleit bij het College en het NPRZ, maar dan nadrukkelijk  in het eerste kwartaal van 2022. Zodat zo’n Top een rol kan spelen bij de verkiezingen, doordat kandidaten voor de Gemeenteraad en de Wijkraden er hun ideeën m.b.t. Zuid kunnen presenteren. Het had ook de opkomst positief kunnen beïnvloeden. De huidige datum is wel heel ongelukkig en kan beter worden verplaatst naar september. Dan is er waarschijnlijk een nieuw College en kunnen de wijkraden de bewoners prepareren. En dat gaat uiteraard beter als ze bovendien worden geraadpleegd over de aanloop naar deze Burgertop.

4. Magere Midterm Review

Via verschillende kanalen begreep ik dat er een Midterm Review plaats zou vinden, maar dat is vooral toeval. Want de opzet ervan is nooit aan de bestuurscommissies van Zuid voorgelegd, zelfs niet ter informatie. Ik krijg ook de indruk dat deze MTR erg minimalistisch wordt aangepakt; de Stem des Volks spreekt inmiddels van een ‘thermometer’. Ik zou toch verwachten dat er in het kader van zo’n MTR een onbevangen en deugdelijke wetenschappelijke reflectie plaatsvindt op de resultaten van de afgelopen 10 jaar. Dat daarnaast ook enige afstand wordt genomen om te kijken of de oorspronkelijke analyse van Deetman en Mans nog actueel is. En dat op basis daarvan ook de vraag aan de orde is of het huidige ontwerp nog geschikt is voor de komende 10 jaar. Dit alles om van te leren en met het oog op een goede en gedragen aanpak voor het vervolg, wat voor een programma van 20 jaar met een nationale status toch geen overbodige luxe is. Helaas, niets van dit al. Dit terwijl het NPRZ alom wordt gepromoot als ‘lichtend voorbeeld’. En dit terwijl het College al die tijd met de wijwaterkwast door de stad liep om Wijk aan Zet aan de man te brengen. Het ‘ja zeggen, nee doen’ wordt hier wel heel opzichtig geëtaleerd

5. Menskracht op Zuid gaat voorbij aan de burgers

Of is de nota Menskracht op Zuid het resultaat van zo’n reflectie? Dan is dat wel erg kort door de bocht. En waarom is die nota niet ook ter consultatie voorgelegd aan de bestuurscommissies van Zuid? Ze zijn er zelfs niet eens over geïnformeerd!

6. Hoezo Van Zuid voor Zuid?

Wel is bij de Raadsbehandeling van deze nota de motie ‘Van Zuid Voor Zuid’ aangenomen die een flinke correctie zou kunnen betekenen op het ondemocratische karakter van het NPRZ. Maar zelfs die motie heeft het NPRZ of het College niet op het idee gebracht de bestuurscommissies alsnog actief te informeren over de ideeën en plannen voor de komende 10 jaar. Laat staan de burgers van Zuid.

7. Een ernstig democratisch tekort

Deze procedure deugt dus van geen kant en illustreert voor de zoveelste keer het ernstige democratisch tekort van het NPRZ. Het heeft er niet alle schijn van, maar is het evident dat de Stem des  Volks nog steeds doet wat hem belieft. En dat hij zich een beetje door dit momentum voor een gedegen evaluatie heen wil glibberen.

Het zal nooit wennen. En dat is maar goed ook.

 

Ype Akkerman

Aan de voorzitter van de Tweede Kamer der Staten Generaal.

Mevrouw Bergkamp,

Met het oog op de begrotingsbehandeling van VWS volgende week sturen we u deze concept-motie. Die voorziet er in dat het geld dat nu bij OCW blijft hangen omdat thuiszitters geen gebruik maken van regulier onderwijs, beschikbaar komt voor thuiszittersinitiatieven. De motie staat ook in het teken van ruim baan bieden aan zulke alternatieve trajecten voor de kinderen en jongeren die volstrekt terecht het reguliere onderwijs mijden. Dat sluit aan bij de motie Kwint/Westerveld die op 24 november 2020 kamerbreed is aangenomen is (31497, nr. 37). En op bijgaand pamflet  waarin wij dringend oproepen dat de klopjachten op thuiszitters en hun ouders door de leerplicht en veilig thuis worden gestaakt. Zie www.pedeng.nl/stop

We pleiten ervoor deze motie in te dienen bij de behandeling van de VWS begroting zodat de bewindslieden van VWS worden aangespoord er bij hun collega van OCW op aandringen dat dit geld ook gaat rollen voor de vorming van deze kinderen en jongeren. Want die laatste is daar niet happig op, is onze stellige indruk. Wilt u daarom deze concept-motie als voorstel bij het debat betrekken?

