Pedagogisch Engagement

Pedagogisch Engagement

 

Voor iedereen die zich inzet voor de jeugd...                                                                                                                                                                                                                                                                     

  • Home
  • Schrijfsels
    • Nieuws
    • Columns
    • Artikelen
    • Archief
  • Wie ben ik
    • Persoonlijk
    • CV
  • Contact
Je bent hier: Home / Archief voor Nieuws

Stop de klopjachten op de thuiszitters

september 20, 2021 By ypeakkerman Reageer

Stop met de klopjachten op de thuiszitters en hun ouders door de leerplicht en ‘veilig thuis’. Geef ruim baan aan alternatieve leerroutes voor deze kinderen en jongeren, de zgn. thuiszittersinitiatieven. Zorg ervoor dat het geld dat OCW nu uitspaart doordat ze niet op naar school gaan per direct beschikbaar komt voor die thuiszittersinitiatieven. Schaf de steeds dwingender Leerplichtwet af en vervang die door een wettelijk Recht op Vorming.

Dat zijn de belangrijkste aanbevelingen uit het pamflet Recht op Vorming. Het pamflet is hier te vinden: www.pedeng.nl/rov

De schrijvers zijn Lex Hupe en Ype Akkerman, beiden deskundig op het gebied van de ontwikkeling en vorming van de jeugd. Ze zijn verontwaardigd over wat deze kinderen en hun ouders wordt aangedaan en ergeren zich er sinds jaar en dag aan dat het thuiszittersbeleid maar steeds in het hetzelfde kringetje blijft ronddraaien. Want elk jaar houden duizenden kinderen het op school voor gezien. Wat volkomen terecht is, het geldt immers ook voor steeds meer leraren. Deze kinderen worden echter met harde hand teruggeduwd door een pseudo-strafrechtelijk apparaat van leerplichtambtenaren, ‘veilig thuis’ en zelfs Justitie. Dat maakt de tegenzin bij deze kinderen alleen maar groter; bovendien leidt een gedwongen verblijf op school steeds meer tot ‘schooltrauma’ en een levenslange hekel aan leren. De oorzaak zit ‘m in de mismatch tussen de school en de kinderen, want het onderwijs is steeds minder passend. Dit gecombineerd met slechte communicatie tussen school en ouders. De kern van het probleem wordt niet aangepakt en handhaving van wetten en regels lost dat niet op. De  oorzaken zitten dieper. Daar moet nu eindelijk eens verandering in komen, vinden de schrijvers van het pamflet. Ze bepleiten, met een nieuwe regering in het zicht, voor een radicale aanpak waarbij  alternatieve leerroutes voor deze kinderen ruim baan krijgen, ook in financieel opzicht. En waar een wettelijk Recht op Vorming centraal staat en de op schooldwang gebaseerde leerplicht wordt afgeschaft.

Een Ministerie van Vorming

Daar hoort dan ook een Ministerie van Vorming bij dat onder meer gaat over baby- en kraamzorg, kinderopvang, onderwijs, cultuur, sport en andere vormende vrijetijdsbesteding, kind- en jeugdzorg, politie en toezicht, werkend leren, reclassering en reïntegratie. Zo’n Ministerie van Vorming gaat dan zowel over de vorming van de jeugd als op volwassenen en is dus ook verantwoordelijk voor een leven lang leren. Dit Ministerie werkt op basis van een positief verhaal: kinderen hebben recht op vorming, waarbij ouders de primaire verantwoordelijkheid hebben. Die kunnen daarvoor een beroep doen op personen en organisaties die ‘vorming buitenshuis’ verzorgen: zoals de babyzorg, kinderopvang, de school , de sportvereniging, de amateurkunst, jongerenwerk, jeugdhulp en jeugdgezondheidszorg en de wijkpolitie. In het eigen sociale netwerk en in een ‘village to raise a child’. En die ouders werken ook verder aan hun vorming, met inzet van iedereen die hen daarbij helpt. Net als vele andere medeburgers.

 Klopjachten door de leerplicht en veilig thuis

De scholen staan al te ijverig klaar om de ouders met ‘Veilig Thuis’ op te zadelen, die het probleem alleen maar erger maakt door het gezin onder toezicht te stellen en dus nog meer dwang en drang uit te oefenen. “Dat is dus ontzettend contraproductief en heel slecht voor deze kinderen”, zegt Akkerman. “Je lost het probleem precies aan de verkeerde kant op”, betoogt Hupe. “De scholen hebben allerlei trucs om het probleem van zich af te organiseren en het kind raakt verzeild in de jeugdbescherming waardoor die nog veel verder van huis is. Laat ze daar dan ook direct mee stoppen”. Zelfs Minister Slob heeft in mei 2021 openlijk gezegd dat het automatisme van scholen om een zorgmelding te doen bij Veilig Thuis maar eens moet stoppen. Maar Hupe en Akkerman zien daar nog helemaal geen tekenen van. “De scholen gaan nog steeds door met dit institutionele onrecht” aldus Hupe.

 Geen aanbevelingen aan OCW

Het pamflet bevat een reeks van dringende aanbevelingen. Aan de kinderen, de ouders, de leraren, de leerplichtambtenaren en de ‘veilig thuis’ medewerkers, de Gemeenteraden en de Tweede Kamer. Ze hebben ervan afgezien hun aanbevelingen aan het ministerie van OCW te sturen, want die doet er toch niks mee, zo leert de ervaring van Hupe en Akkerman. Zij vertrouwen meer op de Tweede Kamer die de minister opdracht kan geven de aanbevelingen uit de voeren die leiden tot een fundamentele doorbraak in denken en beleid ten aanzien van thuiszitters. Want “pleisters plakken helpt niet meer”,  aldus Akkerman, “je moet echt toe naar een veel grondiger operatie. Nu we in de formatietijd zitten kan een nieuw kabinet meteen de draad oppakken en ons onderwijs weer menselijk maken, voor de kinderen en voor de leraren”.

Reacties naar: ouders@eerstehulpbijschooluitval.nl

 

Categorie: archief, Nieuws, Pedagogisch Engagement

Institutionele verwaarlozing

september 12, 2021 By ypeakkerman Reageer

Afwijzing. Dat is het probleem van de kinderen hier op Feijenoord. Afwijzing door hun huidskleur of hun migratieachtergrond. Omdat ouders door bestaansonzekerheid in een permanente overlevingsstand staan waardoor de kinderen zich te veel voelen. Of omdat hun wijk als probleemwijk of afvoerputje wordt beschouwd. Als dit het levensgevoel is waarmee kinderen opgroeien is het dan vreemd dat ze op latere leeftijd grensoverschrijdend gedrag vertonen en zich tegen de samenleving keren? Je hoeft ook geen socioloog te zijn om dit te snappen; dit Afrikaanse gezegde geeft het kernachtig weer: ‘A child that is not embraced by its village will burn it to feel its warmth’. Dat was de ook boodschap die Joany Muskiet en ikzelf de bezoekers uit het artikel NRC-artikel hieronder van vrijdag 9 september jl. hebben meegegeven en dat zag ik daarin niet terug. Dat reken ik mezelf aan want ik had de gelegenheid op het concept ervan te reageren maar deze omissie heb ik over het hoofd gezien.

