Afwijzing. Dat is het probleem van de kinderen hier op Feijenoord. Afwijzing door hun huidskleur of hun migratieachtergrond. Omdat ouders door bestaansonzekerheid in een permanente overlevingsstand staan waardoor de kinderen zich te veel voelen. Of omdat hun wijk als probleemwijk of afvoerputje wordt beschouwd. Als dit het levensgevoel is waarmee kinderen opgroeien is het dan vreemd dat ze op latere leeftijd grensoverschrijdend gedrag vertonen en zich tegen de samenleving keren? Dat was de boodschap die Joany Muskiet en ikzelf de bezoekers uit het artikel NRC-artikel hieronder van vrijdag 9 september jl. hebben meegegeven en dat zag ik daarin niet terug. Dat reken ik mezelf aan want ik had de gelegenheid op het concept ervan te reageren maar deze omissie heb ik over het hoofd gezien.
Maar die afwijzing is wel het kernprobleem van deze kinderen en die wordt door het NPRZ en achtereenvolgende Colleges niet geadresseerd. Terwijl ze beter kunnen weten op basis van hun eigen Beleidskader Jeugd en als de ambtenaren die voor dat beleid verantwoordelijk zijn zich nu eindelijk eens gaan verdiepen in de echte wereld waarin de jeugd op Feijenoord opgroeit. In plaats daarvan verliezen ze zich in een volstrekt contraproductieve en oubollige meetcultuur van targets, ‘kritische prestatieindicatoren’ en ‘scherpe afspraken’ die op geen enkele wijze recht doen aan die werkelijkheid. Het is dan ook niet ondanks maar door toedoen van het beleid dat de jeugd op Feijenoord voor diens vorming en kansen verder van huis is dan 10 jaar geleden, toen het NPRZ werd gelanceerd. Dit fiasco verwijt ik ook Marco Pastors. Die is van meet af aan volledig geobsedeerd door schooltijduitbreiding vanuit zijn veronderstelling dat op die manier de CITO-scores wel omhoog gaan en hij kan pronken met andermans veren. Wat een armoede, zeg! Wat een gebrek aan inlevingsvermogen! Is hij zelf ooit jong geweest?
Maar ook achtereenvolgende Colleges en de Raad treffen blaam. Want die zie je hier pas als de pleuris uitbreekt door de schietpartijen en het messengeweld van de afgelopen zomer. En dan komen ze met verklaringen van de kouwe grond en gaat het vooral over de vraag hoe de geest zo snel mogelijk weer terug in de fles kan door symptoombestrijding en symboolpolitiek. Want het is natuurlijk niet de bedoeling dat het bruisende imago van Rotterdam geweld wordt aangedaan. Wat zullen ze in hun handjes knijpen dat het straatgeweld pas na het Songfestival heeft plaatsgevonden en niet in de aanloop ervan. En liever geven ze de ouders de schuld. Maar de Rotterdamse beleidsmakers maken zich zelf schuldig aan institutionele verwaarlozing van de jeugd op Feijenoord, grenzend aan kindermishandeling. Want als je weet wat goed beleid is en je doet het tegenovergestelde dan heb je zelf het straatgeweld van de afgelopen zomer en de mentale staat van de opgroeiende jongeren op je geweten. De Raad, het College, het NPRZ en de beleidsambtenaren van Rotterdam, ze zijn een heel slecht voorbeeld voor de jeugd.
Geef een reactie