Hoogachtend, mede namens Lex Hupe,

Ype Akkerman

 

Concept-motie ‘Geld moet rollen’

De Kamer, gehoord de beraadslaging,

Overwegende dat de motie Kwint en Westerveld over de experimenteerruimte voor thuiszittersinitiatieven op 24 november 2020 kamerbreed is aangenomen (31497, nr. 37);

Dat ouders van thuiszitters in toenemende mate gebruik maken van zulke thuiszittersinitiatieven zoals beschreven in https://www.regelhulp.nl/documenten/publicaties/opaz/rapporten/1/leren-van-thuiszitters;

Dat die thuiszittersinitiatieven worden betaald met eigen geld van de ouders dan wel met middelen van de gemeente, waardoor zowel ouders als de gemeenten door het falen van het regulier onderwijs op kosten worden gejaagd;

Dat het ministerie van OCW intussen per thuiszitter een bedrag van tussen de 6000,- en 18.000,- bespaart waardoor dit geld onthouden wordt aan de ouders en de gemeenten die nu opdraaien voor de kosten van deze initiatieven;

Verzoekt de Regering om uiterlijk per 1 januari 2022 te regelen dat deze OCW-middelen ter beschikking komen voor zulke thuiszittersinitiatieven,

En gaat over de orde van de dag.

 

 Toelichting

Achtergrond van deze motie is de bovengenoemde motie Kwint/Westerveld en een pamflet van Lex Hupe en Ype Akkerman waarin er voor wordt gepleit de klopjachten op de ‘de tot thuiszitter gemaakten’ door de leerplicht en veilig thuis te staken. Zie www.pedeng.nl/klop. In dat pamflet wordt ook gepleit voor ruim baan aan de thuiszittersinitiatieven zoals die in opdracht van het ministerie van VWS door Movisie zijn geïnventariseerd. Zie daarvoor www.regelhulp.nl/documenten/publicaties/opaz/rapporten/1/leren-van-thuiszitters

Dat betekent ook ruim baan in financiële zin want het kan niet zo zijn dat ouders en gemeenten opdraaien voor de kosten van die alternatieve trajecten voor deze kinderen en jongeren, dit terwijl de middelen die door het niet volgen van het reguliere onderwijs bij het ministerie van OCW en de samenwerkingsverbanden blijven hangen. Bovendien is de minister van OCW buitengewoon traag en terughoudend met de uitvoering van de motie Kwint/Westerveld (31497, nr. 37). Het gaat hem dus niet worden als hij door de Tweede Kamer en zijn collega’s van VWS niet nadrukkelijk wordt aangespoord dat geld te laten rollen.

De motie strekt ertoe dat dit geld beschikbaar komt voor die thuiszittersinitiatieven. En daarmee voor de vorming van de kinderen en jongeren voor wie het reguliere onderwijs overduidelijk niet functioneert en zelfs beschadigend en traumatiserend kan zijn. Dat kan op verschillende manieren, bijvoorbeeld via een rugzakje, via rechtstreekse bekostiging van de thuiszittersinitiatieven, via een doeluitkering aan de gemeente of anderszins, en is dus vooral een kwestie van techniek. De omvang van het bedrag per thuiszitter moet dan een gewogen gemiddelde zijn van het bedrag voor regulier onderwijs (6000.-) en speciaal onderwijs (18.000,-). Hoe dan ook, dit geld moet zo gaan rollen dat er niets aan de strijkstok blijft hangen. Zodat de betreffende kinderen en jongeren er voor hun vorming maximaal van profiteren. Want daar hebben ze recht op.

De motie impliceert dat de bewindslieden van VWS er bij hun collega van OCW op aandringen dat er per 1 januari zo’n regeling ligt en dat die dan ook wordt uitgevoerd. Vandaar ons voorstel dat die wordt ingediend bij de begrotingsbehandeling VWS in de week van 25 oktober 2021.