Maar die afwijzing is wel het kernprobleem van deze kinderen en die wordt door het NPRZ en achtereenvolgende Colleges niet geadresseerd. Terwijl ze beter kunnen weten op basis van hun eigen Beleidskader Jeugd en als de ambtenaren die voor dat beleid verantwoordelijk zijn zich nu eindelijk eens gaan verdiepen in de echte wereld waarin de jeugd op Feijenoord opgroeit. In plaats daarvan verliezen ze zich in een volstrekt contraproductieve en oubollige meetcultuur van targets, ‘kritische prestatieindicatoren’ en ‘scherpe afspraken’ die op geen enkele wijze recht doen aan die werkelijkheid. Of grote bedragen toestoppen aan organisaties die niet leveren en het onthouden ervan aan organisaties die dat wel doen. Gemakzucht regeert. Het is dan ook niet ondanks maar door toedoen van het beleid dat de jeugd op Feijenoord voor diens vorming en kansen verder van huis is dan 10 jaar geleden, toen het NPRZ werd gelanceerd. Dit fiasco verwijt ik ook Marco Pastors. Die is van meet af aan volledig geobsedeerd door schooltijduitbreiding vanuit zijn veronderstelling dat op die manier de CITO-scores wel omhoog gaan en hij kan pronken met andermans veren. Wat een armoede, zeg! Wat een gebrek aan inlevingsvermogen! Is hij zelf ooit jong geweest?

Maar ook achtereenvolgende Colleges en de Raad treffen blaam. Want die zie je hier pas als de pleuris uitbreekt door de schietpartijen en het messengeweld van de afgelopen zomer. En dan komen ze met verklaringen van de kouwe grond en gaat het vooral over de vraag hoe de geest zo snel mogelijk weer terug in de fles kan door symptoombestrijding en symboolpolitiek. Want het is natuurlijk niet de bedoeling dat het bruisende imago van Rotterdam geweld wordt aangedaan. Wat zullen ze in hun handjes knijpen dat het straatgeweld pas na het Songfestival heeft plaatsgevonden en niet in de aanloop ervan. En liever geven ze de ouders de schuld. Maar de Rotterdamse beleidsmakers maken zich zelf schuldig aan institutionele verwaarlozing van de jeugd op Feijenoord, grenzend aan kindermishandeling. Want als je weet wat goed beleid is en je doet het tegenovergestelde dan heb je zelf het straatgeweld van de afgelopen zomer en de mentale staat van de opgroeiende jongeren op je geweten. De Raad, het College, het NPRZ en de beleidsambtenaren van Rotterdam, ze zijn een heel slecht voorbeeld voor de jeugd.

https://www.nrc.nl/nieuws/2021/09/09/hoe-keert-afvoerputje-feijenoord-het-geweld-en-verloedering-a4057597?utm_source=SIM&utm_medium=email&utm_campaign=nrcrotterdam&utm_content=&utm_term=20210912

 

 

 

 

Categorie: archief, Nieuws, Pedagogisch Engagement

De valse schijn van het NPRZ

augustus 20, 2021 By ypeakkerman Reageer

Harde kritiek op het Nationaal Programma Rotterdam Zuid

Dankzij 10 jaar NPRZ-beleid is de jeugd op Feijenoord verder van huis dan daarvoor. En er heerst op Rotterdam Zuid een ernstig democratisch tekort. Minister Ollongren, tevens de minister die de burgerdemocratie actief wil bevorderen, zal onaangenaam verrast zijn dat zij zich voor 130 mln. rijksgeld gecompromitteerd heeft met malafide partners die van Zuid een Pyongyang aan de Maas hebben gemaakt. Het is de combinatie van de obsessie van Marco Pastors met schooltijduitbreiding, het onoordeelkundige jeugdbeleid van achtereenvolgende Colleges, de schrale burger- en wijkdemocratie en een gebrekkige alertheid van de Gemeenteraad die uiterst contraproductief hebben uitgepakt voor de vorming van de jeugd op Feijenoord.

Dat is in het kort de boodschap van een uitvoerige recensie van 10 jaar jeugdbeleid van het NPRZ en de gemeente. Hij is geschreven door Ype Akkerman, bewoner van de wijk Feijenoord en volksvertegenwoordiger via de Wijkraad Feijenoord. Aanleiding is ‘Het Verhaal van het NPRZ’, een essay van Willem van Spijker en Pieter Tops, dat een veel te rooskleurig beeld geeft van het NPRZ en blijk geeft van een onverholen bewondering voor Marco Pastors. Wat volkomen onterecht is. Zie www.pedeng.nl/vals

High noon op Feijenoord

Het stuk van Akkerman staat ook in het teken van de schietpartijen op Feijenoord. Die horen ook tot de kwalijke gevolgen van het falende beleid. Criminaliteit gedijt immers bij anonimiteit en de beleidsmakers konden weten hoe belangrijk communityvorming is voor de preventie ervan. Pastors heeft dat van meet af aan maar een linkse hobby gevonden en is tot op heden geobsedeerd door schooltijduitbreiding. Hugo de Jonge heeft in zijn Kendoe-tijd met ferme hand het kind- en jeugdwerk op Feijenoord om zeep gebracht en een veelbelovend proces van samenlevingsopbouw naar de Filistijnen geholpen. Humanitas, de welzijnsaanbieder die hij in huis haalde heeft dat wat er nog van over was helemaal met de grond gelijk gemaakt en wethouder Sven de Langen hield deze daarbij de hand boven het hoofd.  Akkerman heeft in het verleden zowel de wethouders Hugo de Jonge (2 keer!) als Bert Wijbenga aangeboden om samen met de bewoners, de vrijwilligers en de professionals te komen tot een wijkafspraak Jeugd op Feijenoord maar die werden steevast hooghartig afgewezen. Ook bij burgemeester Ahmed Aboutaleb, tevens voorzitter van het NPRZ, kwam hij van een kouwe kermis thuis.

Arrogantie van de Rotterdamse beleidsambtenaren jegens de echte Vip’s

Verder wordt het beleid gekenmerkt door een ernstige miskenning van de werkers van de dagelijkse praktijk, toch de mensen bij uitstek die voor de jeugd het verschil maken. De leraren en de werkers in de wijkteams worden geteisterd door targets en prestatieindicatoren die een ernstige aanslag zijn op hun intrinsieke motivatie en op de kwaliteit van hun werk.  Omdat bovendien de besteding van allerlei geldstromen erg schimmig is komt te veel geld terecht bij personen en organisaties die niet leveren en gaat dat voorbij aan diegenen bij wie dat wel het geval is. En Pastors mag dan eindelijk de waarde van sport en cultuur hebben ontdekt, in de dagprogrammering worden de werkers ervoor met een fooi afgescheept. Geen wonder dat bij veel werkers van de dagelijkse praktijk van het jeugdbeleid sprake is van uitval, burn-out  en personeelstekorten. En een enorme personele discontinuïteit waardoor Feijenoord wel een Afrikaans weeshuis lijkt

Ons kent ons

Minister Ollongren is namens het Kabinet het eerste aanspreekpunt voor het NPRZ maar ook de minister die zich inzet voor meer burgerparticipatie en -initiatief. Die denkt dat het hier met de burgerdemocratie allemaal botertje aan de boom is. Dat wordt ook niet gecorrigeerd door Bert van Delden, haar topambtenaar in het NPRZ, die zich te goed voelt om af en toe eens in de focuswijken te vragen hoe de burgers er zelf over denken. Hij heeft daar geen zin in, zo zegt hij. Ook de auteurs van het essay moeten het ontgelden. Door uitsluitend te praten met mensen van het NPRZ zelf en niet met bewoners, werkers van de dagelijkse praktijk en  volksvertegenwoordigers in de Wijkraden en Gebiedscommissies schetsen zij een veel te rooskleurig beeld. Ze hebben zich door Pastors en de zijnen laten sensibiliseren, waarmee ze zowel de bestuurswetenschap als de democratie een hele slechte dienst bewijzen.