 

Maak de burgers opdrachtgever van het Nationaal Programma Rotterdam Zuid, ontsla Marco Pastors en herontwerp de ‘pijler School’. Dat zijn drie van de twaalf aanbevelingen aan minister Ollongren en de Tweede Kamer van de Wijkraad Feijenoord. http://www.pedeng.nl/kajsa

Deze keizer heeft geen kleren

Belangrijkste aanleiding voor deze aanbevelingen is de tsunami van schietincidenten de afgelopen zomer. Maar die schietincidenten staan voor een veel breder patroon van verwaarlozing en beleidsfalen, vooral op het gebied van de vorming van de jeugd. Bovendien is de Wijkraad daarbij volledig buitenspel gehouden, en de bewoners hebben al helemaal niets in te brengen. Signalen, waarschuwingen en alleszins constructieve voorstellen van bewoners en de Wijkraad zijn stelselmatig in de wind geslagen. En omdat het NPRZ alom geprezen wordt als succesvol programma vindt de Wijkraad het de hoogste tijd te laten weten hoe het echt zit. En dat pleit niet voor 10 jaar beleid van het NPRZ en de gemeente Rotterdam. “Deze keizer heeft geen kleren”, zo stelt Ype Akkerman, een van de leden van de Wijkraad Feijenoord: “En een keizer is hij ook niet”.

Ollongren wordt bedonderd

De Wijkraad stuurt deze brief naar minister Ollongren en naar de Tweede Kamer omdat bij de buitenwacht een veel te rooskleurig beeld wordt geschetst van het NPRZ. De minister steekt er voor 130 mln. aan rijksgeld in maar beseft niet dat ze zich inlaat met een malafide partner die een loopje neemt met de burgerdemocratie en die zich schuldig maakt aan institutionele verwaarlozing van de jeugd. Kort en goed, ze wordt gewoon bedonderd.

Feijenoord focuswijk? Het is een ‘wegkijkweg’!

Ook burgemeester Aboutaleb, voorzitter van het NPRZ, gaat niet vrijuit. In 2015 al is hij er op gewezen dat Feijenoord geen ‘focuswijk’ is maar een ‘wegkijkwijk’ waardoor de jeugd gemakkelijk tussen de wal en het schip terecht komt en vatbaar is voor verkeerde verleidingen. Dat heeft hij veronachtzaamd.

Verbroken beloften

Bij de start van het NPRZ 10 jaar geleden lag er een brochure waarin de jeugd een ‘succesvolle toekomst’ werd beloofd. Door een wijkgemeenschap (de Children’s Zone) waarin iedereen die er toe doet bij de vorming van de jeugd zijn beste beentje voorzet, goed met elkaar samenwerkt en waar onderwijs van topniveau geleverd wordt. Daar is niets van terechtgekomen. Marco Pastors is van meet af aan geobsedeerd geraakt door schooltijduitbreiding. En de gemeente heeft beslissingen genomen die desastreus uitpakten voor het jeugdwerk en waarbij een veelbelovend proces van samenlevingsopbouw om zeep geholpen is. Een ernstig verwijt aan de voormalige wethouders Hugo de Jonge en Sven de Langen. Die laatste heeft bovendien een welzijnsorganisatie de hand boven het hoofd gehouden die bewoners schoffeert, medewerkers maltraiteert en die verdacht wordt van financiële malversaties. Er is al meerdere keren gepleit voor onbevangen en deugdelijk wetenschappelijk onderzoek naar 10 jaar jeugdbeleid op Feijenoord, maar daar waar wil men klaarblijkelijk niet aan. Waardoor de burgers geen waarheidsgetrouw inzicht krijgen in de vraag hoe 10 jaar jeugdbeleid op Feijenoord heeft uitgepakt.

Dedain jegens de werkers van de dagelijkse praktijk

Dit beleidsfalen ligt niet aan de mensen die zich in de praktijk van alledag inzetten voor de jeugd, dat wil zeggen de ouders, vrijwilligers en professionals. Die zetten zich met alles wat ze in zich hebben in voor de vorming van kinderen en jongeren in de wijk. Wat niet gemakkelijk is want de armoede en bestaansonzekerheid in de gezinnen op Feijenoord is onverminderd. De mensen van de dagelijkse praktijk zijn degenen die voor de kinderen en jongeren het verschil maken, maar in plaats van dat te beseffen bejegent de gemeente ze met dedain. Illustratief is de uitspraak van Sven de Lange die het werk van Duimdrop, een organisatie die zich inzette voor buitenspelen, ‘oubollig’ noemde.

Institutionele verwaarlozing van de jeugd

Die minachting is echter ook stelselmatig, door de werkers van de dagelijkse praktijk te teisteren met targets, prestatieindicatoren en administratieve verplichtingen. Of door bedragen toe te stoppen aan organisaties die niet leveren en het te onthouden aan hen die dat wel doen. Ook is sprake van een enorme personele discontinuïteit, waardoor de wijk als een Afrikaans weeshuis is dat wordt bezocht door -overigens hele goedbedoelende- kortverbanders. Een discontinuïteit die heel slecht is voor de kwaliteit van het werken voor de jeugd; dat staat of valt immers met het aangaan van langdurige vertrouwensrelaties. In een ander artikel spreekt Akkerman dan ook van institutionele verwaarlozing van de jeugd door de Rotterdamse autoriteiten, grenzend aan kindermishandeling. www.pedeng.nl/afwijzing.

De Feijenoorders zijn niet op hun achterhoofd gevallen

Als je dit alles combineert met het feit dat burgers, vooral burgers met kinderen (ook wel ‘ouders’ genoemd), totaal niets over het jeugdbeleid te zeggen hebben dan is wel duidelijk dat er heel wat moet gebeuren voordat het beleid weer op de goede koers zit. Daar leven bij de Feijenoorders genoeg goede ideeën over maar dat moet ze dan wel worden gevraagd.

Voor meer informatie:

Ype Akkerman

y.akkerman@wijkraadrotterdam.nl

010 5118119

 

 

 

Kansengelijkheid uitsluitend ophangen aan onderwijs is een ernstige reductie van de werkelijkheid. Een beetje historicus kan weten dat de verheffing van de arbeidersjeugd ook te danken was aan betere welstand in de gezinnen, goede sociale huur, samenlevingsopbouw en vormende vrijetijdsbesteding door middel van sport, jeugdwerk en cultuurparticipatie. De huidige ongelijkheid van kansen van de jeugd zit ‘m niet alleen in het onderwijs maar ook in de toenemende armoede van de ouders, het slopen van hun huizen, discriminatie, segregatie in de wijken en verschraling van de vormende vrijetijdsbesteding. Wie dan de oplossingen uitsluitend in het onderwijs zoekt is naïef en zadelt leraren in aandachtswijken op met een mission impossible; ze mogen dweilen waar anderen de kraan openlaten. En wie dan alleen maar overheidsgeld steekt in onderwijs en lerarensalarissen maakt dat onderwijs een verdienmodel wordt van de armoede van ouders. Waarin is die dan anders dan de schuldenindustrie? Is dit een voorbeeld voor de jeugd?

Zie ook www.pedeng.nl/verheffing

En niet in de laatste plaats: dit beleid is ineffectief en een slechte besteding van belastinggeld. Daarom is dit een veel beter perspectief. 

www.pedeng.nl/kans

 

 

Stop met de klopjachten op de thuiszitters en hun ouders door de leerplicht en ‘veilig thuis’. Geef ruim baan aan alternatieve leerroutes voor deze kinderen en jongeren, de zgn. thuiszittersinitiatieven. Zorg ervoor dat het geld dat OCW nu uitspaart doordat ze niet op naar school gaan per direct beschikbaar komt voor die thuiszittersinitiatieven. Schaf de steeds dwingender Leerplichtwet af en vervang die door een wettelijk Recht op Vorming.