De Stem des Volks

Pastors wordt door Akkerman consequent de Stem des Volks genoemd sinds hij in een talkshow beweerde dat hij  de burgers wel kan raadplegen ‘maar dat daar toch uitkomt dat de aanpak van het NPRZ de beste is’. Dan zijn hem de bewonersprotesten ontgaan van de Tweebosbuurt en ook de twijfels van de ouders bij de hem zo gekoesterde dagprogrammering.  Hij lijkt dan ook eerder op de tamboer maître die parmantig voortstapt terwijl zijn korps inmiddels een zijstraat is ingeslagen en een terrasje heeft opgezocht. Dat in de focuswijken de opkomst bij de landelijke verkiezingen 30% was en het vertrouwen van de Zuiderlingen in de overheid tot beneden het vriespunt gezakt is, interesseert hem klaarblijkelijk niet.

Een bewust gekozen antidemocratische attitude

‘Wij doen niet wat de bewoners willen maar wat ze zouden moeten willen’. Aldus de Stem des Volks onlangs op een landelijke bijeenkomst. Dat burgers niets over het NPRZ te zeggen hebben geeft dus niet alleen blijk van een opzichtig gebrek aan democratisch besef van deze zelfbenoemde volksmenner. Het is een bewuste keus die volledige indruist tegen de belangen van de burgers. Want het gaat toch om de besteding van hun belastinggeld en om hun leven, leren, wonen en werken? Burgers horen dan ook geen object van het NPRZ-beleid te zijn maar opdrachtgever. Dat geldt in het bijzonder voor burgers met kinderen, ook wel ‘ouders’ genoemd. Die hebben immers de primaire verantwoordelijkheid voor de vorming van hun kinderen; dan kan het toch niet zo zijn dat ze totaal niets  in te brengen over het jeugdbeleid en over het personeel en de organisaties die hen bij die verantwoordelijkheid ten dienste staan? Hier op Zuid zijn de ouders op zijn best meewerkend voorwerp maar veel vaker object van de moraliserende en belerende bejegening van de Stem des Volks. 

Focuswijken zijn wegkijkwijken

De term focuswijk veronderstelt dat iedereen binnen het gemeentelijk bestuurs- en beleidsapparaat om de wijk heen gaat staan om er gezamenlijk iets moois te maken. Echter, door de obsessie van de Stem des Volks met schooltijduitbreiding voelen die zich daarop niet aangesproken en behandelen ze de focuswijken niet anders dan andere aandachtswijken in Rotterdam. En nog vaak heel slecht ook. Het beleid is verkokerd omdat iedere wethouder op zijn eigen potje zit en de ene beleidsambtenaar niet weet wat de andere doet. Het grootste verwijt naar de beleidsambtenaren is echter dat zich niet willen verdiepen in het echte leven in de wijken en in de waan verkeren dat zij het allemaal beter weten dan de burgers en de werkers van de dagelijkse praktijk. Het leidt steevast tot beleid dat op zijn best nergens op slaat, vaker bestaand initiatief frustreert of doorkruist  en niet zelden desastreus uitpakt. Ze beseffen ook totaal niet dat ze ten dienste staan van de burgers. Akkerman vergelijkt het Rotterdamse beleidsapparaat met een auto-immuun ziekte waarbij de natuurlijke weerstand zich tegen de eigen weefsels keert. In dit geval de burgers van Zuid en de velen die zich in de praktijk van alledag inzetten voor de vorming van de jeugd. 

Een herontwerp van het jeugdkansenbeleid op Zuid

Akkerman pleit verder voor onbevangen en deugdelijk wetenschappelijk onderzoek naar de performance van het NPRZ op de Pijler School, want dat weigert men stelselmatig. Ook bepleit hij een wijkafspraak Jeugd op Feijenoord en een herontwerp van het NPRZ naar een aanpak waarbij de jeugd op Zuid in alle opzichten uit de verf kan komen. Want het is zoals Erasmus zegt: mensen worden niet geboren maar gevormd. Dat kan op basis van een Jeugdkansenprogramma waarvoor deze bewoner van Feijenoord eerder een voorstel gemaakt heeft. www.pedeng.nl/jkp

 

Categorie: archief, Nieuws, Pedagogisch Engagement

Breien

augustus 19, 2021 By ypeakkerman Reageer

Toespraak Ype Akkerman voor de Raadscommissie ZOCS, 4 december 2019

Beste leden van de Raadscommissie ZOCS, beste wethouder de Langen,

Hebben jullie de tijd nog meegemaakt dat er een foutje door de brievenbus deur hing? Die vraag stelde ik pas aan een groep oudere Feijenoorders. Mensen die aan de wederopbouw hebben gewerkt, die de stadsvernieuwing hebben doorstaan en die de pijn voelen van hoe de wereld die zij hebben opgebouwd teloorgegaan is. Er kwam heel wat los op deze vraag. Daaruit bleek dat in de wijk een grote saamhorigheid was, sociale controle ook en denken om elkaar. Een wijk ook waar kinderen kansen kregen in liefde en structuur. En waar sprake was van sociale en pedagogische cohesie. Als een kind van ouder A iets uithaalde dan mocht ouder B daar iets van zeggen zonder dat ze ruzie met elkaar kregen. In beleidstaal heet dat een ‘pedagogische civil society’ en dat is al heel lang ook het oogmerk van het gemeentelijk jeugdbeleid.

Die saamhorigheid en die cohesie zijn niet vanzelf gekomen maar het resultaat van samenlevingsopbouw van decennia en over generaties heen. Het is als breien. Breien is een ontspannen en haast terloopse bezigheid die geduld vraagt maar dan ook geleidelijk aan een mooi resultaat laat zien. Eén recht, één averecht, insteken, doorhalen en af laten gaan. En zo wij bewoners, vrijwilligers, beroepskrachten en sociaal ondernemers op Feijenoord bezig met het breien van een mooie trui.

Maar dan komt de gemeente en die roept: we willen geen gebreide trui! We willen gebreide sokken! En dan komt Hugo de Jonge met Humanitas op de proppen. Met in zijn kielzog één of andere held op sokken die alles wat zorgvuldig was opgebouwd weer afbreekt. En die bovendien de mensen die eraan hebben gewerkt minacht, manipuleert, ja zelfs maltraiteert. Die door wethouder Sven de Langen de hand boven het hoofd gehouden wordt. En die het zo framet alsof bij ons ‘weerstand tegen verandering’ is. Tegen het “rijke gedachtengoed” dat Humanitas voor ons in petto heeft. Maar niets is minder waar. Wij weten op Feijenoord heel goed wat we willen. En we maken daarbij graag gebruik maken van personeel om van Feijenoord een leefbare wijk te maken waar het ook voor de jeugd goed opgroeien is. Personeel dat van ons belastinggeld betaald wordt.

Daarom heeft de Wijkraad Feijenoord het initiatief genomen voor een bewonersonderzoek naar de vraag wat er op Feijenoord op gebeuren om het een wijk te maken waar je je kind graag op laat groeien. Daar zijn studenten van de Hogeschool Rotterdam inmiddels mee bezig. En we willen op basis van dit onderzoek graag komen tot een Wijkdeal Jeugd op Feijenoord. Een set van gezamenlijke afspraken met de gemeente, de bewoners, de Wijkraad en de wijkpartners die gericht is op een samenleving waarin de jeugd veilig en kansrijk opgroeit, in een langzaam maar zeker proces. Wij deden daarbij een beroep op wethouder Wijbenga omdat hij op Feijenoord was naar aanleiding van de drie schietpartijen in de Oranjeboomstraat. En omdat hij ook zag dat hier een relatie ligt met het pedagogisch klimaat. Maar toen zei hij: nee.

Wij dachten, Wijbenga, wat krijgen we nou? Je bent wethouder handhaving, buitenruimte, integratie en samenleving. Welnu, op Feijenoord is jeugdcriminaliteit schering en inslag, op straat is het een gribus en de wijk segregeert. En dan wil je niet meewerken aan een door de mensen op Feijenoord gedragen proces dat gericht is op een samenleving waar kinderen veilig en kansrijk op kunnen groeien? Is Feijenoord bovendien niet een focuswijk in het kader van het NPRZ? Waarom ben je dan niet juist heel coöperatief?

Ik heb drie voorstellen:

  1. Zet de Projectleider Welzijn van Humanitas op non-actief, hangende een onderzoek naar zijn antecedenten en zijn functioneren. Wat een verademing zou dat zijn, niet in de laatste plaats voor hemzelf.
  2. Spoort u wethouder Wijbenga aan op zijn weigering terug te komen en alsnog wel te participeren in de Wijkdeal en in de ontwikkeling die we met die Wijkdeal willen bevorderen.
  3. Aan beide wethouders de oproep: Staak toch je verzet. Vertrouw je toe aan de Feijenoorders en geef je over aan de beweging die zij willen maken. Zeg ook tegen je beleidsambtenaren dat ze hun weerstand tegen het goede opgeven, dat ze de strijdbijl begraven en dat ze gewoon lekker met ons mee doen. Het zal een zegen zijn voor de publieke zaak en een boost voor hun beroepstrots.

Dank voor jullie aandacht.

Ype Akkerman, 4 december 2019

 

Categorie: archief, Nieuws, Pedagogisch Engagement

Feijenoorders onwel van Rotterdams welzijnsbeleid

juni 23, 2021 By ypeakkerman Reageer

Op woensdag 23 juni deed ik deze toespraak in de Raadscommissie Zorg, Onderwijs, Cultuur en Zorg. Dit naar aanleiding van de aanbestedingsprocedure welzijn Feijenoord. Het bevalt een pleidooi om de procedure stop te zetten zodat het ontwerp en het programma van eisen onderwerpen worden van de werkwijze zoals B&W Rotterdam zich dat voorstelt in het kader van Wijk aan Zet: nl. een groep van burgers en ambtenaren die samenwerken om voor een beleidsonderwerp de beste oplossing te vinden. Daarom is een motie van die strekking bijgevoegd. 

Ik hou van mijn Feijenoordse medeburgers. En de mensen die zich hier voor de jeugd inzetten hebben mijn  hart gestolen. Wie aan hen komt die komt aan mij. Vandaar de emotie in deze toespraak. 

 

ZOCS-vergadering 23 juni 2021, inbreng Ype Akkerman.

Beste Raadsleden, wethouder,

Ik heb jullie gisteren een concept-motie toegestuurd. Morgen is de Raad in de gelegenheid er over te stemmen. Ik ga de argumenten voor deze motie niet herhalen, maar met elkaar bieden ze heel veel redenen om als bewoners van Feijenoord volstrekt niet te vertrouwen op de goede afloop van het aanbestedingsproces Welzijn Feijenoord. Het is toch ook compleet van de pot gerukt, zeg! Het gaat om ons welzijn en we betalen er ook nog voor. En we hebben er niks over te zeggen! Wie denken die ambtenaren wel dat zij zijn? Wie denkt de wethouder wel wie die is! Ter verdediging stuurt hij ook nog een brief van 17 kantjes waarin hij jullie medeplichtig maakt voor zijn vergrijpen.

Hebben we als volksvertegenwoordigers niet allemaal last van dit dictatoriale College en dit doofblinde beleidsapparaat? Daarom heb ik bij Wijk aan Zet ook gezegd dat er van de ‘wijkdemocratie nieuwe stijl’ niets terecht komt. Tenzij er een ingrijpende verandering in de attitude van het College en van dit beleidsapparaat gaat plaatsvinden. En jullie hebben daarvoor de sleutel. Jullie zijn hier toch de baas? www.pedeng.nl/gericht

Want de kwestie Welzijn Feijenoord staat voor een breder vraagstuk. Namelijk de vraag of het zin heeft dat burgers zich bemoeien met de politieke besluitvorming. Elke keer als het College of de ambtenaren een voorstel vanuit de bewoners afwijzen, en jullie laten dat gebeuren, dan krijgen die burgers een knauw. En dat is schering en inslag. Daarom hoor je heel veel mensen niet meer. Dan komt niet omdat ze het met het beleid eens zijn. Nee, ze geloven het wel. 

Nu hoor ik tot het soort burgers dat ze op Zuid graag wil hebben. Ik heb ergens voor doorgeleerd, heb een 30 jaar lange staat van dienst als beleidsadviseur bij de overheid en ik geef blijk van betrokkenheid bij mijn wijk Feijenoord. Maar ook mijn soort wordt geacht naar de pijpen van het College en het beleidsapparaat te dansen, alleen dan iets eleganter. Ik ben nu lid van de Wijkraad Feijenoord en ik heb me de afgelopen tijd uitgesloofd om dit welzijnsbeleid te beïnvloeden en ook dat van Wijk aan Zet. Maar als ik voortdurend bot vang, dan vind ik het ook best en dan zit ik het laatste jaar van de Wijkraad wel uit.

Beste Raadsleden

Ik heb bij Wijk aan Zet voorgesteld de ‘1000 op Zuid’ bijeenkomst te herhalen. Zodat de stem van de Zuiderlingen weer eens gehoord wordt. Dit is ook van belang met het oog op de Gemeenteraadsverkiezingen. Jullie kunnen de Zuiderlingen vertellen wat jullie met hen voor hebben. Maar die zijn niet op hun achterhoofd gevallen. Ze zullen jullie vragen wat jullie in deze collegeperiode voor hén hebben betekend. Wat hebben jullie gedaan om de bewoners van Zuid te beschermen tegen de dictatuur van dit College en zijn beleidsapparaat? Wat is dan jullie verhaal? 

Bij elk voorstel staan jullie dus voor de keus of je de burgers van Zuid wilt teleurstellen of bemoedigen. Maar dat geldt bij dit voorstel in het bijzonder, want dit gaat over welzijn. Welzijn wordt bepaald door de ervaring dat je grip hebt op je eigen leven en dat je maatschappelijke inbreng wordt gewaardeerd. Maar veel mensen zijn ónwel geworden door de botte en onverschillige manier waarop ze door het College en het beleidsapparaat zijn bejegend. Ze zijn murw, cynisch, getraumatiseerd zelfs. Neem Tweebos. Niet alleen huizen worden gesloopt maar ook de zielen van de mensen die er wonen. En zo hebben de Feijenoorders ook het welzijnsbeleid ervaren. Bewoners zijn geschoffeerd. Werkers van de dagelijkse praktijk zijn gemaltraiteerd. Het is de banaliteit van het kwaad, dat aangericht wordt door een collectief van mensen die geen flauw benul hebben van wat ze de mensen in de wijken aandoen. Daarom is het ook zo belangrijk dat de beleidsambtenaren in de wijken werken. Maar ze verdommen het en daarom hebben jullie zo’n werkdruk.