Dat zijn de belangrijkste aanbevelingen uit het pamflet Recht op Vorming. Het pamflet is hier te vinden: www.pedeng.nl/rov

De schrijvers zijn Lex Hupe en Ype Akkerman, beiden deskundig op het gebied van de ontwikkeling en vorming van de jeugd. Ze zijn verontwaardigd over wat deze kinderen en hun ouders wordt aangedaan en ergeren zich er sinds jaar en dag aan dat het thuiszittersbeleid maar steeds in het hetzelfde kringetje blijft ronddraaien. Want elk jaar houden duizenden kinderen het op school voor gezien. Wat volkomen terecht is, het geldt immers ook voor steeds meer leraren. Deze kinderen worden echter met harde hand teruggeduwd door een pseudo-strafrechtelijk apparaat van leerplichtambtenaren, ‘veilig thuis’ en zelfs Justitie. Dat maakt de tegenzin bij deze kinderen alleen maar groter; bovendien leidt een gedwongen verblijf op school steeds meer tot ‘schooltrauma’ en een levenslange hekel aan leren. De oorzaak zit ‘m in de mismatch tussen de school en de kinderen, want het onderwijs is steeds minder passend. Dit gecombineerd met slechte communicatie tussen school en ouders. De kern van het probleem wordt niet aangepakt en handhaving van wetten en regels lost dat niet op. De  oorzaken zitten dieper. Daar moet nu eindelijk eens verandering in komen, vinden de schrijvers van het pamflet. Ze bepleiten, met een nieuwe regering in het zicht, voor een radicale aanpak waarbij  alternatieve leerroutes voor deze kinderen ruim baan krijgen, ook in financieel opzicht. En waar een wettelijk Recht op Vorming centraal staat en de op schooldwang gebaseerde leerplicht wordt afgeschaft.

Een Ministerie van Vorming

Daar hoort dan ook een Ministerie van Vorming bij dat onder meer gaat over baby- en kraamzorg, kinderopvang, onderwijs, cultuur, sport en andere vormende vrijetijdsbesteding, kind- en jeugdzorg, politie en toezicht, werkend leren, reclassering en reïntegratie. Zo’n Ministerie van Vorming gaat dan zowel over de vorming van de jeugd als op volwassenen en is dus ook verantwoordelijk voor een leven lang leren. Dit Ministerie werkt op basis van een positief verhaal: kinderen hebben recht op vorming, waarbij ouders de primaire verantwoordelijkheid hebben. Die kunnen daarvoor een beroep doen op personen en organisaties die ‘vorming buitenshuis’ verzorgen: zoals de babyzorg, kinderopvang, de school , de sportvereniging, de amateurkunst, jongerenwerk, jeugdhulp en jeugdgezondheidszorg en de wijkpolitie. In het eigen sociale netwerk en in een ‘village to raise a child’. En die ouders werken ook verder aan hun vorming, met inzet van iedereen die hen daarbij helpt. Net als vele andere medeburgers.

 Klopjachten door de leerplicht en veilig thuis

De scholen staan al te ijverig klaar om de ouders met ‘Veilig Thuis’ op te zadelen, die het probleem alleen maar erger maakt door het gezin onder toezicht te stellen en dus nog meer dwang en drang uit te oefenen. “Dat is dus ontzettend contraproductief en heel slecht voor deze kinderen”, zegt Akkerman. “Je lost het probleem precies aan de verkeerde kant op”, betoogt Hupe. “De scholen hebben allerlei trucs om het probleem van zich af te organiseren en het kind raakt verzeild in de jeugdbescherming waardoor die nog veel verder van huis is. Laat ze daar dan ook direct mee stoppen”. Zelfs Minister Slob heeft in mei 2021 openlijk gezegd dat het automatisme van scholen om een zorgmelding te doen bij Veilig Thuis maar eens moet stoppen. Maar Hupe en Akkerman zien daar nog helemaal geen tekenen van. “De scholen gaan nog steeds door met dit institutionele onrecht” aldus Hupe.

 Geen aanbevelingen aan OCW

Het pamflet bevat een reeks van dringende aanbevelingen. Aan de kinderen, de ouders, de leraren, de leerplichtambtenaren en de ‘veilig thuis’ medewerkers, de Gemeenteraden en de Tweede Kamer. Ze hebben ervan afgezien hun aanbevelingen aan het ministerie van OCW te sturen, want die doet er toch niks mee, zo leert de ervaring van Hupe en Akkerman. Zij vertrouwen meer op de Tweede Kamer die de minister opdracht kan geven de aanbevelingen uit de voeren die leiden tot een fundamentele doorbraak in denken en beleid ten aanzien van thuiszitters. Want “pleisters plakken helpt niet meer”,  aldus Akkerman, “je moet echt toe naar een veel grondiger operatie. Nu we in de formatietijd zitten kan een nieuw kabinet meteen de draad oppakken en ons onderwijs weer menselijk maken, voor de kinderen en voor de leraren”.