De vraag is dus: wil je een Pyongyang aan de Maas met een dociele bevolking die het allemaal wel gelooft? Of wil je actieve burgers die hun stem laten horen om hun leven te verbeteren en die Rotterdam tot een levendige democratische stad maken?  

Zeg je ja tegen het leven? Zeg dan ook ja tegen deze motie!

Dank voor jullie aandacht.

 

 

Concept Motie Stopzetten Aanbesteding Welzijn Feijenoord

 

De Gemeenteraad van Rotterdam

 

Overwegende dat: 

  • Welzijn er is voor de burgers.
  • Wethouder Sven de Langen de Wijkraden Feijenoord, laat staan de burgers van het gebied Feijenoord niet geraadpleegd heeft over het ontwerp en de procedure van de openbare aanbesteding welzijn.
  • Dat de Wijkraden Feijenoord geen stem hebben in de aanbestedingsbeslissing en in de sturing van de welzijnsorganisatie. 
  • Dat dit gezien het debacle die het gevolg is van de drie eerdere aanbestedingsrondes welzijn een ernstige omissie is.
  • Dat er bovendien gerede twijfel bestaat over de vraag of deze procedure in overeenstemming is met de wettelijk spelregels die openbaarheid voorschrijven en een gelijk speelveld, en dat daarom de ACM gevraagd is dit te toetsen.
  • Dat het College in Wijk aan Zet de hand in eigen boezem steekt over de mate waarin hij de wijkdemocratie kansen biedt en daarom voorstellen gedaan heeft voor de verbetering ervan.

Draagt de wethouder op: 

  • De aanbesteding per onmiddellijke ingang stop te zetten en te hervatten na de gemeenteraadsverkiezingen van 2022
  • De Wijkraden Feijenoord en de bewoners in de tussenliggende periode in de gelegenheid te stellen zich uit te spreken over het ontwerp en de procedure van de aanbesteding welzijn.  
  • De bevindingen van de ACM in te wachten. 
  • Op basis daarvan het ontwerp en de procedure te herzien en opnieuw voor te leggen aan de Gemeenteraad in de nieuwe samenstelling.

 En gaat over tot de orde van de dag 

 

Categorie: archief, Nieuws, Pedagogisch Engagement

Feijenoorders pikken Sven de Langen niet langer

juni 11, 2021 By ypeakkerman Reageer

Oproep

Willen jullie deze petitie tekenen? En vervolgens breed verspreiden via al jullie kanalen? Deze oproep geldt ook voor al diegenen die niet op Feijenoord of in Rotterdam wonen. Want de Feijenoorders kunnen de steun van iedereen goed gebruiken!

https://welzijnfeijenoord.petities.nl

Toelichting

Schort de procedure voor de aanbesteding van het welzijn Feijenoord tot nader order op
Dat vindt een aantal bewoners van Feijenoord. Ze hebben de Gemeenteraad dringend verzocht de wethouder hiertoe opdracht te geven, zo nodig bij motie. Deze pauze kan worden benut om de Wijkraden Feijenoord en de bewoners alsnog te raadplegen over de aanbesteding zodat het ontwerp en het programma van eisen ervan kan worden bijgesteld. Dan kunnen daarin ook de bevindingen van de Autoriteit Consument en Markt (ACM) worden meegenomen.

Een hardleerse wethouder
Deze bewoners zijn het zat. Want voormalig wethouder Hugo de Jonge heeft in drie aanbestedingsrondes de complete infrastructuur van het welzijnswerk om zeep geholpen en vervangen door een organisatie die de welzijnsopdracht niet waard is. En zijn opvolger Sven de Langen heeft nauwelijks iets gedaan om het puin te ruimen. Deze drie aanbestedingsrondes zijn volledig buiten de bewoners van Feijenoord omgegaan en dat is nu ook weer het geval. Drie keer is scheepsrecht zou je zeggen, maar de wethouder is kennelijk even vergeten dat Rotterdam een havenstad is. Zeker na het debacle met de laatste aanbesteding had Sven de Langen beter moeten weten. Toen kregen de Feijenoorders Humanitas op hun dak, die met zijn hooghartige en eigengereide optreden de Feijenoorders schoffeerde, wat felle debatten heeft opgeleverd in de Gemeenteraad. Dat Sven de Langen bij deze aanbesteding de bewoners weer buitenspel plaatst geeft blijk van de hardleersheid van deze bestuurder.

‘Closed shop’
Deze Feijenoorders vinden verder dat de wethouder de hand licht met de spelregels van openbare aanbesteding en vrije mededinging. De procedure is slechts bekend gemaakt onder ingewijden en kleine aanbieders maken geen enkele kans. Daarom is een klacht ingediend bij de Autoriteit Consument Markt (ACM), de voormalige Nederlandse Mededingingsautoriteit. De ACM is ook gevraagd de wethouder aan te sporen de procedure op te schorten. De reactie van de ACM wordt afgewacht en de wethouder doet er maar beter aan dat ook te doen.

Stiekem gedrag
De Wijkraden van het gebied Feijenoord en bewoner Ype Akkerman hebben verschillende keren berichten gestuurd waarin ze Sven de Langen advies, vermaningen en waarschuwingen hebben gegeven. Allemaal vergeefs want er kwam geen reactie. Ze moesten er zelfs bij toeval achter komen dat de procedure al gestart was. De wethouder heeft verzuimd dat per omgaande te melden, wat je gerust achterbaks zou kunnen noemen. Speculeerde hij erop dat de bewoners pas na het verstrijken van de deadline van 24 juni door zouden krijgen dat deze procedure liep? En dat hij dan altijd nog zijn ‘welgemeende excuses’ kon aanbieden? En dan toezeggen dat dit nooit meer gaat voorkomen omdat het nieuwe College de wijkdemocratie beter vorm gaat geven?

Hoezo wijkdemocratie?
Ook meent de wethouder dat de bewoners niet hoeven te worden geraadpleegd omdat dit al meegenomen is in de consultaties over de beleidsnota Hel de Stad. Het is echter niet aan de wethouder maar aan de bewoners om dat uit te maken. Was het vertrouwen in de wethouder al niet groot, door dit gedrag is dat gezakt naar het vriespunt. Hoe dan ook, het gaat volstrekt niet aan de Feijenoorders zo denigrerend te bejegenen. Want is welzijn niet voor hén bedoeld? Het gedrag van deze wethouder van de tweede stad van Nederland is volstrekt ondemocratisch; het is hier immers niet Pyongyang aan de Maas.

 

Categorie: archief, Nieuws, Pedagogisch Engagement Tags: achterbaks, Autoriteit Consument Markt, Fijenoord, Gemeenteraad, Heel de Stad, Hugo de Jonge, Humanitas, kleine aanbieders, openbare aanbesedinf, Sven de Langen, Welzijn, wethouder, wijkdemocratie, wijkraden

Het educratisch wereldbeeld van Aleid Truijens

juni 11, 2021 By ypeakkerman Reageer

 

Nederland is in de greep van de onderwijssekte. Dat blijkt uit veel maar de column van Aleid Truijens is wel echt wat je noemt een schoolvoorbeeld. “Mensen aan wie je de toekomst van de kinderen toevertrouwt, moet je uitstekend opleiden, koesteren en betalen”. Een duidelijk gevalletje van bewustzijnsvernauwing. Want waarom geldt dit alleen de leraren? Zijn er soms niet vele anderen die zich ook inzetten voor ons kostbaarste bezit? Zoals de werkers in de dagelijkse praktijk van de armoedebestrijding, opvoedingsondersteuning, geboortezorg, kinderopvang, speeltuinwerk, sport, cultuur, natuur en groen, gezondheidszorg, kind- en jongerenwerk, jeugdhulpverlening, geestelijke gemeenschappen, (sociale) media en bibliotheekwezen, wijkpolitie, reclassering en de leermeesters in de leerbedrijven? Alleen numeriek zijn ze al een veelvoud van het aantal leraren. 

Werken ze niet allemaal aan de persoonlijke, sociale en kwalificerende vorming van de jeugd? En geldt voor hen niet evenzeer het belang van goed vakmanschap en navenante betaling? Zij komen er in die opzichten aanzienlijk bekaaider van af dan de leraren. En koesteren is er al helemaal niet bij, zo illustreert deze column. Waarom hebben zo weinigen besef van dit enorme pedagogische potentieel? Het antwoord is simpel. Dat komt door de educratie (met een r, zetter!) die zijn complete didactisch repertoire misbruikt om de samenleving te begoochelen met volstrekt onbewezen stellingen als de ‘leraar maakt het verschil’ en ‘onderwijs emancipatiemotor’. En terloops ook nog even het hele jeugdkansendebat kaapt. Nou, het is ze gelukt, hoor! 8,5 mld. in de knip en ze weten van gekkigheid niet wat ze ermee aan moeten. Hoezo voorbeeld voor de jeugd? Er kan minstens de helft van dat bedrag af en laat dat dan ten goede komen aan de sectoren die ik hierboven noem. En laat aandachtswijken gemeenschappen worden waar iedereen zijn beste beentje voorzet voor de brede vorming van de kinderen en jongeren die daar opgroeien, in ’villages to raise a child’. Dát is de begeerlijke plek voor leraren maar dan moeten ze wel onder dat suffe schoolsysteem uit kruipen.

https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/maak-het-onderwijs-een-begeerlijke-plek-om-te-werken~b67ff94e/

Of:

https://twitter.com/GeertenWaling/status/1402149411938091011/photo/1

 

 

Categorie: Nieuws, Pedagogisch Engagement Tags: (sociale) media, Aleid Truijens, armoedebestrijding, bibliotheekwezen, cultuur, Educratie, geboortezorg, geestelijke gemeenschappen, gezondheidszorg, jeugdhulpverlening, kind- en jongerenwerk, kinderopvang, leerbedrijven, leermeesters, leraren, natuur en groen, onderwijs emancipatiemotor, opvoedingsondersteuning, reclassering, speeltuinwerk, sport, wijkpolitie

Rotterdam burgergericht of Rotterdams burgergericht?

juni 3, 2021 By ypeakkerman 2 Reacties

Met het oog op een steviger wijk- en burgerdemocratie heeft de Rotterdamse Gemeenteraad op 17 juni 2021 het beleidsvoorstel Wijk aan Zet aangenomen. Het besluit houdt in dat er over de hele stad 39 wijkraden komen. En een nieuwe werkwijze die geïnspireerd is op de stadsvernieuwing in de 70er jaren, waarbij het huisvestingsbeleid een gezamenlijke aanpak was van bewoners, ambtenaren en experts. Dit model wordt dan verbreed naar andere beleidsterrreinen. Het is aan het volgende College dit besluit uit te voeren. Onderstaande voorstellen heb ik op donderdag 3 juni 2021 voorgelegd aan de Gemeenteraad. 

Maar eerder al, op 14 april heb ik ze voorgelegd aan het College. Daarop kwam op 11 juni een ambtelijke (!) reactie die zo slap was en zo tegengesteld aan het slagvaardige imago van de gemeente Rotterdam dat ik hem hier maar niet publiceer. Wel heb ik het stuk met dit commentaar aan de Gemeenteraad gestuurd, compleet met motie die men zo over had kunnen nemen. Vergeefs. Veel wijst erop dat de Gemeenteraad, die toch de baas is in Rotterdam, zich heeft laten sensibiliseren. En wel door de beleidsambtenaren. Want díe regeren de tweede stad van Nederland.

Windy City. 

 

Beste raadsleden, burgemeester en wethouders,

Het huidige stelsel van de wijkraden is indertijd gewoon gedropt in de wijken. Dat wij nu inspraak hebben in het nieuwe stelsel is winst en dat waardeer ik.

Echter, ik heb geen enkele fiducie in de slaagkans van dit plan. En dat zit ‘m vast op het Rotterdamse beleidsapparaat. Dat zijn alle ambtenaren die op centrale locaties in de stad resideren en die de beleidsvoorstellen maken. Ze hebben geen idee van de werkelijkheid in de wijken. Daardoor komen ze vaak met beleid dat rampzalig uitpakt.

Want neem het Timmerhuis, waar maatschappelijke ontwikkeling zit. Die maakte voor Hugo de Jonge een prachtige nota over het jeugdbeleid. En diezelfde organisatie lukt het om in drie aanbestedingsrondes welzijn alle jeugdwerk op Feijenoord op te doeken, en alle samenlevingsopbouw ongedaan te maken. Ze timmeren er op los, daar in het Timmerhuis, maar ze timmeren niet aan de weg.

Dan Stadsontwikkeling. Die kunnen vanaf het gebouw van Rem Koolhaas met het blote oog zien hoe de Tweebosbuurt wordt gesloopt. Wat doet dat deze ambtenaren? Het zullen ongetwijfeld aardige mensen zijn. Maar als collectief maken ze beleid dat funest uitpakt voor de Tweebossers. Ik denk dan aan de uitspraak van Hannah Arendt naar aanleiding van het proces tegen Adolf Eichman: het is de banaliteit van het kwaad.

Dames en heren,
Het gaat ‘m met de ‘wijkdemocratie nieuwe stijl’ niet worden als de cultuur en de attitude van het beleidsapparaat niet grondig verandert. Daarom bepleit ik een ‘sensibiliseringsoffensief’. In Den Haag is het zo dat de macht de tegenmacht sensibiliseert. Is het dan niet mooi als het in Rotterdam andersom is?

De volgende 6 voorstellen creëren samen de mentale voedingsbodem die nodig is om de nieuwe werkwijze wel te laten slagen. Bovendien zal de werkdruk van Raadsleden erdoor verlicht worden, waardoor ze beter in staat zijn om hun taken te vervullen.

Nummer 1. In het plan staat dat de Rotterdamse bestuurders van het volgende College wijken gaan adopteren. Dat is een hele goede zaak. Daarom stel ik voor dat het huidige College er zelf vast mee begint. Dat kan per direct en het is een voorbeeld voor de ambtenaren.

Nummer 2. De ambtelijke top houdt voortaan zijn wekelijkse werkoverleg niet meer op de Coolsingel maar in de wijken. Daar hebben we op Feijenoord één hele goede ervaring mee opgedaan, toen een vorige gemeentesecretaris hier met zijn directeuren zijn werkoverleg hield. Aansluitend was er nog een gesprekje met enkele bewoners en dat hebben beide partijen als een feest ervaren. Dus wat let hen er een wekelijkse routine van te maken? Zij krijgen daardoor meer idee van de ‘look and feel’ in de wijken.