Reacties naar: ouders@eerstehulpbijschooluitval.nl

 

Afwijzing. Dat is het probleem van de kinderen hier op Feijenoord. Afwijzing door hun huidskleur of hun migratieachtergrond. Omdat ouders door bestaansonzekerheid in een permanente overlevingsstand staan waardoor de kinderen zich te veel voelen. Of omdat hun wijk als probleemwijk of afvoerputje wordt beschouwd. Als dit het levensgevoel is waarmee kinderen opgroeien is het dan vreemd dat ze op latere leeftijd grensoverschrijdend gedrag vertonen en zich tegen de samenleving keren? Je hoeft ook geen socioloog te zijn om dit te snappen; dit Afrikaanse gezegde geeft het kernachtig weer: ‘A child that is not embraced by its village will burn it to feel its warmth’. Dat was de ook boodschap die Joany Muskiet en ikzelf de bezoekers uit het artikel NRC-artikel hieronder van vrijdag 9 september jl. hebben meegegeven en dat zag ik daarin niet terug. Dat reken ik mezelf aan want ik had de gelegenheid op het concept ervan te reageren maar deze omissie heb ik over het hoofd gezien.

Maar die afwijzing is wel het kernprobleem van deze kinderen en die wordt door het NPRZ en achtereenvolgende Colleges niet geadresseerd. Terwijl ze beter kunnen weten op basis van hun eigen Beleidskader Jeugd en als de ambtenaren die voor dat beleid verantwoordelijk zijn zich nu eindelijk eens gaan verdiepen in de echte wereld waarin de jeugd op Feijenoord opgroeit. In plaats daarvan verliezen ze zich in een volstrekt contraproductieve en oubollige meetcultuur van targets, ‘kritische prestatieindicatoren’ en ‘scherpe afspraken’ die op geen enkele wijze recht doen aan die werkelijkheid. Of grote bedragen toestoppen aan organisaties die niet leveren en het onthouden ervan aan organisaties die dat wel doen. Gemakzucht regeert. Het is dan ook niet ondanks maar door toedoen van het beleid dat de jeugd op Feijenoord voor diens vorming en kansen verder van huis is dan 10 jaar geleden, toen het NPRZ werd gelanceerd. Dit fiasco verwijt ik ook Marco Pastors. Die is van meet af aan volledig geobsedeerd door schooltijduitbreiding vanuit zijn veronderstelling dat op die manier de CITO-scores wel omhoog gaan en hij kan pronken met andermans veren. Wat een armoede, zeg! Wat een gebrek aan inlevingsvermogen! Is hij zelf ooit jong geweest?

Maar ook achtereenvolgende Colleges en de Raad treffen blaam. Want die zie je hier pas als de pleuris uitbreekt door de schietpartijen en het messengeweld van de afgelopen zomer. En dan komen ze met verklaringen van de kouwe grond en gaat het vooral over de vraag hoe de geest zo snel mogelijk weer terug in de fles kan door symptoombestrijding en symboolpolitiek. Want het is natuurlijk niet de bedoeling dat het bruisende imago van Rotterdam geweld wordt aangedaan. Wat zullen ze in hun handjes knijpen dat het straatgeweld pas na het Songfestival heeft plaatsgevonden en niet in de aanloop ervan. En liever geven ze de ouders de schuld. Maar de Rotterdamse beleidsmakers maken zich zelf schuldig aan institutionele verwaarlozing van de jeugd op Feijenoord, grenzend aan kindermishandeling. Want als je weet wat goed beleid is en je doet het tegenovergestelde dan heb je zelf het straatgeweld van de afgelopen zomer en de mentale staat van de opgroeiende jongeren op je geweten. De Raad, het College, het NPRZ en de beleidsambtenaren van Rotterdam, ze zijn een heel slecht voorbeeld voor de jeugd.

https://www.nrc.nl/nieuws/2021/09/09/hoe-keert-afvoerputje-feijenoord-het-geweld-en-verloedering-a4057597?utm_source=SIM&utm_medium=email&utm_campaign=nrcrotterdam&utm_content=&utm_term=20210912