Nummer 3. De beleidsambtenaren verplaatsen voor twee dagen in de week hun werkplek naar een wijk. Ze doen daar het werk wat ze normaal op kantoor ook doen maar dan in een setting waarin ze verkeren onder de bewoners, bijvoorbeeld in een Huis van de Wijk. Zo krijgen ze op een hele terloopse manier veel meer inzicht in, en empathie met wat er in de wijken en onder de bewoners leeft. Bovendien maakt dat hun beleidsvoorstellen trefzekerder. Ook met deze maatregel kan direct worden gestart.

Nummer 4. Elk beleidsvoorstel bevat een ‘burgerparagraaf’. Daarin wordt beschreven hoe de ambtenaren zich hebben vergewist van de gevolgen voor de burgers. Blijkt daaruit dat ze dat integer hebben gedaan dan geeft dat de Gemeenteraad vertrouwen. Die kan dan volstaan met de burgerparagraaf om daar een idee van te krijgen. Dan hoeven ze er zelf niet met stoffer en blik achteraan en kan het raadsdebat zich concentreren op de hoofdlijnen en op de punten die politieke keuzes vergen. Dat is natuurlijk grote winst voor de Rotterdamse democratie. Ook dit voorstel kan per direct worden overgenomen.

Nummer 5. Ik neem u even mee naar Amsterdam. Daar hanteert de gemeente voor zijn ambtenaren een ambtseed die in positieve zin afwijkt van de Rotterdamse. Die Amsterdamse tekst geeft namelijk goed aan dat de ambtenaar zijn weg moet vinden in een spanningsveld. Tussen de burger, het College, de Gemeenteraad en de publieke dienaren van de dagelijkse praktijk. Dat prikkelt om er over na te denken en het er met je collega’s over te hebben. Daarom stel ik voor dat deze tekst onder alle Rotterdamse ambtenaren verspreid wordt en de komende maanden onderwerp van gesprek is. Op basis daarvan kan de Raad besluiten dat Rotterdam deze ambtseed overneemt. Dat moet in deze Collegeperiode nog kunnen.

Nummer 6. Gaat over Zuid. Ja, Marco Pastors, daar kun je mee lachen. Die beweerde op TV doodleuk dat je bewoners niet hoeft te raadplegen; er komt immers toch uit dat de aanpak van het Nationaal Programma Rotterdam Zuid de beste is . Prachtig, hoe hij zich hier als de Stem des Volks profileert. Nu was er bij de start van het NPRZ, 10 jaar geleden, de bijeenkomst “1000 op Zuid”. Dat was de eerste én laatste keer dat wij Zuiderlingen ons uit mochten spreken over het beleid voor onze wijken. Sindsdien is sprake van een ernstig democratisch tekort. Daarom stel ik voor dat deze bijeenkomst herhaald wordt. En dat we er dan ook direct een tweejaarlijks gebeuren van maken: de Biënnale op Zuid. Als het College nú de opdracht geeft tot het voorbereiden van zo’n bijeenkomst dan kan die dit jaar nog plaatsvinden.

Dames en heren,

Dit was mijn inbreng en dit zijn mijn voorstellen. Als het College deze overneemt laat het zien dat het haar ernst is met de beoogde cultuurverandering, en die niet voor zich uitschuift naar een volgend College. Dus, stel niet uit tot morgen wat je vandaag nog kunt doen. Geen woorden maar daden. En denk er altijd aan: you’ll never walk alone!

Dank u zeer voor uw aandacht.

Ype Akkerman
Rotterdam, 3 juni 2021

 

 

Bijlage
Ambtseed gemeente Amsterdam
Ik beloof als ambtenaar plechtig het volgende:
Ik zal de gerechtigheid dienen.
Ik zal trouw zijn aan de grondwet en de overige wetten van het rijk.
Ik zal mij inzetten voor de rechten en het welzijn van alle burgers van Amsterdam.
Ik zal onpartijdig handelen en de democratische beginselen en procedures respecteren.
Ik ben loyaal ten opzichte van de bestuursorganen van de stad en het door hen vastgestelde beleid.
Ik zal van de overheidsmacht die mij is toevertrouwd geen misbruik maken.
Ik zal zorgvuldig omgaan met informatie.
Ik zal de geloofwaardigheid van het ambt niet schaden.
Ik zal het vertrouwen, dat de burger in mij mag stellen niet beschamen.
Ik zal mij een zelfstandig oordeel vormen over de morele juistheid van mijn handelen.

Categorie: archief, Nieuws, Pedagogisch Engagement Tags: aanbestedingsrondes, Ambtseed, Amsterdam, beleidsapparaat, democratie, democratisch tekort, Jeugdnota, NPRZ, Pastors, Rotterdam, Timmerhuis, Tweebos, wijkraad, wijkraden, Zuiderlingen

Dorp aan de rivier

juli 16, 2019 By ypeakkerman Reageer

Feijenoord: 150 jaar gemengde wijk

Robert Putnam heeft zich vergist toen hij stelde dat een gemengde wijk gepaard gaat met onderling wantrouwen (1). Dat is goed nieuws, ook in het licht van het actuele wereldgebeuren. Ware het niet dat in 2018 een rapport van de WRR uitkwam waaruit bleek dat diversiteit in een wijk wel degelijk een issue kan zijn (2). We zijn er dus nog niet uit. En dit voorjaar verscheen de integratienota van de gemeente Rotterdam die eerst en vooral oproept eens met wat meer ontspanning naar de thematiek van integratie en diversiteit te kijken (3). Misschien kunnen we nu ook eens kijken naar hoe het er op het niveau van het dagelijks leven toegaat? Daarvoor gaan we naar de ‘superdiverse’ Rotterdamse wijk Feijenoord, één vierkante kilometer in omvang, met 8200 inwoners die voor 85% van allochtone herkomst zijn.

Hand in hand
Feijenoord is al vanaf het laatste kwart van de 19de eeuw een gemengde wijk. De ontwikkeling van de havengerelateerde bedrijvigheid leidde tot een flinke immigratiestroom van ongeschoolde werkkrachten uit Brabant, Limburg, Zeeland en de Zuid-Hollandse eilanden. De overheid was nog in alle opzichten nachtwakerstaat zodat het bedrijfsleven vrij spel had deze nieuwe Rotterdammers uit te buiten. De sociale en pedagogische ontwikkeling van de wijk was volledig een zaak van verzuild particulier initiatief. De Rotterdamse maatschappelijke elites gingen daarbij om strijd in de ontwikkeling van een sociale structuur waarin gezinnen op regel kwamen en kinderen hun vorming en ontwikkeling kregen. Aanvankelijk waren dat vooral de katholieken en de protestanten, naderhand ook de socialisten en liberalen. Opmerkelijk is het verhaal van Louis Gompertz, een bewogen pastoor die in ruim tien jaar de basis legde voor een bloeiende parochie met een kerk, scholen, jeugdwerk en ander initiatief dat gericht was op de kwaliteit van leven. Gompertz was ook één van de personen die van zich liet horen in een enquetecommissie over de mensonterende arbeidsomstandigheden bij de spoorwegen. Hij was bepaald geen vriend van Lodewijk Pincoffs en zag zich in zijn gelijk bevestigd toen bleek dat die de boel behoorlijk getild had.  Dat Feijenoord overigens geen rozentuin was blijkt wel uit het feit dat Gompertz altijd een geladen revolver en een grote zwarte hond bij zich had als hij er in zijn parochie op uittrok. Het sociale leven ontwikkelde zich volledig verzuild maar door de toenemende welvaart en de secularisatie waren daar een eeuw later de scherpe kantjes wel van af. En zo heeft Nederland Feijenoord leren kennen als een wijk waar in de 60er jaren ‘geluk nog heel gewoon was’.

Quaevis terra patria
De tweede immigratiegolf vanaf de 70er jaren van de vorige eeuw leidde tot een heel andere en veel complexere gemengdheid van de wijk. Deze immigranten kwamen van over de hele wereld en konden zich niet zoals hun voorgangers optrekken aan congruente maatschappelijke elites. Velen brachten de Islam mee, een godsdienst die met de westelijke wereld een veel brisantere en langere animositeit kent dan ooit tussen de katholieken en protestanten het geval was. De nieuwe Feijenoorders kennen een grote diversiteit in cultuur, taal , tradities en levensbeschouwing. De spanningen op wereldniveau laten de mensen in de wijk niet onberoerd. De overheid kreeg in de afgelopen 40 jaar geleidelijk aan meer greep op het maatschappelijk leven maar of dat bijgedragen heeft aan het opbouwen van een hechte samenleving van de nieuwe Feijenoorders valt zeer te betwijfelen. De armoede in deze wijk is aanzienlijk en zet de kwaliteit van leven van velen sterk onder druk. Op het gebied van integratie- en inburgeringsbeleid heeft de overheid in al die decennia ook niet bepaald een vaste hand gehad. Verklaart dat wellicht ook dat de schotels in de wijk gericht zijn op Istanboel, Marrakech en andere oorden van de verhalen uit duizend en één nacht? Heel de wereld is mijn vaderland, dat kunnen vele Feijenoorders Erasmus nazeggen.

Kalmte kan ons redden
Gezien die complexe gemengdheid knijpen we hier op Feijenoord al in onze handjes dat deze minderheden in een vreedzame co-existentie naast elkaar leven. Elk van de factoren die de complexiteit van deze wijk uitmaken houdt voor de kwaliteit van de onderlinge verhoudingen een risico in. Radicalisering, de gebeurtenissen in Parijs, Keulen, Brussel en Rotterdam en het vluchtelingendebat horen daarbij. Daar staat tegenover dat de Feijenoorders elkaar doorgaans wel goed weten te vinden als het gaat om de vorming en ontwikkeling van de kinderen en jongeren in de wijk. Dat zal ook liggen aan de natuurlijke aandrang van de mens tot gemeenschapsvorming en aan ieders besef dat de toekomst van deze wijk aan de jeugd is. Als we met geduld en beleid bouwen aan een wijk die ook een samenleving is en waar je je kinderen graag op wilt laten groeien, dan hebben we nog een hele eeuw om er wat van te maken. Alles is veel voor wie niet veel verwacht.

 

  1.  www.volkskrant.nl/wetenschap/gemengde-wijk-leidt-niet-tot-onderling-wantrouwen~a4185033/
  2. https://www.wrr.nl/publicaties/verkenningen/2018/05/29/de-nieuwe-verscheidenheid
  3. https://rotterdam.raadsinformatie.nl/document/7377969/1/19bb12100

Categorie: Nieuws, Pedagogisch Engagement

Erasmus houdt je scherp

augustus 31, 2017 By ypeakkerman Reageer

Erasmus had sprankelende en wervende ideeën over opvoeding en onderwijs die ons ook nu nog kunnen inspireren. Hij wist dat kinderen van nature weetgierig zijn en dat je ze al op heel jonge leeftijd dingen bij kunt brengen die mooi en behartenswaardig zijn. Spelen en willen weten hebben ze van moeder natuur meegekregen. Zeker in de vroege jeugd moet het onderwijs daarom leuk zijn, op een manier die aansluit op de spelende aard van kinderen en in een kindvriendelijke setting. Het doet mij denken aan de zo aanstekelijke benadering van het Pedagogisch Curriculum voor het Jonge Kind (1)

Erasmus schreef een brief aan een man die zelf net vader geworden was. Daarin spoorde hij hem als volgt aan: ‘Overweeg hoeveel je van je zoontje houdt, hoe veelzijdig en veeleisend een goede opvoeding is, maar ook hoe schitterend haar resultaat. Vergeet niet hoe vlot een kind alles opneemt en hoe soepel zijn geest is, hoe gemakkelijk het iets aanleert dat goed is en bij de menselijke natuur past, zeker als een vriendelijke man het spelenderwijs weet aan te brengen’.

Dit is ook de benadering van het Erasmus Experience. Het stelt iedereen, en zeker de jeugd, in de gelegenheid om op een speelse manier te ontdekken wie Erasmus was en wat zijn ideeën en opvattingen waren. Dit gaat op een interactieve manier: je kunt aan de slag met stellingen over taal, vrijheid van meningsuiting, ethiek, vrede en oorlog en over geloof. Allemaal onderwerpen die ook nu nog actueel zijn. Via een beeldscherm kun je ook in gesprek met Erasmus over die stellingen. En je krijgt een inkijkje in de kluis waarin zo’n 5000 boeken van Erasmus worden bewaard, de grootste collectie ter wereld. Een aanrader dus voor iedereen die weten wil wie Erasmus van Rotterdam was en waar hij voor stond. En wie wil dit niet?

Voor het Erasmus Experience kun je de hele week terecht op de derde verdieping van de Centrale Bibliotheek van Rotterdam. Er is ook een website zodat je ook thuis alvast veel over Erasmus te weten kunt komen.

http://erasmushoudtjescherp.n

  1. http://www.pedeng.nl/pcjk/

Categorie: Nieuws

  • « Vorige pagina
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • Volgende pagina »

Contact?

Bel of mail mij, dan trakteer ik op een goede kop koffie.

06 55 10 76 37 
Ype@pedeng.nl

 Goed kop koffie

Gerelateerde artikelen

  • Een zeker bestaan
  • Sloop de stad
  • Spelen met vuur

Archief

  • juli 2023 (2)
  • januari 2023 (2)
  • december 2022 (1)
  • september 2022 (1)
  • april 2022 (1)
  • maart 2022 (3)
  • februari 2022 (3)
  • oktober 2021 (3)
  • september 2021 (4)
  • augustus 2021 (3)
  • juli 2021 (1)
  • juni 2021 (4)
  • mei 2021 (4)
  • april 2021 (1)
  • juli 2019 (2)
  • november 2017 (1)
  • oktober 2017 (1)
  • september 2017 (2)
  • augustus 2017 (5)
  • oktober 2016 (1)
  • maart 2016 (1)
  • februari 2016 (2)
  • januari 2016 (1)
  • november 2015 (1)
  • oktober 2015 (2)
  • september 2015 (3)
  • augustus 2015 (1)
  • juli 2015 (2)
  • september 2014 (1)
  • juli 2014 (2)
  • juni 2014 (6)
  • We gebruiken cookies op deze website
  • akkoord
  • niet akkoord

Neem contact op

Ype@pedeng.nl
06 55 10 76 37

 of gebruik het contactformulier

Open Google Maps Widget settings to configure the Google Maps API key. The map can't work without it. This is a Google's rule that all sites must follow.

Ype Akkerman

Wie ben ik

Met Pedagogisch Engagement wil ik bevorderen dat mensen die zich inzetten voor kinderen en jongeren meer waardering krijgen voor die inzet, meer gezamenlijk optrekken en als collectief een sterk pedagogisch vakmanschap aan de dag leggen. Kinderen … Lees verder

Copyright Femke Akkerman